— Bananarama (@BananaJoeReload) August 19, 2025
Toυ Δημήτρη Καμπουράκη
Το πρόβλημα για την χώρα δεν είναι η παντελής έλλειψη αφηγήματος από την αντιπολίτευση.
Είναι κυρίως το ξεθώριασμα του αφηγήματος της κυβέρνησης.
Ότι κανένας από τους σημερινούς αρχηγούς της αντιπολίτευσης δεν έχει προοπτικές πρωθυπουργίας, είναι δεδομένο στη συνείδηση του μέσου Έλληνα.
Το βασικό πρόβλημα είναι ότι αυτός ο μέσος Έλληνας δεν δείχνει να περιμένει πλέον κάτι καινούριο και ρηξικέλευθο από τον Μητσοτάκη.
Εντάξει, ελλείψει αντιπάλου, το πιθανότερο είναι να του δώσει εν τέλει μια τρίτη θητεία, είτε ως αυτοδύναμο είτε ως συμμαχικό πρωθυπουργό (μετά από διαδοχικές κάλπες), πλην το θέμα παραμένει. Να ξαναγίνει πρωθυπουργός για να κάνει τι;
Η ΝΔ και ο Κυριάκος πρέπει να απαντήσει σ’ αυτό. Και μάλιστα αρκετά πειστικά, ώστε να υποβοηθήσει εκείνον που σήμερα ταλαντεύεται μισοαπογοητευμένος.
Αυτή την περίοδο η κυβέρνηση διαχειρίζεται μικρές καθημερινές ήττες. Όχι θανάσιμες, αλλά πάντως ορατές και ουσιαστικές. Φωτιές, ΟΠΕΚΕΠΕ, επίμονος πληθωρισμός.
Για όλα έχει μια κάποια απάντηση, που όμως μοιάζει λειψή, ανεπαρκής και ύποπτα επαναλαμβανόμενη. Για τις φωτιές φταίνε η ξηρασία και οι αέρηδες, για τον ΟΠΕΚΕΠΕ οι διαχρονικές παθογένειες του ελληνικού κράτους, για την ακρίβεια η γενική αδηφαγία που γεννά η τουριστική έκρηξη. Ισχύουν όλα αυτά, αλλού περισσότερο κι αλλού λιγότερο, όμως το τελικό άθροισμα βγάζει πίκρες, ενοχλήσεις, οργές, εν τέλει ήττες. Μικρές, πλην αθροιζόμενες.
Έχω γράψει ότι ο Μητσοτάκης διαθέτει μια αλλόκοτη ικανότητα να ξαναγεμίζει την καρδάρα του, όταν όλοι στοιχηματίζουν ότι εκείνη έχει οριστικά αδειάσει. Όμως αυτού του είδους οι «Μεσσιανισμοί» δεν είναι για χόρταση. Πολλοί πρωθυπουργοί περιεβλήθησαν με τη φήμη του άχαστου ή αυτού που βγάζει αβέρτα άσσους από το μανίκι, πλην η κάλπη τους έστειλε κάποια στιγμή στα αζήτητα της ιστορίας.
Ναι, ο Κυριάκος γύρισε δυο ή τρεις φορές το παιχνίδι, δεν σημαίνει όμως ότι θα μπορεί να το κάνει πάντα. Και τέλος πάντων, ηγέτης χωρίς ουσιαστικό αφήγημα για το μέλλον, δεν έχει πολλές προοπτικές.
Θα πείτε τώρα. «Μα αν δεν έχει ο Μητσοτάκης προοπτικές, τότε ποιος έχει; Ο Ανδρουλάκης; Η Ζωή; Ο Φάμελλος; Ή μήπως ο Τσίπρας;».
Σύμφωνοι, αυτοί de facto δεν έχουν, αλλά αυτή η οφθαλμοφανής έλλειψη δεν δημιουργεί αυτομάτως επαρκές Μητσοτακικό αφήγημα για το αύριο. Ίσα-ίσα, η ανυπαρξία αντίπαλης πολιτικής πρότασης, κάνει επιτακτικότερη την ανάγκη κυβερνητικού σχεδίου. Και μιλάμε για καινούριο σχέδιο. Το παλιό τα ‘φάγε τα ψωμιά του. Αλλού πέτυχε, αλλού πήγε σημειωτόν κι αλλού απέτυχε, η σούμα γίνεται ήδη από τον κόσμο. Πάντως, τον κύκλο του τον έκλεισε.
Ήρθε η ώρα για κάτι που θα βγει φρέσκο από τον φούρνο, που δεν θα είναι αναμάσημα όσων ειπώθηκαν και έγιναν την περίοδο 2019-2027.
«Μα γίνεται να ξεκοπούν όσα συμβαίνουν σήμερα με κείνα που προτίθεται (ή υποτίθεται ότι) θα κάνει αύριο;» θα ξαναρωτήσετε.
«Είναι υποχρεωτικό να γίνει αυτό το άλμα, όσο δύσκολο κι αν φαίνεται», απαντώ εγώ.
Μια ιδέα για το νέο αφήγημα:
Μόνο αν προσεγγίσουμε το μέσο ευρωπαϊκό εισόδημα
Αν ο Μητσοτάκης δεν θέλει να πάει αμυντικά στις επόμενες εκλογές, όποτε τις κάνει, πρέπει από τώρα ν’ αρχίσει να πλασάρει ένα νέο αφήγημα του για το μέλλον του τόπου. Για την Ελλάδα του 2030-40.
Πρέπει να πει πράγματα οραματικά αλλά και συγκεκριμένα μαζί. Δεν χρειάζεται να υποσχεθεί στους Έλληνες τον ουρανό με τ’ άστρα, αλλά έναν κάποιο ουρανό για να προσανατολιστούν πρέπει να τους δείξει.
Το ερώτημα βέβαια είναι, «μπορεί να το κάνει όντας ήδη επτά ή οκτώ χρόνια πρωθυπουργός;».
Απαντώ, «πολύ δυσκολότερα για τον ίδιον από το 2019 ή το 2023, αλλά πάντως ευκολότερα από οποιονδήποτε άλλον αντίπαλο του».
Διότι θα πάει και σ’ αυτές τις εκλογές μ’ ένα τρομερό πλεονέκτημα. Παρά τα βαρίδια που κουβαλά στην πλάτη του, είναι ο μόνος πρωθυπουργήσιμος πολιτικός που υπάρχει σήμερα.
Πλην αυτό δεν αρκεί. Χρειάζεται να δώσει στον εκτός σκληρού πυρήνα ΝΔ ψηφοφόρο κι έναν λόγο (ή έστω μια δικαιολογία) να τον ψηφίσει. Να τον ψηφίσει διότι περιμένει κάτι απ’ αυτόν τα επόμενα τέσσερα χρόνια. Το οποίο πρέπει να είναι ορατό, συγκεκριμένο, χειροπιαστό και στοιχειωδώς εφικτό. (Και ο Βελόπουλος πρόσφερε το 2023 σύνταξη 3.500 ευρώ από την εξόρυξη πετρελαίου, αλλά δεν τον πίστεψε κανείς).
Αυτό το νέο αφήγημα τι μπορεί να είναι;
Ας μην κοροϊδευόμαστε, ούτε στην υγεία μπορεί να επικεντρωθεί, ούτε στην παιδεία, ούτε στην πρόνοια, ούτε καν στα εθνικά θέματα. Ο Έλληνας δεν θα είναι ποτέ ευχαριστημένος από τη δημόσια υγεία του κι απ’ τα νοσοκομεία του, δεν θα πιστέψει ποτέ στην αναβάθμιση της δημόσιας παιδείας και στην κατάργηση των φροντιστηρίων, δεν θα ψηφίσει ποτέ με μοναδικό κριτήριο την πρόνοια εκτός κι αν είναι ανάπηρος, δεν θα βάλει ποτέ σε πρώτη προτεραιότητα τα εθνικά ζητήματα εκτός κι αν βρεθούμε σε πόλεμο. Ούτε στη λύση του στεγαστικού θα πιστέψει κανείς, αν και θα την υποσχεθούν όλοι. Δεν είναι χαζός ο κόσμος, ξέρει ότι μέσα σε λίγους μήνες δεν θα χτιστούν δεκάδες χιλιάδες καινούριες κατοικίες.
Άρα που καταλήγουμε;
Μόνο στα λεφτά που μπαίνουν ή μένουν στην τσέπη.
Με την ακρίβεια να τον κυνηγά, ο Έλληνας ένα μόνο πράγμα θέλει σήμερα. Αύξηση του εισοδήματος του ή μείωση των φόρων του ή και τα δυο. Και δεν το θέλει γενικώς και αορίστως, στα κουτουρού.
Έχει παράδειγμα. Θέλει το εισόδημα του να ξεφύγει από τα γνωστά ελληνικά πλαίσια και να γίνει κατά κάποιο τρόπο ευρωπαϊκό. Θέλει να εργάζεται και να παίρνει το εισόδημα του μέσου Ευρωπαίου, τον οποίον βλέπει εδώ να παραθερίζει και αντιλαμβάνεται το οικονομικό του επίπεδο. Δεν μιλάμε για τον Λουξεμβούργιο ή τον Νορβηγό, αλλά για τον Αυστριακό, τον Ιταλό ή τον Πολωνό.
Αυτό πρέπει να δώσει ως στόχο ο Μητσοτάκης για την επόμενη τετραετία του. Να γίνουμε Ευρώπη στα εισοδήματα.
Δεν αναφέρομαι σε προεκλογικό λεφτόδεντρο, αλλά σ’ έναν στόχο που κάποια στιγμή θα πρέπει να εκπληρωθεί.
Αν ο Μητσοτάκης δεν μπορεί να υποσχεθεί κάτι τέτοιο διότι η ελληνική οικονομία είναι πολύ ρηχή για να υποστηρίξει τέτοια έκρηξη εισοδημάτων, τότε θα πάει στις εκλογές δίχως αφήγημα και στόχο. Διότι όλα τα υπόλοιπα που θα εγγυηθεί θα τα έχουν υποσχεθεί και όλοι οι υπόλοιποι, με τον κόσμο να μην πιστεύει κανέναν.
Πάντως, αν πάει στις κάλπες με νούμερα για αναπτύξεις και υπερπλεονάσματα όπως βλέπω σε κάτι ενημερωτικά του Μαξίμου, θα κάνει μια τρύπα στο νερό. Αυτά είναι καλά γα τους οικονομολόγους και για τις Βρυξέλλες, αλλά στην κάλπη δεν φτουράνε. Ο κόσμος θέλει να πιστέψει σε κάτι, να ελπίσει σε κάτι. Πρέπει να βρεθεί τρόπος για αναδιανομή του πλούτου και στον δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα. Κι αν δεν το κάνει ο Κυριάκος, δεν υπάρχει κανένας άλλος να το κάνει. Η επικράτηση κάθε άλλου σεναρίου πλην της νίκης της ΝΔ, όπως έχουν τα πράγματα θα επιδεινώσει και τα μακροοικονομικά μεγέθη του τόπου και την τσέπη του πολίτη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου