"Κόμμα = Ομάς ανθρώπων, ειδότων ν' αναγιγνώσκωσι και ν' αρθογραφώσιν εχόντων χείρας και πόδας υγιείς, αλλά μισούντων πάσαν εργασίαν, οίτινες ενούμενοι υπο ένα οιονδήποτε αρχηγόν, ζητούσι ν' αναβιβάσωσιν αυτόν δια παντός μέσου εις την έδραν πρωθυπουργού, ίνα παρέχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι χωρίς να σκάπτωσι"
Εμμανουήλ Ροΐδης , Έλληνας πεζογράφος και κριτικός (1836-1904)


ΣΥΡΙΖΟΤΣΑΡΛΑΤΑΝΑΔΙΚΟ: Αισθητικός βίος και πολιτεία και το άλογο που έλυσε τα μάγια...



Γιώργος Κιμούλης
Αισθητικός βίος και πολιτεία


Α​​πό τον περασμένο Νοέμβριο θα μπορούσε να είναι εκείνος υπουργός Πολιτισμού. Λέγεται ότι το χαρτοφυλάκιο του είχε προταθεί, αλλά το αρνήθηκε. Τι άλλαξε από τότε μέχρι σήμερα; Πώς και αποφάσισε ο Γιώργος Κιμούλης να μετουσιώσει την πνευματική του σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ σε διοικητική δράση, αποδεχόμενος την προεδρία του Κέντρου Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος;


Αν έχει νόημα να ψάξει κανείς την απάντηση, πρέπει να γυρίσει λίγο πίσω. Πρέπει να επιστρέψει στην πιο ένδοξη στιγμή του Κιμούλη στο σανίδι της δημόσιας ζωής. Στη μεγάλη λαοσύναξη για το «Οχι» το καλοκαίρι του 2015 – τότε που είχε αναλάβει τον ρόλο του ανιματέρ, εμψυχώνοντας το ήδη ψυχωμένο πλήθος.


Ηταν μια «ωραία» στιγμή. Οχι μόνο πολιτικά. Ηταν μια στιγμή κυριολεκτικά ωραία, που μπορούσε κανείς να την απολαύσει αισθητικά ως Sturm und Drang. Ως λαϊκή θύελλα και ορμή. Τόση ορμή, που απειλούσε να ξεκολλήσει τα μάρμαρα της πλατείας Συντάγματος – και τα γράμματα του ίδιου του Συντάγματος.


Αυτό που φάνηκε τότε στη σκηνή είναι ότι ο Κιμούλης επέλεξε να στρατευτεί ως «λαρύγγι» του εθνορομαντισμού, όχι απλώς επειδή συμφωνούσε πολιτικά. Αλλά κι επειδή έβρισκε τον ρόλο σπουδαίο. Ωραίο. Αντάξιό του.


Ετσι και τώρα. Τι θα ήταν το υπουργιλίκι; Φορεμένο κοστούμι. Ενώ η προεδρία του Κέντρου Πολιτισμού έχει άλλο ύφασμα. Αλλη αίγλη. Προσφέρεται όχι μόνον ως αξίωμα, αλλά και ως ευκαιρία απόλαυσης. Ναρκισσιστικής απόλαυσης.


Το θέμα, βέβαια, δεν είναι τι ζητάει ο Κιμούλης από το νέο του αξίωμα, αλλά τι ζητάει το αξίωμα από τον Κιμούλη


Ζητάει χαρίσματα πιο πεζά, πιο γραφειοκρατικά από αυτά που έχει καλλιεργήσει ο κάτοχός του. 


 Ζητάει δεξιότητες άλλες από αυτές για τις οποίες τον επέλεξε η κυβέρνηση.


Ο τρόπος της επιλογής είναι πολιτικά πιο σημαντικός από το πρόσωπο του επιλεγέντος. Διορίζοντας τον εκλεκτό της απευθείας, χωρίς διαγωνισμό, η κυβέρνηση επιβεβαίωσε ότι στη δική της διακυβέρνηση τίποτε δεν εξαιρείται από τον πολιτικό έλεγχο. Δεν υπάρχουν τομείς κρατικής δραστηριότητας δογματικά ουδέτεροι. Οπως έλεγαν τις τελευταίες ημέρες στα κανάλια και οι «ιατροδικαστές» του ΣΥΡΙΖΑ, όλα είναι πολιτικά. Ολα είναι ταξικά.


Ακούραστος απολογητής του συριζαϊκού πρότζεκτ, ο Κιμούλης διορίστηκε πολιτικά και για τον επιπλέον λόγο ότι έχει αποδείξει πως δεν είναι φυτό εσωτερικού χώρου. Είναι το είδος εκείνο του κουλτουρανθρώπου που ξέρει να προσαρμόζει την τέχνη του στο κοινό γούστο.


Ξέρει να την κάνει «αριστερή».  


Τι σημαίνουν όλα αυτά για το πώς θα διοικηθεί το Κέντρο; 


Οι κακόπιστοι λένε ότι δεν θα πάθει και τίποτε σοβαρό. Πριν προλάβει να πάθει το Κέντρο, το πάθος του Κιμούλη θα έχει εξατμιστεί. 


Οι καλόπιστοι πάλι φαντάζονται ότι ένας τρόπος υπάρχει για να πετύχει ο νέος πρόεδρος. Να διαψεύσει τους λόγους για τους οποίους διορίστηκε.


Χρήστος ΚαλογρΙτσας
Το άλογο που έλυσε τα μάγια


Θα μπορούσε να είναι ζωντανό έκθεμα. Θα μπορούσε να είναι ένα ακόμη δρώμενο για την αναβίωση της ηρωικής δεκαετίας του ’80, που, χάρη στην πολύ επιτυχημένη έκθεση GR80s, έχει γίνει αντικείμενο μαζικής νοσταλγικής φρενίτιδας. Oσο οι λεπτομέρειες των πρόσφατων δανειοδοτήσεων του Χρήστου Καλογρίτσα έρχονται στο φως, τόσο η υπόθεση θυμίζει την ύστερη δεκαετία του ’80.


Τον Καλογρίτσα δεν χρειάστηκε κανείς να τον νοσταλγήσει. Δεν έπαψε ποτέ να είναι ενεργός. Η επανεμφάνισή του στο προσκήνιο μετά την εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ είχε σχολιαστεί στην αρχή ως άλλο ένα κρούσμα κουμπαρικής μικροδιαπλοκής. Για την κυβέρνηση, όμως, η υπόθεση ήταν κάτι πολύ σημαντικότερο από τη διευκόλυνση ενός φίλου. Ηταν, όσο κι αν φαντάζει σήμερα οξύμωρο, ένα από τα βασικά της εγχειρήματα για να εμπεδώσει την ηγεμονία της.


Τι έλεγε ο ΣΥΡΙΖΑ;  


Την εξουσία δεν την παίρνεις μόνο με τις εκλογές. Την εξουσία θα την πάρεις μόνο όταν ελέγξεις τις τράπεζες και τα ΜΜΕ. Η κυβέρνηση είχε από την αρχή περίπου διακηρύξει ως ιστορική αποστολή της, αυτό που στη συνέχεια επιχείρησε μέσω της Attica Bank και του προσφιλούς της κατασκευαστή. Γι’ αυτό και το σχέδιο δεν υπηρέτησε μόνο ο κουμπάρος υπουργός, Σπίρτζης, ή ο σταρ των κυβερνητικών στρατηγημάτων, Παππάς. Το είχε κιόλας ευλογήσει ο σεβάσμιος αντιπρόεδρος Δραγασάκης, αξιώνοντας να αφεθεί στον έλεγχο της κυβέρνησης μια μη συστημική τράπεζα, προκειμένου να χρησιμοποιηθεί για τους σκοπούς της «κοινωνικής οικονομίας».


Η ιλαροτραγική κατάληξη του σχεδίου –με το «άλογο» της κυβέρνησης στα ΜΜΕ να έχει σκάσει από το δανειακό ντοπάρισμα ήδη πριν από την εκκίνηση– δεν σημαίνει ότι οι εμπνευστές του δεν το είχαν πιστέψει.  


Η ευκολία με την οποία το εγκατέλειψαν, όταν βρέθηκαν ξυπόλυτοι στα βοσκοτόπια, είναι τερατωδώς δυσανάλογη προς τη σημασία που του απέδιδαν, όταν το κατέστρωναν.


Η δεύτερη δυσαναλογία είναι...
 εκείνη μεταξύ του εύρους των αποκαλύψεων και του τωρινού τους αντίκτυπου. Ο σχετικά χαμηλός θόρυβος οφείλεται ίσως στο γεγονός ότι η κυβέρνηση είχε ώς ένα βαθμό προκαταβάλει το πολιτικό κόστος της υπόθεσης, πριν γίνουν γνωστές οι λεπτομέρειές της.


Αν έχει ένα παράπλευρο όφελος η διαλεύκανση του φακέλου Καλογρίτσα, είναι ότι κατατείνει στην απομάγευση του ΣΥΡΙΖΑ. Από ένα μέρος της πολιτικής αγοράς, οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ εξακολουθούν να γίνονται αντιληπτοί ως σκοτεινή καθεστωτική δύναμη, ικανή να σαρώνει όλα τα αντίβαρα. Ικανή να εξυφαίνει συνωμοσίες και να μεθοδεύει ακόμη και την εκτροπή της χώρας από τον ιστορικό της προσανατολισμό.


Ο Καλογρίτσας θα αρκούσε από μόνος του για να λύσει τα μάγια. Η περίπτωσή του δείχνει πως οι ανατροπείς που θα γκρέμιζαν το σύστημα της μεταπολίτευσης, δεν μπόρεσαν τίποτε περισσότερο από το να αποτύχουν να χτίσουν με τα μπάζα της το δικό τους συστηματάκι.

Δεν υπάρχουν σχόλια: