Ο Γιάννης Μπαλάφας, ο επιλεγόμενος και Μπαλαφίνιο, είναι από τους
αγαπημένους μου στην κυβέρνηση.
Το εννοώ, δεν το λέω έτσι· διότι ο
Μπαλάφας έχει κάτι ξεχωριστό στο ύφος και στους τρόπους, κάτι που τον
κάνει αμέσως αστείο. Προσοχή: όχι γελοίο! Μόνο αστείο. Ο γελοίος
άνθρωπος και η γελοία συμπεριφορά έχουν κάτι εκνευριστικό, κάτι που σε
προσβάλλει. Το γέλιο που προκαλούν το τροφοδοτεί, κατά κάποιο τρόπο, ο
θυμός που σου ξυπνούν, ενώ στον αστείο άνθρωπο δεν μπορείς να κρατήσεις
κακία.
Τι κάνει τον Γ. Μπαλάφα τόσο συμπαθητικά αστείο;
Το ύφος του. Το
μονίμως υψωμένο φρύδι στο μονίμως βλοσυρό πρόσωπο. Το πώς κορδώνει τον
λαιμό για να κερδίσει ύψος. Ο στακάτος και επιτακτικός τρόπος ομιλίας,
που θυμίζει μοίραρχο της Χωροφυλακής από ελληνική ταινία του 1960. Και
μέσα σε όλα αυτά, κάτι απροσδιόριστο μπερδεύεται, που σου απαγορεύει να
πάρεις έστω και για μια στιγμή σοβαρά όλη αυτή την παράσταση. Συμβάλλει,
ασφαλώς, στην αστειότητα του προσωπείου και το ότι ο Γ. Μπαλάφας είναι
μάλλον ακίνδυνος: στην κυβέρνηση έχει ρόλο κομπάρσου και, αν ο ίδιος δεν
επεδίωκε τη δημοσιότητα, δεν θα γνωρίζαμε το όνομά του. Τέλος, παίζει
τον ρόλο της η καταγωγή του· είναι Κεφαλονίτης. (Δεν είναι, βέβαια,
Κερκυραίος. Αλλά οι Ενετοί πέρασαν και από την Κεφαλονιά, δηλαδή άφησαν
και εκεί τον σπόρο ενός ιδιότυπου ψώνιου, που μόνο στα Επτάνησα το
συναντάς...)
Ξέρετε,
όμως, πώς είναι με τον «fool» στα έργα του Σαίξπηρ, που ενίοτε βγάζει
από το στόμα του τις πιο δύσκολες αλήθειες. Ετσι και ο Μπαλαφίνιο, λέει
πότε πότε ένα αστείο, που εκφράζει (ακουσίως) την αλήθεια. Προχθες, λ.χ.,
συμμετέχοντας στο συνέδριο των εν Αθήναις Αφγανών, είπε το εξής
ανεπανάληπτο, που έγινε και τίτλος σε δημοσίευμα στο Ιντερνετ: «Κοιτάμε
συστηματικά τα προβλήματα των προσφύγων». Πραγματικά, αυτό κάνουν μόνο:
κοιτάνε. (Δραστηριότητα με την οποία το πολύ πολύ που μπορεί να συμβεί
είναι να λυγίσεις ένα τσίγκινο κουτάλι...) Αλλά κοιτάνε συστηματικά.
(Ποιος ξέρει; Αν είναι πολύ συστηματικά, μπορεί να λυγίσει το
κουτάλι...)
Είναι ντροπή (μία μέσα στις τόσες) η διαχείριση του μεταναστευτικού
από αυτή την κυβέρνηση και φαντάζομαι ότι είναι μια ντροπή που τσούζει
περισσότερο, ιδιαίτερα για όσους έντιμους αριστερούς υποστήριξαν τον
ΣΥΡΙΖΑ ανιδιοτελώς. Πολιτική εκμετάλλευση, αναλγησία, αδιαφορία είναι το
τρίπτυχο της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ στο μεταναστευτικό. Κατ’ αρχάς,
επέτρεψαν να δημιουργηθεί η Ειδομένη και, ύστερα, τη χρησιμοποίησαν σαν
όπλο στη διαπραγμάτευση με εταίρους και δανειστές. Αυτό ήταν το μόνο που
έκαναν και το πέτυχαν με κυνισμό πρωτοφανή. Αφού εξασφάλισαν
χρηματοδότηση, όλα όσα έπρεπε να ακολουθήσουν –τη σοβαρή δουλειά,
δηλαδή– τα φόρτωσαν στον Μουζάλα. (Οπως λέμε, τα φόρτωσαν στον
κόκορα...) Σήμερα η χώρα διασύρεται διεθνώς για τις συνθήκες διαβίωσης
προσφύγων και μεταναστών και όλοι αναρωτιούνται πού πάνε τόσα λεφτά;
Το τελευταίο, πού πάνε τα λεφτά, είναι εκείνο που θα έπρεπε «να κοιτάξουν συστηματικά».
Καταλαβαίνω, όμως, ότι...
η μέθοδος της αντιμετώπισης των προβλημάτων της διακυβέρνησης διά του συστηματικού κοιτάγματος πρέπει να βασίζεται στην απόλυτη προσήλωση. Λίγο να αφαιρεθείς από «τα προβλήματα των μεταναστών» και να κοιτάξεις (συστηματικά) μήπως και δεις πού πάνε τα λεφτά, μπορεί να χάσεις την κρίσιμη στιγμή που θα λυγίσει το κουτάλι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου