"Κόμμα = Ομάς ανθρώπων, ειδότων ν' αναγιγνώσκωσι και ν' αρθογραφώσιν εχόντων χείρας και πόδας υγιείς, αλλά μισούντων πάσαν εργασίαν, οίτινες ενούμενοι υπο ένα οιονδήποτε αρχηγόν, ζητούσι ν' αναβιβάσωσιν αυτόν δια παντός μέσου εις την έδραν πρωθυπουργού, ίνα παρέχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι χωρίς να σκάπτωσι"
Εμμανουήλ Ροΐδης , Έλληνας πεζογράφος και κριτικός (1836-1904)


ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ και ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Μπάλα είναι και γυρίζει



Koυίζ κραυγαλέας ευκολίας: Ποιο γεγονός των τελευταίων ετών προκάλεσε την πλέον αυθόρμητη μαζική χαρά και περηφάνια στο πανελλήνιο; 


Η πλειονότητα απαντά «η κατάκτηση του Euro 2004» από την εθνική ομάδα ποδοσφαίρου· η μεγαλύτερη έκπληξη όλων των εποχών και προπομπός της λαμπρής διοργάνωσης των Ολυμπιακών Αγώνων.  


Μια βιτρίνα στήθηκε στο άψε-σβήσε στο Καλλιμάρμαρο για την υποδοχή των πορθητών της Λισσαβώνας. Θυμίζω τον διαγκωνισμό πολιτικής, μερίδας πνευματικής και θρησκευτικής ελίτ προς δημόσια διάχυση πλούτου συναισθημάτων. Το ανεξέλεγκτο τζίνι εθνικής παραμύθας ξεχύθηκε. Ποδόσφαιρο ήταν η αιτία.  


Το Παγκόσμιο Κύπελλο της Ρωσίας  είχε δισεκατομμύρια θεατές: διάλειμμα, φυγή, στοιχήματα, μπιροπαρέες, αυτονάρκωση. Ποδόσφαιρο, «μια θρησκεία σε αναζήτηση Θεού, μια θρησκεία σε χέρια πολυεθνικών» κατά Μανουέλ Βάθκεθ Μονταλμπάν. Ο ίδιος εξήγησε επαρκώς πώς τα γήπεδα έγιναν καθεδρικοί ναοί, πώς οι πρωταγωνιστές περιφέρονται ως θεοποιημένα είδωλα από τα ΜΜΕ και πώς οι ομάδες κατέληξαν ν’ αντιπροσωπεύουν πατριωτικά αποθέματα...


Η με τη δέουσα σοβαρότητα, από φιλάθλους και μη, ανάγνωση της ιστορίας των Μουντιάλ (εναρκτήριο λάκτισμα 1930) είναι αξιόπιστη πηγή για τις συντεταγμένες των καιρών, την ψυχολογία των μαζών, τους πολέμους χωρών με ισορροπία πυρός-μια μπάλα


Στιγμιότυπα: Το 1934 και το 1938 θριάμβευσε η Ιταλία, βούτυρο, κι αυτό, στο ψωμί προπαγάνδας του Μουσολίνι. Το 1978, η διοργανώτρια Αργεντινή τροπαιούχος και η στυγνή χούντα του Βιντέλα κηρύσσει παλλαϊκό λωτοφαγικό γιορτάσι. Το 1950, μέρες, κυριολεκτικώς, αυτοχειρίας στη Βραζιλία, ήττα μες στο σπίτι τους, στον τελικό, από την Ουρουγουάη. «Θαύμα της Βέρνης», 1954. Τα βιολιά της Ουγγαρίας με μαέστρο τον Πούσκας διαλύουν τη Γερμανία 8-3 στα προκριματικά, ξαναβρίσκονται πάλι στον τελικό, εκεί οι Μαγυάροι καταφέρνουν να χάσουν 3-2. Ακολουθεί η μεγάλη φυγή των παικταράδων τους προς τη Δύση. Το «χέρι του θεού», Μεξικό 1986, με αυτουργό Μαραντόνα, νοκ άουτ η Αγγλία, επική ρεβάνς της Αργεντινής για την ήττα στα Φόκλαντς. Η ομάδα-διαμάντι της Βραζιλίας (1970), όπου το ξέχειλο ατομικό ταλέντο ομονόησε με την ομαδικότητα και βέβαια η διαχρονική σταθερή αξία των Γερμανών.  


Υπό τις παρούσες συνθήκες, εγχώριας ψυχικής αναδιανομής, ευτυχώς η εθνική Ελλάδος δεν πήγε Μουντιάλ – φαντάζεστε να θριαμβεύαμε; 


Οσο οι άλλοι  αλληλοτρώγονται, εμείς...

 
 αναπόσπαστοι οργανώνουμε την εθνική μας ανασύνταξη.

Δεν υπάρχουν σχόλια: