Δείξε μου τα προβλήματά σου, να σου πω ποιος είσαι… Αυτή η ιστορία τρόμου που κρατά ζωντανή μια περιθωριακή μειοψηφία με την πολιτική κάλυψη κόμματων του κοινοβουλίου, πρέπει να αποτελεί το φρικτότερο στίγμα και την μεγαλύτερη γελοιότητα αυτής της κοινωνίας.
Πρόκειται για ένα μίγμα απόλυτης ηλιθιότητας και βαρβαρότητας που συντηρείται από αντίστοιχα άτομα μειωμένης ευφυΐας και διεστραμμένης ηθικής. Γιατί, πώς αλλιώς θα μπορούσε να εξηγήσει κανείς ότι μια μέρα ξύπνησε ο Κουφοντίνας ως νέος Μωυσής και μάλιστα με έντεκα εντολές - δολοφονίες πιστεύοντας ότι αυτός είναι ο εκλεκτός ηγέτης των καταπιεσμένων μαζών που θα αλλάξει τον κόσμο σπέρνοντας θάνατο πόνο, μίσος, εκδίκηση;
Αναρωτιέται κανείς τι σόι επαναστάτης είναι αυτός που μέσα από την πιο αποκρουστική μικροαστική συνθήκη του γάμου και των προγραμματισμένων διακοπών, δολοφονεί έναν νεαρό πάνω στη βιασύνη του να μην χάσει τα εισιτήρια και βρεθεί υπόλογος απέναντι στην μικροαστή υστερική σύζυγό του που απαιτούσε διακοπές εδώ και τώρα - δίχως αναβολή. Έτσι, πάνω στην φούρια του να συνδυάσει διακοπές και επανάσταση -βασική αρχή των επαναστατικών εγχειριδίων-, ο αντάρτης πόλεων ξεπάστρεψε ένα νεαρό παιδί ως «παράπλευρη απώλεια» του αγώνα.
Και εδώ οι δολοφόνοι έχουν κι αυτοί μια ποιοτική και ηθική διαφορά μεταξύ τους: από τη μια είναι αυτοί που με σθένος αποδέχονται την πράξη τους και από την άλλη, εκείνοι, οι υποκριτές, που την αρνούνται εντάσσοντας τον φόνο μέσα στην επαναστατική μεταφυσική ενός ιερού σκοπού, του καλύτερου κόσμου, των ουρί που καπνίζουν ανενόχλητα φούντες στην ιδανική κοινωνία που φαντασιώνονται. Από τη μια, έχουμε άντρες και από την άλλη υποκριτές.
Έτσι, ο «Λουκάς, ο φαρμακοχέρης» στην προσπάθειά του να συνδυάσει το επαναστατικό με το συζυγικό του καθήκον, αστόχησε σκοτώνοντας ένα παιδί 22 χρονών.
Δεν ήταν ούτε καν ημιπιτσιρικάς, ο άτυχος νεαρός… Την ίδια μέρα, ο άνθρωπος, ο επαναστάτης, αυτός που ήθελε να κάνει τον κόσμο καλύτερο από ότι ήταν πριν πιάσει το πιστόλι στα χέρια του, πήγε διακοπές.
Προφανώς, η αξιότιμη σύζυγός του δοκίμασε ένα ωραίο μαγιό, κοιτάχτηκε αυτάρεσκα και ίσως πρόλαβε την ίδια μέρα να κάνει μερικές βουτιές. Πολύ πιθανόν, το βράδυ να βρέθηκαν με παρέες …προοδευτικών και να συζητούσαν το γεγονός.
Είναι κι οι άλλοι δέκα κι ο Παύλος Μπακογιάννης μαζί, ένα άξιο φτωχόπαιδο από το Καρπενήσι που κατάφερε στη ζωή του να προοδεύσει - δυστυχώς για εκείνον, έξω από τον ηθικό επαναστατικό κώδικα του Κουφοντίνα, δίχως την ιδεολογική έγκρισή του, πράγμα που του στοίχησε τη ζωή του, γιατί έτσι ο κόσμος γίνεται καλύτερος και βελτιώνεται η ανθρωπότητα. Με άλλα λόγια, ο τρόπος που όριζε τη ζωή του ο Παύλος Μπακογιάννης, συνέβαλλε στο να βαθαίνει το χάσμα της αδικίας στην ανθρωπότητα κι ο Κουφοντίνας, η επιτομή του δικαίου σε αυτό τον κόσμο, αποφάσισε να τον δολοφονήσει. Την επομένη μέρα, οι αλλαγές στον κόσμο ήταν συντριπτικές. Τι να πει κανείς;
Δεν αναρωτιέμαι πόσο ηλίθιο ή βαθύτατα άρρωστο είναι ένα κάθαρμα που θεωρεί ότι μπορεί πυροβολώντας ανθρώπους, θα αλλάξει τον κόσμο. Ο Κουφοντίνας, ένας ικανός δολοφόνος, με εξοργιστικά αφελή ιδεολογία, καταφέρνει μισόν αιώνα τώρα να σπέρνει το μίσος, κυρίως επειδή μέσα του δεν έχει τίποτα παρά μόνο μικροαστική υποκρισία και μεγαλομανία.
Ο αταλάντευτος επαναστάτης έκλεβε τράπεζες όταν δεν σκότωνε και αγόρασε με τα κλοπιμαία -ως γνήσιος Έλλην φτωχομπινές μικροαστός- ένα σπίτι (να έχει ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι του, βρ’ αδερφέ, να στεγάσει την οικογένεια), να αράξει δίχως να δουλεύει και κάθε τόσο να καθαρίζει κανέναν αντιδραστικό συζητώντας το προφανώς ως καλός νοικοκύρης με την σύζυγό του, έτσι, για να βρίσκει ψυχολογική διέξοδο ότι είναι χρήσιμος στην κοινωνία και ότι αυτός είναι ο εκλεκτός που θα την απαλλάξει από την αδικία και τον πόνο.
Ο Κουφοντίνας ως υποδειγματικός μικροαστός ήθελε ένα σπιτάκι, μια σύζυγο, παιδιά, χρήματα χωρίς εργασία, εναλλακτικές διακοπές και ελεύθερο δημιουργικό χρόνο, να τον αφιερώνει στην …σκοποβολή.
Ο Κουφοντίνας είναι...
η επιτομή του άρρωστου μεγαλομανούς μικροαστισμού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου