Αναρωτιέμαι τι κάνουν σήμερα αυτοί που έκαψαν την Αθήνα το 2008.
Εχουν μεταναστεύσει στα ορυχεία του Βελγίου;
Στενάζουν στις φάμπρικες της Γερμανίας;
Και πόσοι άραγε από αυτούς σχεδιάζουν τον τρίτο ή τέταρτο γύρο των Δεκεμβριανών;
Πόσοι κρατούν ψηλά τους δείκτες του αριστερόμετρου;
Χωρίς να θέλω να υποβαθμίσω την ιστορική σημασία του αγώνα τους για μια καμένη Αθήνα, υποθέτω ότι θα έχουν ακολουθήσει τον δρόμο της ηλικίας τους. Πολλοί από αυτούς θα έχουν πάρει κάποιο πανεπιστημιακό χαρτί και επειδή ήταν γόνοι μάλλον εύπορων οικογενειών δεν αποκλείεται να έχουν συνεχίσει τις σπουδές τους κάπου εκτός Ελλάδος.
Αναρωτιέμαι τι έχουν απογίνει όσοι υπέστησαν τον επαναστατικό τους οίστρο. Αποζημιώθηκαν για τις καταστροφές που υπέστησαν; Κι αν ναι, από ποιους; Μήπως από τους αυτουργούς; Ξέρετε κάποιον ο οποίος να συνελήφθη, να δικάσθηκε και να καταδικάσθηκε να αποζημιώσει;
Προσωπικά δεν ξέρω κανέναν. Για τον απλούστατο λόγο ότι τις ημέρες εκείνες δεν υπήρχε κράτος για να τους συλλάβει.
Τις ημέρες του Δεκεμβρίου του 2008, κάποιοι, όχι και τόσο πολλοί, κατέλυσαν το κράτος και ανέλαβαν για λογαριασμό τους το μονοπώλιο της βίας.
Αφορμή, η δολοφονία ενός άτυχου δεκαεξάχρονου που βρέθηκε στον δρόμο ενός ψυχασθενούς αστυνομικού. Η αιτία όμως;
Εχει γίνει μια σοβαρή συζήτηση γι’ αυτό που συνέβη το 2008;
Τότε οι σοφοί μιλούσαν για τη δίκαιη αγανάκτηση μιας νεολαίας που εξεγέρθηκε γιατί δεν είχε μέλλον. Και δεν εξεγέρθηκε κατά των γονιών της, από τους οποίους εξαρτιόταν το μέλλον της. Παιδιά των καλών προαστίων οι ηγέτες τους, φρόντισαν ώστε οι καταστροφές να περιορισθούν στην περίμετρο του κέντρου.
Θυμάμαι μια προκήρυξη που μιλούσε με περιφρόνηση για όσους ήσαν αναγκασμένοι να πάρουν δάνειο για να αποκτήσουν αυτοκίνητο.
Οπως θυμάμαι και τις λυρικές οιμωγές του πνευματικού κόσμου που μας καλούσε να «αφουγκραστούμε τη φωνή των νέων».
Δεν είναι ηλίθιοι όλοι αυτοί. Απλώς δεν έχουν εργαλεία να σκεφτούν. Και όπως λέει η Χάνα Αρεντ, η αδυναμία της σκέψης οδηγεί στην κοινοτοπία του κακού. Είναι μια συνθήκη που την εγκαινίασαν οι καταστροφές του 2008. Μια κοινωνική ωμότητα. Ας μην ξεχνάμε την ωμότητα των δολοφόνων των θυμάτων της Μαρφίν.
Αυτά δεν δικαιώθηκαν ποτέ.
Οσο γράφω αυτές τις γραμμές δεν ξέρω αν η φετινή επέτειος θα καταλήξει στη γνωστή θεατρική παράσταση με τις μολότοφ. Αναρωτιέμαι όμως τι σηματοδοτεί αυτή η επέτειος.
Τη δειλία και την ανικανότητα της πολιτείας κατά κύριο λόγο.
Η τότε κυβέρνηση δεν τόλμησε να αντισταθεί στη βαρβαρότητα, ίσως επειδή ήξερε πως τα «παιδιά» ήσαν οι γόνοι της εκλογικής πελατείας της.
Η αντιπολίτευση …
ακόνιζε τα μαχαίρια του αριστερόμετρου. Και οι υπόλοιποι ανακουφίζονταν πως δεν ανήκαν στους «καπιταλιστές» του κέντρου της Αθήνας. Το οποίο μόλις που αρχίζει να συνέρχεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου