ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ - ΕΘΝΙΚΑ ΣΥΡΙΖΑίικα ΞΕΦΤΙΛΙΚΙΑ: Κάντε ησυχία. Ο ΣΥΡΙΖΑ διαπραγματεύεται!

Του ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΖΑΡΕΤΟΥ

Ήταν αναμενόμενο!

 

Η διαπραγμάτευση για το όνομα της FYROM δεν θα μπορούσε να διεξαχθεί από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ με άλλον τρόπο.

 

Άνθρωποι που σχεδίαζαν ως πολιτικά λογικό να εισβάλλουν στο Νομισματοκοπείο και να υπεξαιρέσουν χρήματα της ΕΕ, άνθρωποι που προετοιμάζονταν να ελέγξουν το σύνολο της πληροφόρησης, άνθρωποι που τις πράξεις και τις αποφάσεις τους θα πληρώνουμε για πολλά χρόνια, άνθρωποι που είναι εχθροί της ανοικτής κοινωνίας, άνθρωποι που ο αριστερός βολονταρισμός καθοδηγεί τις πράξεις και τις αποφάσεις τους, αυτή και μόνο τη διαπραγμάτευση μπορούσαν να κάνουν.

 

    -- Προαποφάσισαν ότι στη διάρκειά της θα περιφρονούσαν και θα ανάτρεπαν την θεσμική υποχρέωσή τους να ενημερώνουν έγκαιρα και με πληρότητα την εθνική αντιπροσωπεία και τους θεσμικούς πολιτειακούς παράγοντες

.
    -- Χρησιμοποίησαν ένα πρόβλημα εξωτερικής πολιτικής (εθνικής εμβέλειας) σε ένα αναλώσιμο επικοινωνιακό ιδεολογικό προϊόν κατά των πολιτικών τους αντιπάλων.

    -- Στη θέση του απαραίτητου και αναγκαίου συναινετικού κλίματος έβαλαν από την αρχή τον διχαστικό λόγο με τον οποίο έχουν διαπαιδαγωγηθεί σε όλη τη διάρκεια της πολιτικής τους ζωής και ως αντιπολίτευση και κυβέρνηση διαπαιδαγωγούν τους Έλληνες πολίτες.

    -- Με τον διχαστικό τους λόγο έδωσαν ανάσα, χώρο και βήμα στον έξαλλο φασιστοειδή εθνικισμό να σπεκουλάρει ως αυθεντικός «μακεδονομάχος», όπως ακριβώς έκαναν με τον παραληρηματικό τους αντιευρωπαϊσμό επί «αγανακτισμένων», εκτοξεύοντας το εκλογικό ποσοστό των νεοναζί και όταν αυτός ο φασιστικός συρφετός επιτέθηκε οργανωμένα στον Γιάννη Μπουτάρη εμφανίστηκαν αυτόκλητα ως υπερασπιστές και υποστηρικτές του!

    -- Τις πολιτικές αντιδράσεις που προκάλεσαν οι χειρισμοί τους επιχείρησαν να τις αμβλύνουν με ενέσεις αισιοδοξίας στην κοινωνία για μία αναμενόμενη «νίκη» της χώρας, παρόμοια με τις «νίκες» που έφεραν στην ανάπτυξη, στην ευημερία, στη φορολογική δικαιοσύνη, στη μεταρρύθμιση του κράτους και στη διεθνή αξιοπιστία της χώρας.


Ποτέ δεν κατάλαβαν και ποτέ δεν πήραν υπ’ όψη τους τα αυτονόητα:

   

  Ότι το «Μακεδονικό» είναι πρόβλημα υπαρκτό μόνο για την Ελλάδα τη στιγμή που όλος ο πλανήτης έχει ήδη αναγνωρίσει το γειτονικό κράτος με το όνομα Μακεδονία, λόγω του δικαιώματος που έχει κάθε κράτος να ονομάζεται όπως εκείνο αποφασίσει, οπότε ναι μεν η ΕΕ και το ΝΑΤΟ αντιλαμβάνονται και μέχρις ενός σημείου κατανοούν την μακροχρόνια Ελληνική αντίδραση, αλλά σε περίπτωση αδιεξόδου της διαπραγμάτευσης η Ελλάδα θα είναι η χώρα που θα χρεωθεί το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης, αφού στα μάτια όλων μόνο η Ελλάδα έχει σήμερα πρόβλημα.

    Ότι η ΕΕ και το ΝΑΤΟ (οι στρατηγικοί εταίροι της χώρα μας) αντιλαμβάνονται το αυτονόητο: Δηλαδή, ενώ η ελληνική κυβέρνηση είχε να διαχειριστεί έναν αυτοσυντηρούμενο εθνικισμό που τροφοδοτεί μία, εκ των πραγμάτων, αδικαιολόγητη φοβική οχύρωση, η κυβέρνηση Ζάεφ είχε να διαχειριστεί ένα βουνό αντιδράσεων αφού έπρεπε να πείσει ολόκληρο τον γειτονικό λαό ότι είναι σωστό και λογικό να αλλάξει το όνομα του κράτους του, κατ’ απαίτηση ενός γειτονικού κράτους, όταν όλος ο πλανήτης έχει αναγνωρίσει το ήδη υπάρχον όνομα.

    Ότι η ΕΕ και το ΝΑΤΟ ανέμεναν από την ελληνική κυβέρνηση, να διαχειριστεί την διαπραγμάτευση έτσι ώστε να ανοίξει ο δρόμος για την ένταξη της FYROM στο δυτικό στρατιωτικοπολιτικό συνασπισμό ως ανάχωμα (επείγον αναγκαίο και απαραίτητο) στην Ρωσική διείσδυση, την οποία θεωρούν επικίνδυνη για την ασφάλεια και τη σταθερότητα της περιοχής. Περιοχής που έχει αποκτήσει μεγάλη στρατηγική σημασία για ολόκληρο τον δυτικό κόσμο, ιδιαίτερα αφού η Τουρκία ως εταίρος του ΝΑΤΟ φαίνεται να εμπνέει πια φόβο για την προσήλωσή της στις αρχές και τους σκοπούς της συμμαχίας.

    Ότι η ΕΕ και το ΝΑΤΟ ανησυχούν όχι απλά στο πλαίσιο του αέναου παιγνίου στρατηγικής της δύναμης, αλλά επειδή βλέπουν την πλήρη, την δομική, την ιστορική αδυναμία του Ρωσικού πολιτικού συστήματος να συμπεριφερθεί ως ηγέτης μιας πραγματικής υπερδύναμης (να εργαστεί δηλαδή για να βρει η Ρωσία τη θέση της στο παγκόσμιο στερέωμα ως παράγοντας σταθερότητας και ασφάλειας και όχι ως χώρα μαφιόζων που οργανώνει ραδιενεργές δολοφονίες, χακάρει κρατικές οντότητες και χρηματοδοτεί αποσταθεροποιητικά και νεοφασιστικά κόμματα στα δυτικά κράτη) και γι αυτό η ένταξη της  FYROM στο στρατιωτικό, πολιτικό και οικονομικό σχεδιασμό τους είναι επείγουσα.

    Ότι με γνώμονα τα παραπάνω θα αξιολογήσει το ΝΑΤΟ τόσο την πρόθεση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ να ανταποκριθεί στις μεταπολεμικές στρατιωτικοπολιτικές επιλογές της Ελλάδας ως συμμάχου χώρας, στην περίπτωση ενός ναυαγίου και στην νέα διαπραγμάτευση για το όνομα της FYROM, όσο και την ανάγκη ένταξης της τελευταίας στο ΝΑΤΟ με το σημερινό της όνομα.

 

Αν η διαφαινόμενη «αδυναμία» της κυβέρνησης Ζάεφ να διαχειριστεί όσα ήδη συμφωνήθηκαν έχει ήδη μπει στο αξιολογικό μικροσκόπιο της Δύσης για να βρεθούν πιθανοί ιοί Πουτινικής προέλευσης ως αιτία της, ας μην αμφιβάλλουμε ότι η μέχρι τώρα προκλητικά φιλοΣΥΡΙΖΑίικη πορεία του γνωστού ένοπλου βοεβόδα της στέπας πουτινάνθρωπου Ιβάν, είναι αρκετός λόγος, ώστε και η αδυναμία της ελληνικής κυβέρνησης να ερευνάται ήδη στο μικροσκόπιο της ΕΕ και του ΝΑΤΟ για αντίστοιχους ιούς με ξενιστή τον ….σοσιαλδημοκρατικό(!) ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα, του Κοτζιά και του Δραγασάκη, γνήσιων σοσιαλδημοκρατών από γεννησιμιού τους.

 

Ο αντιΕυρωπαϊσμός, ο αντιΑμερικανισμός και ο αντιΝΑΤΟϊσμός είναι σοβαρά λάθη που κάνουν κακό στην υγεία της χώρας μας.

 

Αλλά αυτό θα έπρεπε να το γνωρίζουμε πριν ψηφίσουμε το 2015 κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.   Γιατί τα λάθη επιτρέπονται αλλά πληρώνονται.

 

Δυστυχώς για όλους μας το κόστος τους είναι πια ανυπολόγιστο αφού φαίνεται ότι η ελληνική κοινωνία δεν μπορεί να ξεκολλήσει ούτε από το «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο», ούτε και από την περήφανη «αντιιμπεριαλιστική» συμμετοχή μας στο «κίνημα των αδεσμεύτων» μαζί με τους τότε δικτάτορες Τίτο, Καντάφι και Αραφάτ.

 

Όταν μία κοινωνία αναθέτει στην όποια μορφή Αριστεράς να νοηματοδοτήσει ιδεολογικά το παρελθόν της έχει αυτομάτως...

 δώσει στη ριζοσπαστική Αριστερά το δικαίωμα και τη δυνατότητα να εγκλωβίσει το μέλλον της στα στεγανά του κορπορατισμού και στο σκότος του ολοκληρωτισμού της.

 

Εκεί δηλαδή όπου καμία κυβέρνηση Ραχόι δεν πέφτει υπό το βάρος σκανδάλων διαφθοράς:                                           Στη Ρωσία του Πούτιν, στην Βενεζουέλα του Μαδούρο και στην Τουρκία του Ερντογάν.

 

Eκεί όπου «κανένας δεκαεφτάρης δεν νοιάζεται» ούτε για το ποιος δολοφόνησε το Λαμπράκη, ούτε για το αν μπορεί να πάρει άδεια ένας δηλωμένα αμετανόητος δολοφόνος δεκατριών ανθρώπων, ένας υποψήφιος δολοφόνος δηλαδή, όπως ο Κουφοντίνας:

 

Στην Ελλάδα του Τσίπρα του Κοτζιά και του Δραγασάκη.