Του Γιώργου Κράλογλου
Μιας και με κλειστά τα καφενεία τα σενάρια των εκλογών δεν έχουν έδαφος..., καλύτερα να δούμε τα πολιτικά στοιχήματα. Και πρώτο απ' όλα το εργασιακό.
Το έβαλε ήδη η κυβέρνηση. Στόχος υψηλής προτεραιότητας για να βοηθήσουμε, λέει, την αγορά εργασίας να προσαρμοστεί στις ραγδαίες οικονομικές, κοινωνικές και τεχνολογικές εξελίξεις.
Και με τον στόχο αυτό (επιμένει η κυβέρνηση -και πολύ σωστά-) θα δώσουμε στην οικονομία την ευκαιρία να εκμεταλλευτεί ανταγωνιστικά πλεονεκτήματά της και από την αναβάθμιση δεξιοτήτων προς όφελος, τελικά, των ίδιων των εργαζομένων και ακόμα πιο πολύ, των ανέργων.
Μπράβο τους και καλή επιτυχία. Τι άλλο να πούμε. Έχουν άλλωστε, ως κυβέρνηση, πάνω από 2 χρόνια θητεία να το καταφέρουν.
Αρκεί (ανάμεσα στις όποιες μεταρρυθμίσεις) να φροντίσουν να επιβάλλουν και στο κράτος, στη δικαιοσύνη, στις κρατικές Αρχές και στους Δήμους, να μην παγώνουν τα πάντα, το γνωστό διάστημα, 6-8 μηνών, πριν τις εκλογές για να έχουν τα κόμματα την άνεση να "πουλάνε" εκδουλεύσεις και υποσχέσεις..., σε εκκρεμότητες, μετά τις εκλογές. Τα γνωστά πολιτικά παπατζηλίκια της μεταπολίτευσης.
Σταθήκαμε στην 2ετή (και λίγο παραπάνω...) θητεία της κυβέρνησης γιατί το στοίχημα στα εργασιακά είναι, κατά τη γνώμη μας, το σημαντικότερο που μπορούσε να προτάξει, με προοπτικές επιτυχίας. Αν βεβαίως συνοδεύσει την πολιτική βούληση και η πολιτική τόλμη.
Τόλμη και αμετακίνητη αποφασιστικότητα για κάθε μορφής βοήθεια, στην ιδιωτική οικονομία, (εκπαιδευτικά προγράμματα, ενισχύσεις σε επενδύσεις με σοβαρές θέσεις εργασίας και σύνδεση της παραγωγής με την παιδεία) καθώς, όλα δείχνουν, ότι στην 3ετία 2021-2024, θα αποτυπωθεί, σε όλη την ευρωπαϊκή οικονομία, το κεφάλαιο και με τις προδιαγραφές μετασχηματισμού της βιομηχανίας κατά την 4η επανάστασή της.
Για τα δικά μας τώρα, εμείς επιμένουμε και θα επιμένουμε, στο στοίχημα για αποτελεσματική προσφορά δεξιοτήτων, από την εγχώρια αγοράς εργασίας, με απομόνωση του παλαιοκομματισμού, της φαυλότητας και της μικροπολιτικής σκοπιμότητας, που παραμένουν ως μόνοι ανατροπείς.
Του παλαιοκομματισμού που μέσα από τις κομματικές γωνίες του εργατοπατερισμού φροντίζει να συντηρεί το μωσαϊκό του πελατειακού δυναμικού των κομμάτων. Ειδικά από τις δυνάμεις της αριστεράς και της δήθεν προόδου..., που τρέμει το φυλλοκάρδι τους, αν η (εκτός της ελεγχόμενης από το κράτος) οικονομία επιβάλλει τους δικούς της κανόνες, αξιοκρατίας, αξιολόγησης και αριστείας...
Χάθηκαν οι δυνάμεις της "προόδου". Χάθηκαν αν χάσουν την κρατική κομματική πελατεία, του 1.200.000 κομματικού στρατού κατοχής, που την λογαριάζουν επί 5 για κάθε ψηφοφόρο...
Όσοι τους βρίσκουν λιγότερους, ας μετρήσουν (σωστά όμως) τους διορισμένους στην κεντρική κυβέρνηση. Στις ΔΕΚΟ με τις διορισμένες κομματικές Διοικήσεις που "παριστάνουν" τις Εταιρείες Ιδιωτικού Δικαίου. Στα υπό ιδιωτικοποίηση κρατικά κοτέτσια..., που μένουν στο κράτος με διάφορες προφάσεις. Στους άχρηστους κρατικούς Οργανισμούς. Και στους Δήμους ή τις Δημοτικές επιχειρήσεις.
Πρόκειται για την κυριαρχία των "πολεμιστών" κάθε αξιοκρατίας και ορθής αντιγραφειοκρατικής λειτουργίας του κράτους που καταλήγει στην εικόνα με τα γνωστά αντιεπενδυτικά και αντιεπιχειρηματικά χαρακτηριστικά της χώρας μας. Και αυτό είναι εξαιρετικά βολικό και σε ξένους επενδυτές που ξεκινούν επενδύσεις στην Ελλάδα αλλά, ταυτόχρονα, ρίχνουν και αλλού κεφάλαια.
Επανέρχονται στην Ελλάδα, μετά 5-10 χρόνια, (σύνηθες μεταπολιτευτικό φαινόμενο) και συνεχίζουν μιας και κανείς δεν χολοσκάει στον τόπο μας πως σε μεγάλα επενδυτικά έργα (αν ποτέ φθάσουν στο τέλος τους...) προσλαμβάνονται άτομα τα οποία κατά τα εγκαίνια θεμελίωσης τους, ήταν μαθητές του Δημοτικού...
Κανείς βέβαια δεν υποστηρίζει ότι η (απολύτως αναγκαία) αναβάθμιση της αγοράς εργασίας, με προσφορά δεξιοτήτων, εξειδικευμένων στελεχών ή τεχνιτών στις απαιτήσεις της σύγχρονης τεχνολογίας προκύπτει αποκλειστικά από υφιστάμενη ένταση επενδυτικού ενδιαφέροντος, επειδή τα πάμε (μέχρι τώρα) μια χαρά και στην πανδημία.
Ωστόσο έχει ξεχωριστή σημασία (έτσι και αλλιώς) να συνδέουμε την ανταγωνιστικότητα της εθνικής μας παραγωγής και με προσφορά σε δεξιότητες, εξειδικεύσεις και παραγωγικότητα στις τεχνολογικές προκλήσεις. Ακόμη και σε επίπεδο βιοτεχνίας. Την πραγματικότητα αποτυπώνουν και στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ.
Η ζήτηση στην αγορά εργασίας έχει πλέον συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Και επειδή ο άλλος δρόμος είναι να παραμείνουμε γκαρσόνια της Ευρώπης το στοίχημα...
Μιας και με κλειστά τα καφενεία τα σενάρια των εκλογών δεν έχουν έδαφος..., καλύτερα να δούμε τα πολιτικά στοιχήματα. Και πρώτο απ' όλα το εργασιακό.
Το έβαλε ήδη η κυβέρνηση. Στόχος υψηλής προτεραιότητας για να βοηθήσουμε, λέει, την αγορά εργασίας να προσαρμοστεί στις ραγδαίες οικονομικές, κοινωνικές και τεχνολογικές εξελίξεις.
Και με τον στόχο αυτό (επιμένει η κυβέρνηση -και πολύ σωστά-) θα δώσουμε στην οικονομία την ευκαιρία να εκμεταλλευτεί ανταγωνιστικά πλεονεκτήματά της και από την αναβάθμιση δεξιοτήτων προς όφελος, τελικά, των ίδιων των εργαζομένων και ακόμα πιο πολύ, των ανέργων.
Μπράβο τους και καλή επιτυχία. Τι άλλο να πούμε. Έχουν άλλωστε, ως κυβέρνηση, πάνω από 2 χρόνια θητεία να το καταφέρουν.
Αρκεί (ανάμεσα στις όποιες μεταρρυθμίσεις) να φροντίσουν να επιβάλλουν και στο κράτος, στη δικαιοσύνη, στις κρατικές Αρχές και στους Δήμους, να μην παγώνουν τα πάντα, το γνωστό διάστημα, 6-8 μηνών, πριν τις εκλογές για να έχουν τα κόμματα την άνεση να "πουλάνε" εκδουλεύσεις και υποσχέσεις..., σε εκκρεμότητες, μετά τις εκλογές. Τα γνωστά πολιτικά παπατζηλίκια της μεταπολίτευσης.
Σταθήκαμε στην 2ετή (και λίγο παραπάνω...) θητεία της κυβέρνησης γιατί το στοίχημα στα εργασιακά είναι, κατά τη γνώμη μας, το σημαντικότερο που μπορούσε να προτάξει, με προοπτικές επιτυχίας. Αν βεβαίως συνοδεύσει την πολιτική βούληση και η πολιτική τόλμη.
Τόλμη και αμετακίνητη αποφασιστικότητα για κάθε μορφής βοήθεια, στην ιδιωτική οικονομία, (εκπαιδευτικά προγράμματα, ενισχύσεις σε επενδύσεις με σοβαρές θέσεις εργασίας και σύνδεση της παραγωγής με την παιδεία) καθώς, όλα δείχνουν, ότι στην 3ετία 2021-2024, θα αποτυπωθεί, σε όλη την ευρωπαϊκή οικονομία, το κεφάλαιο και με τις προδιαγραφές μετασχηματισμού της βιομηχανίας κατά την 4η επανάστασή της.
Για τα δικά μας τώρα, εμείς επιμένουμε και θα επιμένουμε, στο στοίχημα για αποτελεσματική προσφορά δεξιοτήτων, από την εγχώρια αγοράς εργασίας, με απομόνωση του παλαιοκομματισμού, της φαυλότητας και της μικροπολιτικής σκοπιμότητας, που παραμένουν ως μόνοι ανατροπείς.
Του παλαιοκομματισμού που μέσα από τις κομματικές γωνίες του εργατοπατερισμού φροντίζει να συντηρεί το μωσαϊκό του πελατειακού δυναμικού των κομμάτων. Ειδικά από τις δυνάμεις της αριστεράς και της δήθεν προόδου..., που τρέμει το φυλλοκάρδι τους, αν η (εκτός της ελεγχόμενης από το κράτος) οικονομία επιβάλλει τους δικούς της κανόνες, αξιοκρατίας, αξιολόγησης και αριστείας...
Χάθηκαν οι δυνάμεις της "προόδου". Χάθηκαν αν χάσουν την κρατική κομματική πελατεία, του 1.200.000 κομματικού στρατού κατοχής, που την λογαριάζουν επί 5 για κάθε ψηφοφόρο...
Όσοι τους βρίσκουν λιγότερους, ας μετρήσουν (σωστά όμως) τους διορισμένους στην κεντρική κυβέρνηση. Στις ΔΕΚΟ με τις διορισμένες κομματικές Διοικήσεις που "παριστάνουν" τις Εταιρείες Ιδιωτικού Δικαίου. Στα υπό ιδιωτικοποίηση κρατικά κοτέτσια..., που μένουν στο κράτος με διάφορες προφάσεις. Στους άχρηστους κρατικούς Οργανισμούς. Και στους Δήμους ή τις Δημοτικές επιχειρήσεις.
Πρόκειται για την κυριαρχία των "πολεμιστών" κάθε αξιοκρατίας και ορθής αντιγραφειοκρατικής λειτουργίας του κράτους που καταλήγει στην εικόνα με τα γνωστά αντιεπενδυτικά και αντιεπιχειρηματικά χαρακτηριστικά της χώρας μας. Και αυτό είναι εξαιρετικά βολικό και σε ξένους επενδυτές που ξεκινούν επενδύσεις στην Ελλάδα αλλά, ταυτόχρονα, ρίχνουν και αλλού κεφάλαια.
Επανέρχονται στην Ελλάδα, μετά 5-10 χρόνια, (σύνηθες μεταπολιτευτικό φαινόμενο) και συνεχίζουν μιας και κανείς δεν χολοσκάει στον τόπο μας πως σε μεγάλα επενδυτικά έργα (αν ποτέ φθάσουν στο τέλος τους...) προσλαμβάνονται άτομα τα οποία κατά τα εγκαίνια θεμελίωσης τους, ήταν μαθητές του Δημοτικού...
Κανείς βέβαια δεν υποστηρίζει ότι η (απολύτως αναγκαία) αναβάθμιση της αγοράς εργασίας, με προσφορά δεξιοτήτων, εξειδικευμένων στελεχών ή τεχνιτών στις απαιτήσεις της σύγχρονης τεχνολογίας προκύπτει αποκλειστικά από υφιστάμενη ένταση επενδυτικού ενδιαφέροντος, επειδή τα πάμε (μέχρι τώρα) μια χαρά και στην πανδημία.
Ωστόσο έχει ξεχωριστή σημασία (έτσι και αλλιώς) να συνδέουμε την ανταγωνιστικότητα της εθνικής μας παραγωγής και με προσφορά σε δεξιότητες, εξειδικεύσεις και παραγωγικότητα στις τεχνολογικές προκλήσεις. Ακόμη και σε επίπεδο βιοτεχνίας. Την πραγματικότητα αποτυπώνουν και στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ.
Η ζήτηση στην αγορά εργασίας έχει πλέον συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Και επειδή ο άλλος δρόμος είναι να παραμείνουμε γκαρσόνια της Ευρώπης το στοίχημα...
μπορεί και οφείλει να το κερδίσει η σημερινή κυβέρνηση. Έχει τον χρόνο. Αρκεί να μην το θυσιάσει στον εργατοπατερισμό.
Και ιδίως στη σκοπιμότητα να μην αλλάξουν και εκείνα που είναι έτοιμα να αλλάξουν, στην οικονομία και στην κοινωνία, γιατί δεν συμφέρει πολιτικά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου