Δεν αρκούν πλέον 150.000 απολύσεις, ούτε η δραχμή...

Του ΚΩΣΤΑ ΣΤΟΥΠΑ

Το μέτωπο της επιστροφής στη δραχμή, ξεκινώντας από ένα πυρήνα συντηρητικών ακροδεξιών και ακροαριστερών, έχει επεκταθεί αρκετά και οι τελευταίες δημοσκοπήσεις ανεβάζουν την επιρροή του κοντά στο 30%. Βασικό επιχείρημα του μετώπου είναι πως για την χρεοκοπία μας ευθύνεται το ευρώ.

Όπως έχουμε ξαναγράψει, το πρόβλημα της Ελλάδας είναι τα 8-9 δισ. ευρώ πρωτογενές έλλειμμα που θα εμφανίσουμε το 2011, παρά τη σκληρή φορολογία, το ένα εκατομμύριο ανέργους του ιδιωτικού τομέα, αλλά και τα 28 δισ. ευρώ εμπορικό έλλειμμα που είχαμε το 2010.

Όποιος διαφημίζει πως για να αντιμετωπιστούν αυτά, υπάρχουν «μαγικές» λύσεις με δραχμές και νεράιδες του παραμυθιού, κοροϊδεύει τον εαυτό τους ή τους άλλους. Αποφεύγει να πει στους ανθρώπους πως το δημόσιο θα πρέπει να μείνει το μισό και αυτό που θα απομείνει να αποτελείται κυρίως από άλλα πρόσωπα με άλλες νοοτροπίες και άλλες συμβάσεις εργασίας...

Αυτό θα συμβεί είτε με δραχμή, είτε με ευρώ, είτε με κουρκουμπίνια για νόμισμα.

Η απάντηση στο δίλημμα είναι εύκολη, αρκεί να ακολουθήσει κάποιος τη σωστή λογική σειρά των ερωτημάτων. Π.χ. Σε ποια από τις παρακάτω περιπτώσεις πιστεύετε πως η ελληνική κοινωνία θα μπορούσε να διατηρήσει και να αυξήσει την ευημερία της;

α) Η Ελλάδα αποκτά μια ανταγωνιστική οικονομία και παραμένει στο ευρώ;

β) Η Ελλάδα επιστρέφει στη δραχμή και παράλληλα κάνει ό,τι πρέπει για να αποκτήσει μια ανταγωνιστική οικονομία;

γ) Η Ελλάδα επιστρέφει στη δραχμή αλλά δεν αποκτά ανταγωνιστική οικονομία, όπως δεν είχε και τα τελευταία 20 χρόνια πριν μπει στο ευρώ;

Με μια πρώτη ματιά, ξεχωρίζουν οι δύο πρώτες περιπτώσεις και αυτό αναδεικνύει πως το κλειδί της ευημερίας δεν είναι το εθνικό νόμισμα αλλά ή ανταγωνιστικότητα.

Η συμμετοχή στο ευρώ εκτός από ένα περιβάλλον νομισματικής σε ιδιώτες και επενδυτές εμπιστοσύνης, προσφέρει και την ευκαιρία σε μια μικρή χώρα, μόνιμο δορυφόρο εκ μεγέθους και νοοτροπίας, να μετέχει σε μια σημαντική οικονομική και πολιτική οντότητα σε ένα πλαίσιο μιας συγκυριαρχίας.

Κάποιοι θυμούνται με νοσταλγία το αναπτυξιακό μπουμ που ακολούθησε την υποτίμηση του 1952. Νομίζω, πως τότε σημαντικότερο ρόλο έπαιξε ο αυταρχισμός απέναντι στο συνδικαλιστικό κίνημα, η ισχυρή πλειοψηφία του Παπάγου και η κοινωνική αποδοχή της, οι φιλελεύθερες πολιτικές Μαρκεζίνη και κυρίως το χαμηλό βιοτικό επίπεδο που δεν συνιστούσε απαιτήσεις για υψηλούς μισθούς.

Όλα τα υπόλοιπα πιστεύω τότε συνεισέφεραν περισσότερο απ’ ό,τι συνεισέφερε η υποτίμηση της δραχμής. Υποτιμήσεις έκανε και ο Παπανδρέου στη συνέχεια, αλλά δεν απετράπη ο κατήφορος.

Το πρόβλημα της Ελλάδας σήμερα είναι η απουσία ανταγωνιστικότητας και όχι η επιστροφή στη δραχμή ή μια ευέλικτη νομισματική πολιτική.

Υποστηρίζουν πως η δραχμή είναι ακριβώς το κλειδί της ανταγωνιστικότητας, επειδή μπορεί υποτιμώμενη να μειώνει αυτόματα το κόστος παραγωγής, με αποτέλεσμα την χαμηλότερη τελική τιμή που θα κάνει ελκυστικά τα ελληνικά προϊόντα.

Με αυτή την έννοια η... δωρεάν υποχρεωτική εργασία συνιστά μεγαλύτερο ανταγωνιστικό πλεονέκτημα, αλλά το μοντέλο αυτό σκοντάφτει στη διαπίστωση πως οι άνθρωποι χωρίς κίνητρα ιδιοτελή και «ευτελή» δεν εργάζονται αποδοτικά.

Στην ουσία το μόνο κόστος που μειώνει είναι αυτό της εργασίας, αφού μηχανήματα και πρώτες ύλες αποτιμώνται σε ξένο συνάλλαγμα.

Η δραχμή έχει αναχθεί σε μια εύκολη καραμέλα του λαϊκισμού σε ένα σύγχρονο νερό του Καματερού, που τα θεραπεύει όλα. Η δύσκολη λύση του ελληνικού προβλήματος είναι η επίτευξη της ανταγωνιστικότητας.

Τι είναι η ανταγωνιστικότητα; 

Σίγουρα όχι ο εύκολος δρόμος του λαϊκισμού, της διαφθοράς και της παρασσιτοκρατίας.

Σύμφωνα με το World Economic Forum: Η εθνική ανταγωνιστικότητα είναι το πλέγμα εκείνο των παραγόντων, πολιτικών και θεσμών που προσδιορίζουν το επίπεδο της παραγωγικότητας μιας χώρας.

Το επίπεδο της παραγωγικότητας, με τη σειρά του, προσδιορίζει το διατηρήσιμο επίπεδο ευημερίας που μπορεί να απολαμβάνει μία οικονομία.

Με άλλα λόγια, οι πιο ανταγωνιστικές οικονομίες μπορούν να τείνουν να είναι σε θέση να προσφέρουν υψηλότερα επίπεδα εισοδήματος στους πολίτες τους.

Η Ελλάδα τα τελευταία τριάντα χρόνια έχει απογυμνωθεί από παραγωγικό ιστό. Σ’ αυτό συνέβαλε τα μέγιστα το μείγμα παρασιτικού σοσιαλισμού που εγκαινίασαν στην μεταπολίτευση οι Κ. Καραμανλής και κυρίως Α. Παπανδρέου.

Το κράτος τα τελευταία τριάντα χρόνια ανέλαβε το ρόλο του εργοδότη, είτε άμεσα με τους δημόσιους υπάλληλους είτε έμμεσα με τις επιδοτήσεις και επιχορηγήσεις ολόκληρων τομέων της οικονομίας.

Γράφουμε συχνά για την Ελλάδα σαν την τελευταία σοβιετική οικονομία της Ευρώπης. Σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΟΣΑ ο Έλληνας φορολογούμενους πληρώνει τις μεγαλύτερες αναλογικά δαπάνες για μισθούς στον δημόσιο τομέα απ’ όλο τον πολιτισμένο κόσμο.

Ανάλογα ποσά ως ποσοστά του ΑΕΠ πληρώνουν χώρες όπως η Νορβηγία και η Σουηδία, με μια μόνη διαφορά. Εκεί το δημόσιο παράγει, δεν είναι πελατειακό και η διαφθορά παραμένει στα λογικά όρια των πολιτισμένων κοινωνιών.

Στην Ελλάδα το δημόσιο απολαμβάνει αμοιβές επιπέδου Σκανδιναβίας και προσφέρει υπηρεσίες Ουγκάντας.

Όπερ, 45% φορολογικός συντελεστής, συν γρηγορόσημο, συν 23% ΦΠΑ, συν ιδιωτική ασφάλεια ή ανάλογα συν φακελάκι στο γιατρό, συν κόστος παραπαιδείας, συν, συν, συν...

Οι δημόσιοι υπάλληλοι εξανίστανται γιατί στοχοποιούνται με την κρίση, και παπαγαλίζουν την συνθηματολογία των αριστεριστών για την εγγενείς αντιφάσεις του καπιταλισμού που ευθύνονται για την ελληνική κρίση. Η διεθνής κρίση στάθηκε αφορμή απλώς να προκύψει η κατάρρευση του ελληνικού μοντέλου. Η διόρθωση των ανισορροπιών του διεθνούς οικονομικού συστήματος, λίγο θα μας βοηθήσει όταν λάβει χώρα, αν εμείς δεν έχουμε μεταρρυθμίσει τα πάντα όσο γίνεται ταχύτερα. Ξεκινώντας από την δραστική μείωση του κράτους και εκ βάθρων ανασύσταση αυτού που θα απομείνει...