Γράφει ο ΦΑΛΗΡΕΥΣ
Στην εποχή της μαζικής δημοκρατίας, την οποία διάγουμε, η σχέση της μόδας με την πολιτική έχει περισσότερο βάθος από όσο νομίζουμε. Δεν λέω τίποτε καινούργιο, αφού εδώ και πολλά χρόνια οι τεχνικές και οι κανόνες του μάρκετινγκ εφαρμόζονται και πλέον κυριαρχούν στην πολιτική. Στις μέρες του Ιντερνετ, όμως, η τεχνολογία χειραφετεί απολύτως τη μάζα, με συνέπεια και η μόδα και η πολιτική να επιστρέφουν ξανά στον δρόμο και η μεταξύ τους σχέση να εμβαθύνεται. Ας μη ξαφνιαζόμαστε, λοιπόν, όταν βλέπουμε να ισχύουν και στην πολιτική τα αξιώματα της μόδας, όπως για την περίπτωσή μας εκείνο που θέλει τα πάντα να επιστρέφουν στη μόδα. Προσωπικά, ποτέ δεν πίστευα ότι τα σιχαμένα παντελόνια καμπάνες θα επέστρεφαν κάποτε, περιστασιακά έστω, στη μόδα. Το είδα όμως να συμβαίνει και δέχθηκα την ισχύ του αξιώματος. Ολα επιστρέφουν.
Υπό το πρίσμα αυτό θα έλεγα ότι είναι σωστό να εξετάσουμε την ξεκούδουνη επιστροφή στο προσκήνιο του Πάνου Καμμένου, του Σάββα Τσιτουρίδη –του πρώτου διά του πνεύματός του, του δευτέρου διά του προσώπου του–, αλλά και αυτού του Αρη Σπηλιωτόπουλου! Επιστρέφουν, όπως οι καμπάνες, τα λουλουδάτα πουκάμισα ή τα πολύ φαρδιά πέτα στα σακάκια. Οχι όμως για να μείνουν. Οπως στη μόδα, έτσι και στην πολιτική, τέτοιες επάνοδοι είναι συνήθως παροδικές και συγκυριακές.
Την αιφνιδιαστική –καθώς δεν πέρασε πολύς χρόνος από την αποχώρησή του– επάνοδο του Καμμένου την είδαμε να συμβαίνει στο Αγαθονήσι, όταν το πνεύμα του τέως υπουργού Εθνικής Αμυνας κατέλαβε (απροειδοποίητα;) τον Τσίπρα, ο οποίος για πρώτη φορά στη καριέρα του και κατά φοβερή ειρωνεία ερμήνευσε Καμμένο, με την ίδια ευκολία που ερμηνεύει και Ανδρέα Παπανδρέου! Οχι απλώς πήγε και κοίταξε με το αετίσιο βλέμμα του ίσα στα μάτια τα (εξόχως μακιγιαρισμένα) βατράχια, αλλά πρόσθεσε και την απαραίτητη πινελιά της αφέλειας, ώστε να είναι ο ρόλος τέλειος. Δεν του πέρασε από τον νου πόσο βαθύτατα γελοία είναι η εικόνα που χρησιμοποίησε, προκειμένου να πείσει το ακροατήριο για τον πατριωτισμό του;
Η εικόνα ενός πρωθυπουργού ο οποίος κολυμπάει για να υπερασπιστεί αυτοπροσώπως ένα νησί είναι ηλίθια και κωμική συγχρόνως, δηλαδή γελοία. Είναι έξυπνος και ικανός πολιτικός ο Τσίπρας, δεν το αμφισβητώ· όμως η αμορφωσιά δεν κρύβεται, πάντα θα βρει τρόπο να ξετρυπώσει...
Ισως επειδή την «είδηση» έσπευσε να διοχετεύσει (διά κύκλων της...) η Κατερίνα Παπακώστα, ο Σάββας Τσιτουρίδης εμφανίστηκε –απροειδοποίητα για όλους, εκτός από το συνεργείο της κυβερνητικής τηλεόρασης– να παρουσιάζει κόμμα με το οποίο θα συμμετάσχει στις ευρωεκλογές.
Δεν τον είδα· όμως τον άκουσα και ήταν υπέροχος! Οπως ακριβώς τον θυμόμουν στις δόξες του, που δεν κράτησαν πολύ, γιατί ο Τσιτουρίδης ήταν η πρώτη φούσκα του νεοκαραμανλισμού που έσκασε. Δύο φορές παραιτήθηκε από υπουργός για λόγους ευθιξίας, εξαιτίας και στις δύο περιπτώσεις θεμάτων ηθικής τάξεως. Οι μόνες δάφνες που απεκόμισε στην πολιτική ήταν του πρώτου πεσόντος. Ακούγεται ως αστείο, επειδή είναι αστείο – και θα έχει την ανάλογη τύχη, αλίμονο.
Πάντως, ο δημιουργός των Ελλήνων Ριζοσπαστών, όπως είναι η επωνυμία του κόμματος, ακουγόταν όπως τον παλιό καλό καιρό. Στομφώδης, με ροπή στις επιτηδευμένες και ασυνήθιστες λέξεις, με έντονα αισθητή την προσπάθεια να υπονοήσει την ανωτερότητά του και πάντα με την αφ’ υψηλού αγνότητα, που υπαινίσσονται οι στίχοι του Τάκη Παπατσώνη: «Φύγε, κακό ζώο, από κοντά μου, / Που εγώ, μαζεύω αγριοβιολέτες». Αυτά τα πράγματα δεν εξηγούνται εύκολα, αλλά όταν ακούω τον Τσιτουρίδη να ομιλεί (διότι δεν μπορείς να πεις ότι μιλάει) σκέφτομαι τον αείμνηστο Κωνσταντάρα να στέκεται στη σανίδα της πισίνας και να κάνει εκτάσεις - ανατάσεις, εκτάσεις - ανατάσεις κ.ο.κ.
Το αστείο γίνεται ακόμη καλύτερο, αν ισχύουν οι φήμες που...
θέλουν τον Αριστόβουλο Σπηλιωτόπουλο να ενισχύει την προσπάθεια με το φυσικό κύρος του. (Ο ίδιος, πάντως, λέει ότι «δεν υπάρχουν αποφάσεις», υπονοώντας έτσι ότι υπάρχουν προτάσεις, δηλαδή η εξής μία: με τον Τσιτουρίδη. Ισως και με Παπακώστα! Θα δούμε, το σχήμα τώρα ετοιμάζεται...).
Καλά για τον Τσιτουρίδη. Θα μπορούσες να πεις ότι ήταν άτυχος ή πολύ υψηλόφρων ώστε να κοιτάζει χαμηλά και έτσι δεν πρόσεχε πού πατούσε και τι πατούσε. Αλλά ο Αρης είναι πέραν της κατηγορίας «τοξικός»! (Απορώ, ειλικρινά, πώς ο ΕΟΦ επιτρέπει να διατίθεται στην αγορά...). Ως υπουργό Τουρισμού τον θυμούνται μόνον οι μερακλήδες της ειδησεογραφίας, επειδή διέπρεψε ο ίδιος ως τουρίστας, ενώ ως αρχηγός παράταξης στο δημοτικό συμβούλιο του Δήμου Αθηναίων κατόρθωσε μέσα σε δύο μήνες να διαλύσει εντελώς την παράταξή του. Πολιτικά, ανυπόστατος. Ο,τι περισσότερο είναι φλυαρία.
Οι πολιτικές σκοπιμότητες πίσω από αυτά τα παράδοξα φαινόμενα είναι προφανείς και δεν αξίζει να τις συζητήσουμε. Ομως, οι κωμικοί τρόποι με τους οποίους επιχειρείται να υπηρετηθούν αυτές οι σκοπιμότητες είναι κάτι στο οποίο αξίζει να σταθούμε. Ισως αυτό που ξεκίνησε ως τραγωδία (θυμίζω την αβεβαιότητα του πρώτου εξαμήνου της πρώτης φοράς Αριστερά) να τελειώνει ως κωμωδία.
Πολύ πιθανό να συμβεί στη χώρα που κατοικείται από τον εξυπνότερο λαό του κόσμου και στην οποία η πολιτική κατάσταση είναι πάντα κρίσιμη, μα ποτέ σοβαρή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου