Το ΠΑΣΟΚ έχει χάσει τα πάντα εκτός από τον αυτοσαρκασμό του. Απόδειξη το προς εαυτόν τρολάρισμα: Εάν συγκυβερνούσαμε, λένε, με τη Ν.Δ., η κυβέρνηση θα είχε λιγότερους πασόκους από ό,τι έχει τώρα.
Οσοι έχουν διάθεση για τέτοιο χιούμορ, δεν μετρούν μόνο τους υπουργούς. Παρατηρούν τα κυβερνητικά έδρανα στη Βουλή και πίσω από τους υπουργούς μετρούν πολλά πρόσωπα τα οποία τους είναι οικεία από το πασοκικό κυβερνητικό παρελθόν. Γενικοί γραμματείς, σύμβουλοι και τεχνοκράτες που έμαθαν την τέχνη της διακυβέρνησης στο μεγάλο σχολείο της Μεταπολίτευσης.
Αυτόν τον πόνο –του στελέχους που παρακολουθεί καθηλωμένο στο νυν ΠΑΣΟΚ το μετα-ΠΑΣΟΚ να κυβερνάει– εξέφρασε και το αινιγματικό tweet του Ανδρέα Λοβέρδου. Ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΚΙΝΑΛ αντέδρασε στη χειροτονία της Διαμαντοπούλου ως υποψήφιας για την ηγεσία του ΟΟΣΑ με έναν ειρωνικό χρησμό: «Τελικά», έγραψε, «συγκυβερνάμε με τη Ν.Δ., αλλά με ευθύνη κάποιων δεν το ξέρουμε».
Η ευθύνη δεν μπορεί παρά να καταλογίζεται στη Φώφη Γεννηματά.
Αλλά γιατί τώρα; Τόσο η επιλογή της μοναχικής αντιπολίτευσης όσο και η μεταπήδηση προς τη Ν.Δ. όσων στελεχών δεν είχαν ήδη πάει στον ΣΥΡΙΖΑ είναι παλαιά χαρακτηριστικά της πασοκικής περιπέτειας. Προς τι η ξαφνική ενόχληση;
Διότι σε περίπου ένα χρόνο, τον Νοέμβριο του 2021, το ΚΙΝΑΛ έχει καταστατικά προγραμματισμένες εσωκομματικές εκλογές. Οι καχύποπτοι εξηγούν τη βολή Λοβέρδου ως τροχιοδεικτική στο προ-προεκλογικό πεδίο για την ανάδειξη ηγεσίας. Μπορεί ο ανταγωνισμός να μοιάζει πρόωρος. Τον πυροδότησε όμως η ίδια η Γεννηματά, δηλώνοντας πριν από δύο εβδομάδες ότι θα είναι ξανά υποψήφια.
Για τους αμφισβητίες της, η πρόωρη υποψηφιότητα της προέδρου ήταν σήμα για να ξεκινήσει η κούρσα.
Για τους υποστηρικτές της, δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς· ρωτήθηκε και όφειλε να μην αφήσει περιθώρια σπέκουλας, που θα βύθιζαν το κόμμα σε χειρότερη αβεβαιότητα.
Οποιον και αν πιστέψει κανείς, το ζητούμενο για το ΚΙΝΑΛ δεν αλλάζει. Το λένε, άλλωστε, και τα ίδια τα στελέχη του, ανεξάρτητα από το ποιον ή ποιαν φαντάζονται στην ηγεσία: Τώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται στη χειρότερή του φάση, τώρα που δείχνει σαν να μην μπορεί να επιζήσει από την κρίση που τον ανέδειξε, είναι η τελευταία ευκαιρία για το ΚΙΝΑΛ να διεκδικήσει την αλλαγή της κεντροαριστερής γεωγραφίας.
Ο στόχος ακούγεται υπερβολικά φιλόδοξος για ένα κόμμα που βρίσκει χώρο στη σκηνή μόνον όταν ανακοινώνεται η προσχώρηση κάποιου πρώην στελέχους του σε άλλο κόμμα· ή μόνον όταν οι εναπομείναντες χάνουν την υπομονή τους.
Οπως λέει και ένας από αυτούς, «μπορεί (χάρη στην αυτοδυναμία της Ν.Δ.) να μείναμε –κυβερνητικά– αχρείαστοι. Ομως...
άλλο αχρείαστοι, άλλο άχρηστοι».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου