"Κόμμα = Ομάς ανθρώπων, ειδότων ν' αναγιγνώσκωσι και ν' αρθογραφώσιν εχόντων χείρας και πόδας υγιείς, αλλά μισούντων πάσαν εργασίαν, οίτινες ενούμενοι υπο ένα οιονδήποτε αρχηγόν, ζητούσι ν' αναβιβάσωσιν αυτόν δια παντός μέσου εις την έδραν πρωθυπουργού, ίνα παρέχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι χωρίς να σκάπτωσι"
Εμμανουήλ Ροΐδης , Έλληνας πεζογράφος και κριτικός (1836-1904)


ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΣΥΡΙΖΟΑΡΙΣΤΕΡΟΚΑΘΑΡΜΑΤΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Ανιστόρητη μυθοπλασία



Ανιστόρητος δεν είναι μόνον όποιος δεν γνωρίζει τα πράγματα του παρελθόντος που συνηθίζουμε να αποκαλούμε Ιστορία. 


Ανιστόρητος, κατ’ εξοχήν, είναι όποιος διαγράφοντας τον ιστορικό χρόνο αφαιρεί από τα γεγονότα και τα πρόσωπα τη σχέση τους με το δικό τους παρόν, άρα την πολυπλοκότητά τους και την ιδιομορφία τους και σχηματοποιώντας τα, τα μεταμορφώνει από ιστορικές σε μυθικές υπάρξεις. 


 Ας μην κοροϊδευόμαστε. Η συλλογική μας συνείδηση είναι κατ’ εξοχήν ανιστόρητη. Οχι μόνον επειδή τα παιδιά μας όταν εγκαταλείπουν τα σχολικά θρανία έχουν μια παθητική αντίληψη για την Ιστορία - με παράταξη χρονολογιών και ονομάτων. Αυτό είναι το σύμπτωμα. Η ασθένεια της συλλογικής μας συνείδησης είναι ότι στηρίζεται ακόμη σε μια μυθική αντίληψη της Ιστορίας, που ισοπεδώνει τον ιστορικό χρόνο. Ο Αισχύλος ανήκει στην ίδια πραγματικότητα με τον Καραγκιόζη, ο Θεμιστοκλής ήταν συνάδελφος του Κολοκοτρώνη και ο τραμπούκος που αποπειράθηκε να δολοφονήσει τον Μπουτάρη μπορεί να νομίζει πως πήρε εντολή από τον Μέγα Αλέξανδρο αυτοπροσώπως. Οταν συγχέεις τον ιστορικό χρόνο με τον μυθικό, η παραφροσύνη δεν απέχει και τόσο πολύ.


Οιμωγές και ολολυγμοί ακούστηκαν από το Μαξίμου επειδή ο Κυρ. Μητσοτάκης τόλμησε να αναρωτηθεί «τι μπορεί να ενδιαφέρει έναν 17χρονο η δολοφονία του Λαμπράκη;».  


Μπορεί να τον ενδιαφέρει ως ιστορική γνώση αναμφίβολα, όπως ας πούμε η έναρξη και το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, όμως δεν αφορά το παρόν της ζωής του, ούτε καν το βιωματικό παρελθόν του και σίγουρα όχι το μέλλον του. Θα τον αφορούσε μόνον στην περίπτωση που είχε αφήσει τον ιστορικό χρόνο και είχε βουτήξει στο πέλαγος του μύθου. Αν δηλαδή ήταν αριστερός, και αρκετά πονηρός ώστε να ξέρει ότι ο χρόνος του μύθου είναι το τελευταίο καταφύγιο μιας ύπαρξης που ορφάνεψε από Ιστορία.


Στο σημείο αυτό κάνει το πέρασμά του κάποιος Χρήστος Μπγιάλας, ένας απ’ αυτούς τους βουλευτές που θυμίζουν τις λέξεις «άπαξ» στο έργο των ποιητών. Αντιλαμβάνεσαι ότι υπάρχει και μετά τον ξεχνάς. «Τι τον νοιάζει τον 17χρονο ποιον σκότωσε ο Κουφοντίνας;».  


Δεν φτάνει να είσαι ανιστόρητος, χρειάζεται και ο σχετικός βαθμός ευφυΐας. Μήπως τον 17χρονο τον νοιάζει ποιον σκότωσε ο Κουφοντίνας διότι ο Κουφοντίνας ζει ανάμεσά μας, διότι διαθέτει οπαδούς και μιμητές, διότι ορισμένοι από όσους θα ζητήσουν την ψήφο του 17χρονου τον υπερασπίζονται και ο ίδιος, ως γνήσιος ιδεολόγος των φόνων κατά συρροή, δηλώνει αμετανόητος;


 Μήπως μας ενδιαφέρει διότι... 

δεν έχει βρεθεί ποτέ το οπλοστάσιό του; 


Ανιστόρητος όποιος δεν μπορεί να αναγνωρίσει το πέρασμα του ιστορικού χρόνου.  


Αμόρφωτος όποιος δεν αντιλαμβάνεται ότι και ο μύθος απαιτεί κάποιες δεξιότητες που δεν γνωρίζει πως του λείπουν.

Δεν υπάρχουν σχόλια: