Του ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ
Υπάρχει και ο ανάποδος τρόπος: Να μετρήσεις μια εξουσία όχι από αυτά που με πρόθεση (δεν) έκανε, αλλά από τις δυνάμεις που διήγειρε εναντίον της.
Μπορείς, ας πούμε, να κρίνεις τη διακυβέρνηση της περιόδου 1990-93 από το γεγονός ότι «αφύπνισε» εναντίον της τους σταμουλοκολλάδες και τις σχολικές καταλήψεις.
Μπορείς με τον ίδιο τρόπο να διαβάσεις τη διακυβέρνηση 2000-2004 από την εξέγερση του Ασφαλιστικού και τις εκκλησιαστικές λαοσυνάξεις για τις ταυτότητες.
Οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ χρειάστηκε να φτάσουν στον τελευταίο χρόνο της θητείας τους για να αντιμετωπίσουν αντιπολίτευση πεζοδρομίου. Και πάλι όμως. Οι μαζικές αντιδράσεις για το Μακεδονικό θα μπορούσε κανείς να πει ότι κατέληξαν να εξυπηρετούν, ώς ένα βαθμό, το είδος εκείνο της ρετρό, αντιδεξιάς συσπείρωσης που ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να πετύχει.
Οι άλλες, ελάσσονες, δυνάμεις, που αντλούν νέα νομιμοποίηση από την αντιπαράθεσή τους με την κυβέρνηση, είναι οι προερχόμενες από τον ΣΥΡΙΖΑ –Λαφαζάνης, Ζωή, Αλαβάνος.
Οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ χρειάστηκε να φτάσουν στον τελευταίο χρόνο της θητείας τους για να αντιμετωπίσουν αντιπολίτευση πεζοδρομίου. Και πάλι όμως. Οι μαζικές αντιδράσεις για το Μακεδονικό θα μπορούσε κανείς να πει ότι κατέληξαν να εξυπηρετούν, ώς ένα βαθμό, το είδος εκείνο της ρετρό, αντιδεξιάς συσπείρωσης που ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να πετύχει.
Οι άλλες, ελάσσονες, δυνάμεις, που αντλούν νέα νομιμοποίηση από την αντιπαράθεσή τους με την κυβέρνηση, είναι οι προερχόμενες από τον ΣΥΡΙΖΑ –Λαφαζάνης, Ζωή, Αλαβάνος.
Οι πρώην σύντροφοι του Τσίπρα μιλούν για εκείνον πολύ πιο καταδικαστικά απ’ ό,τι η αξιωματική αντιπολίτευση. Μπορεί η δραχμική, εξωκοινοβουλευτική Αριστερά να παραμένει περιθωριακή. Η παλιά της συγγένεια, όμως, με τον ΣΥΡΙΖΑ –συγγένεια που πλέον έχει μεταβολιστεί σε απύλωτο μίσος– καθιστά τους εκπροσώπους της περιζήτητους στα media, ιδίως τώρα που τα προεκλογικά νταούλια αρχίζουν να κυριαρχούν στην ατμόσφαιρα.
Στην περίπτωση του Αλαβάνου –χωρίς την αποκοτιά του οποίου δεν θα είχε πλαστεί το τσιπρικό φαινόμενο– το αντικυβερνητικό ανάθεμα έχει και τη σκανδαλιστική σαγήνη της σαπουνόπερας. Ο πατέρας αφορίζει δημοσίως τον άσωτο. Ο αφορισμός, τόσο από τον Αλαβάνο όσο και από τις υπόλοιπες φωνές της αντιπολιτευόμενης Αριστεράς, συνοψίζεται στο σύνθημα ότι ο «Τσίπρας πρόδωσε και ευτέλισε την Αριστερά».
Στην πραγματικότητα, αν ξύσει κάποιος την επιφάνεια των προσωπικών απωθημένων, ο Τσίπρας δεν διαφέρει πολύ από τους επικριτές του. Οι αναλύσεις τους είναι ίδιες – για όλα φταίει ο νεοφιλελευθερισμός· για όλα φταίει το παλιό πολιτικό σύστημα.
Η Αριστερά που υποτίθεται ότι ευτέλισε ο Τσίπρας διαφέρει από την Αριστερά του μέντορά του, μόνο επειδή η πρώτη, για να κρατήσει την εξουσία, έγινε λιγότερο αντιευρωπαϊκή. Εμφανιζόμενος ως συνιστώσα πια της αντισύριζα μόδας, ο Αλαβάνος καταλήγει...
Στην περίπτωση του Αλαβάνου –χωρίς την αποκοτιά του οποίου δεν θα είχε πλαστεί το τσιπρικό φαινόμενο– το αντικυβερνητικό ανάθεμα έχει και τη σκανδαλιστική σαγήνη της σαπουνόπερας. Ο πατέρας αφορίζει δημοσίως τον άσωτο. Ο αφορισμός, τόσο από τον Αλαβάνο όσο και από τις υπόλοιπες φωνές της αντιπολιτευόμενης Αριστεράς, συνοψίζεται στο σύνθημα ότι ο «Τσίπρας πρόδωσε και ευτέλισε την Αριστερά».
Στην πραγματικότητα, αν ξύσει κάποιος την επιφάνεια των προσωπικών απωθημένων, ο Τσίπρας δεν διαφέρει πολύ από τους επικριτές του. Οι αναλύσεις τους είναι ίδιες – για όλα φταίει ο νεοφιλελευθερισμός· για όλα φταίει το παλιό πολιτικό σύστημα.
Η Αριστερά που υποτίθεται ότι ευτέλισε ο Τσίπρας διαφέρει από την Αριστερά του μέντορά του, μόνο επειδή η πρώτη, για να κρατήσει την εξουσία, έγινε λιγότερο αντιευρωπαϊκή. Εμφανιζόμενος ως συνιστώσα πια της αντισύριζα μόδας, ο Αλαβάνος καταλήγει...
να επισημαίνει αυτή την ομοιότητα. Και να προεικάζει το πόσο εύκολα μπορεί να συντελεστεί μετεκλογικά η υποτροπή του Τσίπρα στην ορθόδοξη Αριστερά.
Ο πατέρας αναγγέλλει ερήμην του την επιστροφή του ασώτου.
Kυριακάτικη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 16/12/2018
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου