Tου Γιωργου Mαντελα
H ιστορία παραπέμπει στο γνωστό μότο των αρχών της δεκαετίας του ’80, με τις «βάσεις του θανάτου» που έμεναν μέχρι να... φύγουν. Περίπου μια ολόκληρη γενιά μεγάλωσε και γαλουχήθηκε με τα ιδεώδη της άτακτης φυγής των αμερικανο-νατοϊκών από την Ελλάδα, οι οποίοι θα πρέπει να υπέθεταν ότι φταίει το νερό, για τα «οράματα» που έβλεπαν οι τότε κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και μεγάλο τμήμα του πληθυσμού. Οι βάσεις ήταν εκεί, στη Νέα Μάκρη, στο Ελληνικό κι αλλού, αλλά όλοι ή σχεδόν όλοι είχαν πειστεί ότι είχαν αποχωρήσει προ πολλού και συμπεριφέρονταν σαν να μην υπήρχαν.
Με τέτοιο ένδοξο παρελθόν, λοιπόν, δεν ήταν δύσκολο να καλλιεργηθεί και στις νεότερες γενιές, πολιτικών και ψηφοφόρων, ο περίφημος κανόνας του «αντιλαμβάνομαι μονάχα ό,τι με συμφέρει», που θα μπορούσε να αποτελέσει ανακοίνωση σε επιστημονικό συνέδριο. Γιατί εννοείται ότι το φαινόμενο δεν εξαλείφθηκε με το τέλος της δεκαετίας του ’80. Απλώς, μετεξελίχθηκε, για να μην εξαφανιστεί. Κατά το γνωστό δαρβινικό θεώρημα.
Χαρακτηριστικό, σχετικά πρόσφατο, παράδειγμα;
Στην Ιστορία θα μείνει η διαρροή από το τότε οικονομικό επιτελείο, των αρχών του Σεπτεμβρίου του 2008, σύμφωνα με την οποία θα αυξάνονταν οι φορολογικοί συντελεστές. Προκλήθηκε ένας απίστευτος θόρυβος, πυροδοτήθηκαν άνευ προηγουμένου αντιδράσεις (από τα τηλεοπτικά «παράθυρα» και όχι μόνον) και καταγράφηκε πολλαπλάσιο του πραγματικού πολιτικό κόστος.
Η κρίσιμη λεπτομέρεια;
Το μέτρο δεν ανακοινώθηκε επισήμως ποτέ, για να υλοποιηθεί. Στη συνείδηση όλων, όμως, θεωρήθηκε γενόμενο. Οπότε, για τα ελληνικά δεδομένα, όπου μετρούν μόνο οι εντυπώσεις και σχεδόν ποτέ η ουσία (γι’ αυτό, άλλωστε, φτάσαμε εδώ που φτάσαμε), αποτέλεσε ένα από τα μεγαλύτερα πλήγματα της τότε κυβέρνησης. Μάλιστα, δεν είναι λίγοι εκείνοι που πιστεύουν ότι σηματοδότησε και την αρχή του τέλους της «νέας διακυβέρνησης».
Και ερχόμαστε στο σήμερα.
Οι τροϊκανοί θα πρέπει να αισθάνονται περίπου όπως οι Αμερικανοί των αρχών της δεκαετίας του ’80 με αυτήν την απίστευτη ιστορία των μεταρρυθμίσεων, που συνεχώς ανακοινώνονται, ψηφίζονται, προκαλούν αντιδράσεις, αλλά σχεδόν ποτέ δεν υλοποιούνται. Προσπαθούν να καταλάβουν τι ακριβώς συμβαίνει και μέτρα τα οποία μετά κόπων και βασάνων ψηφίζονται στη Βουλή, «ρίχνοντας» σε ακραίες περιπτώσεις έως και κυβερνήσεις (εν προκειμένω, του κ. Γιώργου Παπανδρέου), τελικώς, επιμένουν να παραμένουν στα χαρτιά.
Τα οποία, πίσω από περίτεχνες διατυπώσεις και περίπλοκες συντάξεις, εξασφαλίζουν γενικότερα παρατάσεις και εξαιρέσεις και ειδικότερα το ανεφάρμοστο των προβλεπομένων. Και στο τέλος μένει μόνο η «ιερή» αγανάκτηση των εσαεί διαμαρτυρομένων και των οιονεί θιγομένων, οι οποίοι στην πραγματικότητα κάνουν μόνο τη δουλειά τους.
Αντιθέτως, δεν την κάνουν, γιατί δεν μπορούν, όσοι έχουν τις επιχειρήσεις τους –εμπορικές και άλλες– στο κέντρο της Αθήνας. Κάτι οι κινητοποιήσεις, σίγουρα η κρίση, δεν ήθελε και πολύ να «ερημώσουν» η Σταδίου, η Πανεπιστημίου και όχι μόνον, ενώ η ίδια εικόνα παρατηρείται πλέον και στους κεντρικούς δρόμους της Θεσσαλονίκης, αλλά και των άλλων μεγάλων αστικών κέντρων της χώρας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου