ΣΥΡΙΖΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Η μοιραία κατάληξη του ΚΗΦΗΝΑΡΙΟΥ που λέγεται κρατική τηλεόραση - Γιατί η ΕΡΤ έγινε ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΟ ΜΠΟΥΡΔΕΛΟ.

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Ειδικού Συνεργάτη της ιστοσελίδας "ΑΝΙΧΝΕΥΣΕΙΣ"

 

Διάβασα, χθές, ότι το δελτίο της ΕΡΤ κυμαίνεται γύρω στο 1,6%. Για να είμαι ειλικρινής, δεν με ενδιέφερε το δελτίο της ΕΡΤ αλλά της ΕΡΤ3 στην οποία εργάσθηκα περί τα 25 χρόνια. Με λογικούς συνειρμούς, το δελτίο της ΕΡΤ3 θα κυμαίνεται στο ίδιο ποσοστό ή και παρακάτω. Δεν χρειάζεται να αναλύσω το γιατί. Θα ήμουν ευτυχής αν βρίσκεται σε υψηλοτερα ποσοστά.

Είναι θλιβερό το γεγονός και προδίδει μια αναξιοπιστία της κρατικής τηλεόρασης. Διότι, τι άλλο μπορεί να σημαίνει  να μη σε εμπιστεύονται για την ενημέρωσή τους οι πολίτες οι οποίοι, μάλιστα, καταβάλλουν από το υστέρημά τους τη λειτουργία της κρατικής τηλεόρασης.

Ήταν μια μοιραία κατάληξη. 

Την περιμέναμε. Διότι, από τότε που η ΝΔ έκλεισε, απαράδεκτα την ΕΡΤ, κυριάρχησε μια αντίληψη πολιτικής ταύτισης με το σημερινό κυβερνών κόμμα, το Συριζα. Και μια κυριαρχία των αναρχοαυτόνομων αντιλήψεων, που επίσης, αποδομούσαν τις λεπτές ισορροπίες που είχαν, επι χρόνια, διαμορφωθεί.

Ένα μέσο ενημέρωσης, και μάλιστα κρατικό,  προβάλει όλες τις απόψεις και δεν ταυτίζεται ούτε με κόμματα, ούτε με πρόσωπα, ούτε με κοινωνικά κινήματα.

Είναι η συνταγή που δεν ακολούθησαν στην κρατική τηλεόραση μετά το κλείσιμό της από την τότε συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ- ΝΔ. Με δύο λόγια, ακόμη και αν η τότε κυβέρνηση ήθελε να ανοίξει την ΕΡΤ όπως ήταν πριν κλείσει, οι εργαζόμενοι, με διάφορα προσχήματα θα απέρριπταν την πρόταση γιατί είχαν αποφασίσει πως «η τηλεόραση θα ανοίξει με το Συριζα». Όπερ και εγένετο, βεβαίως, αλλά τέτοιες αντιλήψεις και τέτοιες συμπεριφορές, εγγράφονται στο υποσυνείδητο της κοινής γνώμης και, κάποτε, πληρώνονται.

Λάθος, ήταν και η ταύτιση δημοσιογράφων, παρουσιαστών και, γενικώς, της κρατικής τηλεόρασης με κοινωνικά κινήματα τύπου Σκουριές, ή με αγωνιστικές καταλήψεις κλπ.

 Οι προσωπικές αντιλήψεις δεν πρέπει να επηρεάζουν το δημοσιογραφικό έργο που για να αναγνωριστεί, πρέπει να είναι, κατά το δυνατόν, αντικειμενικό.

Στην κρατική τηλεόραση, πάντοτε η πολιτική εξουσία επεδίωκε να ασκήσει πολιτικό έλεγχο, και στο παρελθόν. Και, βεβαίως, αυτή η προσπάθεια την οδήγησε σε απαξίωση, περιορίζοντας και τότε, τα ποσοστά τηλεθέασης που, ποτέ βεβαίως, δεν έπεσαν τόσο χαμηλά, όσο σήμερα, αν και ο ανταγωνισμός ήταν μεγαλύτερος και ισχυρότερος.

Οι εργαζόμενοι, όμως, ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης, είχαν αντιληφθεί ότι έπρεπε να κάνουν όσο γίνεται καλύτερα και πιο αντικειμενικά τη δουλειά τους για να μπορέσουν να τη διατηρήσουν. Είχαν συνείδηση των λεπτών ισορροπιών.

Πίστευαν, δηλαδή, πως η κρατική τηλεόραση υπήρχε για να ενημερώνεται ο κόσμος και μέσω αυτής της ανάγκης ενημέρωσης, διατηρούσαν και αυτοί την εργασία τους.

Η αντίληψη αυτή άλλαξε, με τη νεότερη γενιά των εργαζομένων, αρκετά πριν κλείσει η ΕΡΤ και πριν εμφανιστεί, ως κυρίαρχη πολιτική δύναμη ο Συριζα. 

Κυριάρχησε η αντίληψη ότι η κρατική τηλεόραση υπάρχει για να έχουν οι εργαζόμενοι δουλειά και έπεται η ενημέρωση. Η οποία, ενημέρωση, θα γινόταν σύμφωνα με τις ιδεοληψίες  των εργαζομένων.

Οι ιδεοληψίες αυτές, καθώς οι παλαιότεροι σιγά σιγά αποχωρούσαν, έγιναν...

 πλειοψηφικές. 

Μια αναρχοαυτόνομη αντίληψη άρχισε να κυριαρχεί που επέτρεπε στον οποιοδήποτε εργαζόμενο βρισκόταν στο στούντιο κατά τη διάρκεια μιας εκπομπής να ασκεί κριτική, κατά τρόπο προκλητικό πολλές φορές, στα όσα υποστήριζε ο προσκεκλημένος ομιλητής. Με το χρόνο, αυτό θεωρήθηκε εργασιακό δικαίωμα και στον αναρχοαυτόνομο κόσμο θεωρείται δεδομένο.

Θεωρήθηκε, επίσης, εργασιακό δικαίωμα, η διαμαρτυρία στις σκάλες κατά της επίσκεψης στην ΕΡΤ3 του Διοικητή του Γ! Σ.Σ. Σύνθημα της διαμαρτυρίας ήταν «έξω οι στρατοκράτες από την ΕΡΤ3». Σημειωτέον, ότι οτ κτήριο στο οποίο στεγάζεται η ΕΡΤ3 ανήκει στο Γ! Σ.Σ., έχει, μάλιστα, και αριθμό Μητρώου.

Μια άλλη διαλυτική παρενέργεια ήταν η διαμορφωθείσα ως κυρίαρχη αντίληψη πως το πρόγραμμα και γενικώς η διοίκηση έπρεπε να διαμορφώνεται από το σύνολο των εργαζομένων, από τη Γενική Συνέλευση των εργαζομένων, δηλαδή. Αυτό, οδήγησε, κυρίως επι Συριζα, στην αναζήτηση σε καίριες διοικητικές θέσεις, ακόμη και του Γενικού Διευθυντή, όχι ανθρώπων που ήσαν ικανοί και είχαν τη γνώση να διαμορφώσουν ένα πρόγραμμα και να τηρήσουν τις αναγκαίες ισορροπίες αλλά, ανθρώπων, συνήθως άβουλων που ήταν αρεστοί στην πληθώρα των αναρχοαυτόνομων τάσεων.

Αντιλαμβάνεστε, ότι τέτοιου είδους οργανισμοί δεν είναι κρατικές τηλεοράσεις μια δυτικής δημοκρατίας αλλά πειραματικά εργαστήρια αναρχοαυτόνομων και αντιεξουσιαστικών αντιλήψεων.

Μπορεί η πολιτεία αλλά και η κοινωνία να αρέσκονται σ αυτήν την λογική και αυτήν την πολιτική αντίληψη. Αλλά, το αποτέλεσμα θα είναι αυτό που βλέπουμε. Η πλήρης απαξίωση της κρατικής τηλεόρασης για την οποία όλοι, όσοι περάσαμε από εκεί θλιβόμαστε. Διότι από την εργασία μας  σ αυτήν μπορέσαμε να επιβιώσουμε και να πετύχουμε ό,τι  μπορεί να πετύχει ένας εργαζόμενος κατά τη διάρκεια του εργασιακού του βίου. Διότι από αυτήν διαμορφώσαμε μια διαλεκτική σχέση με την κοινωνία η οποία, ακόμη και σήμερα διατηρείται. Και, αυτό, αν θέλετε, είναι το μείζον.

Η απαξίωση της κρατικής τηλεόρασης θα συνεχιστεί διότι σημαντικό μέρος του πληθυσμού, πλέον, αναζητά την ενημέρωση στο διαδίκτυο και διότι, όπως και οι ίδιοι οι εργαζόμενοι ομολογούν με ανησυχία, μια νέα κυβέρνηση, δύσκολα θα διατηρήσει αυτό το καθεστώς. Και θα τη διευκολύνει στα όποια σχέδιά της, η άσχημη εικόνα.  

Κρίμα, διότι η μετάβαση στο νέο και η συνύπαρξη με το παλιό θα μπορούσε να γίνει με πιο αξιοπρεπείς όρους.