Καμία συλλογική κίνηση σωτηρίας

Tης Τασουλας Kαραϊσκακη

Σε νοσοκομεία δεν υπάρχουν σύριγγες, γάντια, γάζες, οι συγγενείς των ασθενών φέρνουν σεντόνια από το σπίτι. Σε σχολεία δεν υπάρχουν καθαρίστριες, φύλακες, γραφική ύλη, σε κάποια πετρέλαιο για θέρμανση, οι μαθητές κάνουν μάθημα με το μπουφάν. Σε βρεφονηπιακούς οι γονείς στέλνουν το φαγητό των παιδιών, όπως και το σαπούνι, το χαρτί υγείας. Στις στάσεις λεωφορείων και τρόλεϊ η αναμονή διπλασιάστηκε («Κ», 10/12). Στο Δημόσιο, πλήθος υπηρεσίες δεν λειτουργούν, λόγω λευκής απεργίας ή έλλειψης υπαλλήλων. Και παρά τους βαρείς άμεσους και έμμεσους φόρους, τις δίχως τέλος ειδικές εισφορές, έκτακτες εισφορές, ειδικά τέλη, το έλλειμμα παραμένει αμετάβλητο. Ασφυκτικές μέχρι φυσικής εξόντωσης βιοτικές συνθήκες -υπερφορολόγηση με παράλληλες αυξήσεις τιμών και περικοπές και απολύσεις και ανεργία και δυστυχία- και συν τω χρόνω καμία δυναμική συλλογική προσπάθεια ανατροφοδότησης, καμία μαζική κίνηση σωτηρίας.

Ζεστό χρήμα μεταφέρεται σταθερά -από 2 έως 5 δισ. μηνιαίως- στο εξωτερικό, καταθέσεις αποσύρονται από τις ελληνικές τράπεζες (14 δισ. ευρώ αποσύρθηκαν το δίμηνο Σεπτεμβρίου - Οκτωβρίου). 

Θυγατρικές πολυεθνικών, αλλά και ελληνικές εταιρείες μεταφέρονται στα Βαλκάνια (1.500 ελληνικές επιχειρήσεις μεταποίησης και υπηρεσιών έχουν μεταφερθεί σε γειτονικές χώρες). 

Οι εφορίες αποδεικνύονται ανίκανες να εισπράξουν τα πρόστιμα· για κάθε 100 ευρώ προστίμου εισπράττονται μόλις 2,5, σε πολλές δεν εκδίδονται παρά ελάχιστες -ή καμία- εντολές ελέγχου (υπήρξε εφορία με εγγεγραμμένες 186 offshore που δεν ελέγχθηκαν ποτέ).  

Επτά στους 10 ελεύθερους επαγγελματίες δηλώνουν εισοδήματα κάτω από το αφορολόγητο όριο, μόνο 52 ζάπλουτοι -με εισοδήματα άνω των 900.000 ευρώ- υπάρχουν δηλωμένοι στην Ελλάδα. 

Επιτήδειοι λιώνουν τα τιμαλφή που «σκοτώνουν» απέλπιδες Ελληνες πολίτες και εξάγουν τις ράβδους χρυσού στο εξωτερικό («Κ», 4/12). 

Ταυτόχρονα από κάπου διαρρέει ακόμη δημόσιο χρήμα - απρόθυμοι οι ελεγκτικοί μηχανισμοί να εντοπίσουν τους άρπαγες.

Εντρομοι οι πολίτες μπροστά στο χειρότερο που έρχεται, αδρανείς μπροστά στο αποδομούμενο κράτος, σπεύδουν προς την ατομική σωτηρία. Προς στιγμήν. Η κρίση της δημόσιας ζωής είναι και μια κρίση της συνείδησης, που έπαψε από καιρό να είναι ο θεμέλιος λίθος της ύπαρξής μας.

Διότι, αν δεν κατανοήσουμε και πάλι -όπως έχουμε κάνει τόσες φορές ως λαός- την ανάγκη της συλλογικότητας, δεν υπάρχει ελπίδα. Τι μπορεί να γίνει; Δυστυχώς τίποτα δεν μπορεί να γίνει αν δεν ξεβολευτούν οι βολεμένοι. Τρόποι υπάρχουν και μπορούμε να βρούμε περισσότερους, αν δούμε τους εαυτούς μας ως μόνιμους κατοίκους αυτού του τόπου, υπεύθυνους για το μέλλον του, και όχι προσεχείς μετανάστες.

Ζούμε ένα γύρισμα των καιρών. Η εποχή μας διαστέλλει την αμφίβολη θέση που έχει για μας το μέλλον. Ανασφάλεια. Το ξήλωμα στην πλέξη της δημιουργίας. Το μαχαίρι που κόβει δεσμούς, ελευθερώνοντας την πτώση στο τυχαίο. Η ευημερία βρίσκεται πίσω μας, ένας χαμένος παράδεισος. 

Πρέπει όλοι μαζί, ισοτελείς και αδελφωμένοι, να μεταμορφώσουμε νέα οράματα σε μεταρρυθμίσεις, στη νέα «γη» που θα «αποικήσουμε». Πάνω σ’ αυτήν την ταπεινή αλήθεια θα μπορέσει να θεμελιωθεί, την επαύριο, μια νέα πολιτική φιλοσοφία που θα διαλύσει τον κυκλικό εφιάλτη των κρίσεων.