Του ΚΩΣΤΑ ΓΙΑΝΝΑΚΙΔΗ
Χθες στη Βόρεια Ελλάδα δεν υπήρχε εύκολη εξέδρα για τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο Πρωθυπουργός βολεύτηκε με τον συμβολισμό της ημέρας και κατέφυγε στο Αγαθονήσι.
Ο Νίκος Παππάς ήταν να πάει στη Λάρισα, αλλά έμεινε στην Αθήνα αφού, προς το παρόν, δεν διοργανώνεται παρέλαση στον Διαστημικό Σταθμό.
Αρκετοί βουλευτές κινήθηκαν διακριτικά για να αποφύγουν το δυσάρεστο συναπάντημα με διαμαρτυρόμενους πολίτες.
Τι ήταν όλοι αυτοί οι εξαγριωμένοι που τραγουδούσαν το «Μακεδονία Ξακουστή» με το ύφος του Ακάθιστου Ύμνου πίσω από τα τείχη της Βασιλεύουσας;
Εξαρτάται από ποια χρονιά βλέπεις τα πράγματα.
Το 2014 ήταν θυμωμένοι δημοκράτες.
Το 2019 θεωρούνται εξαχρειωμένοι φασίστες.
Υπάρχει όμως ένα παράδοξο στο οποίο αξίζει να σταθούμε. Η κυβέρνηση Τσίπρα έπαιξε σε τυχοδιωκτικές ζαριές τη θέση της χώρας στην Ευρώπη και στο κοινό νόμισμα. Εξαπάτησε τους πολίτες και επέβαλε ένα σκληρό πρόγραμμα λιτότητας, δεσμεύοντας για έναν αιώνα τη δημόσια περιουσία.
Μετά από όλα αυτά, το εκλογικό σώμα την αντάμειψε με ανανέωση της λαϊκής εντολής ώστε, μεταξύ άλλων, να «τελειώνουμε με το παλιό». Έφευγαν οι ουρές από τα ΑΤΜ και πήγαιναν στα εκλογικά τμήματα για να ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ.
Όχι αποδοκιμασία δεν ακούστηκε, αλλά ούτε αναστεναγμός.
Η κυβέρνηση αυτή αποδοκιμάζεται σε παρελάσεις και δημοσκοπήσεις για τον χειρισμό της σε ένα εθνικό θέμα, στο Μακεδονικό. Αυτό εκ πρώτης όψεως φαίνεται ως μία άσχημη πλάκα προς τον Τσίπρα -ακούει κράξιμο τις νύχτες που ο ίδιος ονειρεύεται το Νομπέλ Ειρήνης και αναγνωρίζεται διεθνώς ως ένας πολιτικός που είχε το θάρρος να βάλει στην άκρη προκαταλήψεις και εμμονές ετών.
Οι πολίτες, λοιπόν, δεν εξαγριώθηκαν απέναντι σε μία κυβέρνηση που ρίσκαρε το μέλλον και επιδείνωσε την καθημερινότητά τους, αλλά δυσανασχετούν έντονα για τους χειρισμούς της σε ένα θέμα το οποίο δεν έχει καμία επίπτωση στη ζωή τους.
Είναι τα πατριωτικά αντανακλαστικά, θα πείτε. Αντιδρούμε στο συμβολικό και μένουμε αδρανείς στην ουσία. Και σκέφτομαι ότι το πληγωμένο συναίσθημα μπορεί να σε θυμώσει περισσότερο από ότι η σκισμένη τσέπη.
Ίσως επειδή...
είναι το μόνο που σου μένει και, κυρίως, το μόνο που δεν χρειάζεται να το επεξεργαστείς και να το καταλάβεις.
Απλώς το αισθάνεσαι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου