Η Τζούλια Κρίστεβα υπήρξε επίλεκτο μέλος του
ιερατείου της γαλλικής διανόησης που οργάνωσε την εκκλησία της
μετανεωτερικής σκέψης μετά τον Μάη του ’68. Hσαν τα χρόνια εκείνα που η
Γαλλία σταμάτησε να παράγει λογοτεχνικό έργο και ρίχτηκε με τα μούτρα
στη θεωρία της λογοτεχνίας. Πώς μετράει το πρωκτικόν στάδιον και το
στάδιο του καθρέφτη, ενώ η δημιουργία ανθρώπινων χαρακτήρων είναι
αντιδραστική, και πώς το κόμμα υπερισχύει της τελείας, αφού ένα κείμενο
με πολλά κόμματα και χωρίς καθόλου τελείες δηλοί σχιζοφρένεια και
εννοείται, μόνον ένας σχιζοφρενής μπορεί να αγγίξει την ουσία της
λογοτεχνίας. Ο Ουγκώ, επειδή έφτιαχνε χαρακτήρες και έβαζε τελείες,
εθεωρείτο ξεπερασμένος.
Ο σύζυγος της Κρίστεβα, Φιλίπ Σολέρς, πρώην μαοϊκός και καρδινάλιος των γραμμάτων δημοσίευσε στο περιοδικό του Tel Quel μια σειρά που την ονόμαζε Παράδεισος χωρίς καθόλου τελείες. Η ανάγνωσή της ήταν μάλλον κόλαση, όμως επειδή το περιβάλλον ήταν άθεο δεν διακρίναμε ανάμεσα σε παράδεισο και κόλαση. Είχες υποχρέωση να τη βρίσκεις ενδιαφέρουσα, και δεν υπήρχε περίπτωση να μην έχεις διαβάσει τη «Σημειωτική» της Κρίστεβα. Το πρόβλημά μου ήταν ότι εγώ, σε αντίθεση με αυτήν, δεν ήμουν φεμινίστρια. Φταίει το άτιμο το φύλο.
Τα ήξερα όλ’ αυτά για την Κρίστεβα που σταμάτησε να με βασανίζει όταν αποφάσισα πως ο Γιάννης Αγιάννης μπορεί να τα σαρώσει με μία μόνον φράση. Αυτό που δεν ήξερα είναι ότι υπήρξε πράκτορας των μυστικών υπηρεσιών της Βουλγαρίας επί κομμουνισμού με το όνομα Σαμπίνα, όπως τουλάχιστον αποκάλυψαν τα αρχεία της πατρίδας της. Καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή όμως η ίδια το αρνείται. Δεν υπάρχει η υπογραφή της σε κανένα έγγραφο, διατείνεται. Διότι ως γνωστόν οι μυστικές υπηρεσίες δεν δέχονται πληροφορίες χωρίς το γνήσιο της υπογραφής από κάποιο κοντινό σου ΚΕΠ.
Και στο σημείο αυτό πιάνω το νήμα για να συνεχίσω το χρονικό της γενιάς του κούκου
Eχω ήδη καταγράψει αυτό που θεωρώ ως το πρώτο κινούν των αδυναμιών μας, την ακραία πολιτικοποίηση που της κληροδότησαν οι πέντε σφαλιάρες της δικτατορίας, και η οποία επικάλυψε όλες τις υπόλοιπες πτυχές της ύπαρξής μας. Από τη σχέση μας με την παιδεία, ως τις ερωτικές μας σχέσεις. Η πολιτική λεηλάτησε τη ζωή μας. Αν τότε μαθαίναμε ότι η Κρίστεβα ήταν πράκτωρ της Βουλγαρίας δεν θα άνοιγε μύτη. Αρκεί να μην ήταν της CIA, της Μοσάντ ή της Intelligence, και να μην έβαζε τελείες στο κείμενό της. Τόσο απλά.
Η γενιά του κούκου, με όλα της τα μείον, έχει και ένα συν. Υπήρξε ευρωπαϊκή γενιά. Ξέραμε, αν μη τι άλλο, ότι ο μαρξισμός δεν γεννήθηκε στη Μόσχα ή την Καμπούλ, αλλά στη Γερμανία. Και όσοι εξ ημών τον μελέτησαν το έκαναν διότι πίστευαν ότι έτσι θα γίνονταν περισσότερο Eυρωπαίοι. Τόσο ευρωπαϊκή γενιά που δεν καταδεχθήκαμε να ρίξουμε μια ματιά στους προγόνους μας της γενιάς του τριάντα που πάλεψαν εντίμως να δουν την ευρωπαϊκή ύπαρξη της Ελλάδας μέσα από το φίλτρο του ελληνισμού. Hμασταν οι ξερόλες της Ιστορίας.
Ευρωπαϊκή γενιά, και ως επί το πολύ γαλλική γενιά. Αργά αντιληφθήκαμε πως...
«η κοσμόπολη εκείνη που τη διασχίζει ο γκρίζος Σηκουάνας», που λέει κι ο Εμπειρίκος, μεταμορφωνόταν σε κωμόπολη που έφτιαχνε ανδριάντες με στερεότυπα, όπως ο φροϋδομαρξισμός, ο φεμινισμός, ο πολιτισμικός σχετικισμός και η πολιτική ορθότης.
Η Γαλλία της γενιάς μου, που κυριάρχησε στην ελληνική διανόηση της μεταπολίτευσης δεν ήταν η Γαλλία του Καμύ, του Μαλρώ ή του Ουγκώ.
Hταν η Γαλλία της Κρίστεβα, και του Μπουρντιέ.
Τι να κάνουμε κι εμείς τα έρμα; Τα μεταφράζαμε αμάσητα μπας και ξεφύγουμε από την επαρχία του «Ψωμί, παιδεία, ελευθερία». Oσοι δεν ξέφυγαν μας κυβερνούν τώρα, όμως κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί στη γενιά του κούκου ότι κράτησε εν ζωή τις ευρωπαϊκές απαιτήσεις μας.
Ο Μάης του ’68, που εορτάζει φέτος τα πεντηκοστά του γενέθλια, προήγαγε την ανατροπή σε ιδανικό και την άρνηση των θεσμών σε θεσμό.
Aρνηση των επιτευγμάτων της Ευρώπης που την οδήγησε στη σημερινή πολιτισμική της μαλθακότητα με τη διαμεσολάβηση της σοσιαλδημοκρατίας.
Αυτήν την απονευρωμένη μαλθακή Ευρώπη υπερασπίσθηκε η γενιά μου με αποτέλεσμα να ηττηθεί.
Απ’ αυτήν την άποψη όλοι οι νέοι που αναζητούν ζωή, και όχι μόνον μισθό, σε κάποια ευρωπαϊκή χώρα, είναι ό,τι πιο αισιόδοξο.
Ο σύζυγος της Κρίστεβα, Φιλίπ Σολέρς, πρώην μαοϊκός και καρδινάλιος των γραμμάτων δημοσίευσε στο περιοδικό του Tel Quel μια σειρά που την ονόμαζε Παράδεισος χωρίς καθόλου τελείες. Η ανάγνωσή της ήταν μάλλον κόλαση, όμως επειδή το περιβάλλον ήταν άθεο δεν διακρίναμε ανάμεσα σε παράδεισο και κόλαση. Είχες υποχρέωση να τη βρίσκεις ενδιαφέρουσα, και δεν υπήρχε περίπτωση να μην έχεις διαβάσει τη «Σημειωτική» της Κρίστεβα. Το πρόβλημά μου ήταν ότι εγώ, σε αντίθεση με αυτήν, δεν ήμουν φεμινίστρια. Φταίει το άτιμο το φύλο.
Τα ήξερα όλ’ αυτά για την Κρίστεβα που σταμάτησε να με βασανίζει όταν αποφάσισα πως ο Γιάννης Αγιάννης μπορεί να τα σαρώσει με μία μόνον φράση. Αυτό που δεν ήξερα είναι ότι υπήρξε πράκτορας των μυστικών υπηρεσιών της Βουλγαρίας επί κομμουνισμού με το όνομα Σαμπίνα, όπως τουλάχιστον αποκάλυψαν τα αρχεία της πατρίδας της. Καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή όμως η ίδια το αρνείται. Δεν υπάρχει η υπογραφή της σε κανένα έγγραφο, διατείνεται. Διότι ως γνωστόν οι μυστικές υπηρεσίες δεν δέχονται πληροφορίες χωρίς το γνήσιο της υπογραφής από κάποιο κοντινό σου ΚΕΠ.
Και στο σημείο αυτό πιάνω το νήμα για να συνεχίσω το χρονικό της γενιάς του κούκου
Eχω ήδη καταγράψει αυτό που θεωρώ ως το πρώτο κινούν των αδυναμιών μας, την ακραία πολιτικοποίηση που της κληροδότησαν οι πέντε σφαλιάρες της δικτατορίας, και η οποία επικάλυψε όλες τις υπόλοιπες πτυχές της ύπαρξής μας. Από τη σχέση μας με την παιδεία, ως τις ερωτικές μας σχέσεις. Η πολιτική λεηλάτησε τη ζωή μας. Αν τότε μαθαίναμε ότι η Κρίστεβα ήταν πράκτωρ της Βουλγαρίας δεν θα άνοιγε μύτη. Αρκεί να μην ήταν της CIA, της Μοσάντ ή της Intelligence, και να μην έβαζε τελείες στο κείμενό της. Τόσο απλά.
Η γενιά του κούκου, με όλα της τα μείον, έχει και ένα συν. Υπήρξε ευρωπαϊκή γενιά. Ξέραμε, αν μη τι άλλο, ότι ο μαρξισμός δεν γεννήθηκε στη Μόσχα ή την Καμπούλ, αλλά στη Γερμανία. Και όσοι εξ ημών τον μελέτησαν το έκαναν διότι πίστευαν ότι έτσι θα γίνονταν περισσότερο Eυρωπαίοι. Τόσο ευρωπαϊκή γενιά που δεν καταδεχθήκαμε να ρίξουμε μια ματιά στους προγόνους μας της γενιάς του τριάντα που πάλεψαν εντίμως να δουν την ευρωπαϊκή ύπαρξη της Ελλάδας μέσα από το φίλτρο του ελληνισμού. Hμασταν οι ξερόλες της Ιστορίας.
Ευρωπαϊκή γενιά, και ως επί το πολύ γαλλική γενιά. Αργά αντιληφθήκαμε πως...
«η κοσμόπολη εκείνη που τη διασχίζει ο γκρίζος Σηκουάνας», που λέει κι ο Εμπειρίκος, μεταμορφωνόταν σε κωμόπολη που έφτιαχνε ανδριάντες με στερεότυπα, όπως ο φροϋδομαρξισμός, ο φεμινισμός, ο πολιτισμικός σχετικισμός και η πολιτική ορθότης.
Η Γαλλία της γενιάς μου, που κυριάρχησε στην ελληνική διανόηση της μεταπολίτευσης δεν ήταν η Γαλλία του Καμύ, του Μαλρώ ή του Ουγκώ.
Hταν η Γαλλία της Κρίστεβα, και του Μπουρντιέ.
Τι να κάνουμε κι εμείς τα έρμα; Τα μεταφράζαμε αμάσητα μπας και ξεφύγουμε από την επαρχία του «Ψωμί, παιδεία, ελευθερία». Oσοι δεν ξέφυγαν μας κυβερνούν τώρα, όμως κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί στη γενιά του κούκου ότι κράτησε εν ζωή τις ευρωπαϊκές απαιτήσεις μας.
Ο Μάης του ’68, που εορτάζει φέτος τα πεντηκοστά του γενέθλια, προήγαγε την ανατροπή σε ιδανικό και την άρνηση των θεσμών σε θεσμό.
Aρνηση των επιτευγμάτων της Ευρώπης που την οδήγησε στη σημερινή πολιτισμική της μαλθακότητα με τη διαμεσολάβηση της σοσιαλδημοκρατίας.
Αυτήν την απονευρωμένη μαλθακή Ευρώπη υπερασπίσθηκε η γενιά μου με αποτέλεσμα να ηττηθεί.
Απ’ αυτήν την άποψη όλοι οι νέοι που αναζητούν ζωή, και όχι μόνον μισθό, σε κάποια ευρωπαϊκή χώρα, είναι ό,τι πιο αισιόδοξο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου