"Κόμμα = Ομάς ανθρώπων, ειδότων ν' αναγιγνώσκωσι και ν' αρθογραφώσιν εχόντων χείρας και πόδας υγιείς, αλλά μισούντων πάσαν εργασίαν, οίτινες ενούμενοι υπο ένα οιονδήποτε αρχηγόν, ζητούσι ν' αναβιβάσωσιν αυτόν δια παντός μέσου εις την έδραν πρωθυπουργού, ίνα παρέχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι χωρίς να σκάπτωσι"
Εμμανουήλ Ροΐδης , Έλληνας πεζογράφος και κριτικός (1836-1904)


ΕΘΝΙΚΑ ΣΟΥΡΓΕΛΑ: Αντίο, Πάκη


Ο μεγάλος αδικημένος από την πρόταση του Κυριάκου του Μητσοτάκη δεν είναι μόνον ο σοφός λαός που σοκαρισμένος βλέπει κάποια με κύρος, ικανότητες και βιογραφικό να είναι έτοιμη να γίνει Πρόεδρος της Δημοκρατίας. 

Είναι και ο νυν Πρόεδρος, ο Πρόεδρος ΠιΠής (κατά κόσμος Πάκης Παυλόπουλος), ο οποίος θα εγκαταλείψει ένα αξίωμα που τίμησε όσο κανείς με την παρουσία του. Γιατί ο Πάκης ο Παυλόπουλος ήταν ο πιο ταιριαστός με τη χώρα πρόεδρος που είχε ποτέ η Ελλάδα. 

Ήταν η προσωποποίηση των πόθων του ηρωικού λαού μας, ήταν η έκφραση των προσδοκιών του και η δικαίωση των αγώνων του.

 
Διακρίθηκε ως παρατρεχάμενος πρωθυπουργών, προσέλαβε και μονιμοποίησε δεκάδες χιλιάδες Έλληνες στο δημόσιο κι έδωσε στους τραμπούκους της Αθήνας την πόλη να την κάνουν ό,τι θέλουν προκειμένου να εκτονώσουν την ανία τους κάνοντας πράξη τη φράση «πού να μπλέκεις τώρα...», μια φράση που είναι ταυτισμένη με την Ελλάδα σχεδόν όσο και η φέτα.

Στήριξε τόσο την προσπάθεια του Κωνσταντίνου του Εργατικού να μην κάνει απολύτως τίποτα για να αλλάξει (ή για να την προστατέψει από την κρίση) τη χώρα, όσο και την προσπάθεια του Αλέκση να την καταστρέψει, στεκόμενος στο πλάι του στο εγκληματικό δημοψήφισμα και στηρίζοντας κάθε πρωθυπουργική επίθεση στο Σύνταγμα και τους θεσμούς.

Κατονόμασε χωρίς φόβο τον Μινώταυρο του Φιλελευθερισμού αποφεύγοντας ταυτοχρόνως να δώσει μασημένη τροφή στο ακροατήριο του. Ποτέ δεν εξήγησε τι ακριβώς είναι αυτό το τέρας, όχι επειδή δεν ήξερε και απλώς έλεγε ό,τι ανοησία του κατέβαινε στο κεφάλι, αλλά επειδή ήταν οπαδός της γνώσης που κατακτιέται και δεν χαρίζεται.
 
Έδινε πάντα τόπο στην οργή με τον τρόπο που μόνο οι πολύ δυνατοί μπορούν να δώσουν. Ήξερε πως αν έχανε την ψυχραιμία του θα θρηνούσαμε θύματα και γι αυτό ήταν πάντα υπόδειγμα πραότητας, ένα χαρακτηριστικό που μας χάρισε την έκφραση «έμεινε Παυλόπουλος» και στο οποίο ο Κασιδιάρης χρωστάει τη ζωή του.
 
Βάσισε όλη του την καριέρα στην προθυμία να υπηρετήσει πρωθυπουργούς και στις δημόσιες σχέσεις με δημοσιογράφους οι οποίοι, ομολογουμένως φιλότιμα, προσπάθησαν όλα τα τελευταία χρόνια να πείσουν ότι ο Πάκης διαθέτει κύρος, ικανότητες και άλλες ωραίες λέξεις που καμία σχέση δεν έχουν με τον παρατρεχάμενο του Κώστα και του Αλέκση. 

 
Διέλυσε ψυχολογικά (κάποιοι ισχυρίζονται και σωματικά) τον Ερντογάν με τα συνεχή «ηχηρά μηνύματα» του, όρος που συνήθως χρησιμοποιούσαν οι φίλοι του δημοσιογράφοι για να περιγράψουν τις κωμικά πομπώδεις κενολογίες του.

Φούσκωσε όσο μπορούσε το δημόσιο συμβάλλοντας όσο λίγοι στο να είναι οι συνέπειες της οικονομικής κρίσης όσο το δυνατόν πιο καταστροφικές. Διόρισε, διόρισε και ξαναδιόρισε, καταλαβαίνοντας καλύτερα από τον καθένα πως τίποτα πιο ιερό δεν υπάρχει για τον πραγματικό Έλληνα από την μονιμότητα στο δημόσιο.

Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι, ο Πρόεδρος ΠιΠής, ο Πάκης ο Παυλόπουλος, ήταν ο πιο Έλληνας από του Προέδρους της Δημοκρατίας.  

Ήταν ό,τι πιο αντιπροσωπευτικό σε δίποδο είχε να επιδείξει αυτή η χώρα. 

Ήταν...


 η προσωποποίηση του κομματισμού, της αναξιοκρατίας, του κρατισμού, της τσάμπα αλλά πομπώδους μαγκιάς, του θεσμικού λαϊκισμού.  

Ήταν ο πιο ταιριαστός Πρόεδρος της Δημοκρατίας που είχαμε ποτέ. 

Θα μας λείψει.  

Και μπράβο του. 


Δεν υπάρχουν σχόλια: