Αν παρακολουθούσε κανείς απλούς καθημερινούς ανθρώπους να μιλούν
προεκλογικά, διέκρινε εύκολα δύο βασικά θέματα συνδεόμενα μεταξύ τους.
Τον αρνητισμό που εκφραζόταν με θυμό, οργή, άρνηση, απόρριψη και σε
σχέση με την απελθούσα κυβέρνηση για τα όσα πλήρωσαν ή έπαθαν επί των
ημερών της και την κατακλείδα που αφορούσε στην τότε αξιωματική
αντιπολίτευση:
Τι χειρότερο δηλαδή θα κάνουν, μπορεί να κάνουν κάτι καλύτερο και τι
χειρότερο θα πάθουμε αν αποτύχουν;
Αυτό το τελευταίο το ξαναβλέπουμε πια
μετεκλογικά καθώς οι μήνες περνούν και η πραγματική οικονομία έχει
πισωγυρίσει, οι απαιτήσεις των δανειστών αυξάνουν μαζί με τα ανάλογα
μέτρα, κυρίως και πρωτίστως φορομπηχτικά, ενώ πλησιάζει η ώρα της
τελικής κρίσης. Στο ενδεχόμενο λοιπόν ρήξης, που στο μυαλό του κόσμου
ταυτίζεται με επιστροφή στη δραχμή, άρχισε ήδη ο νέος αυτοκαταστροφικός
κύκλος ανάλογων ερωτημάτων.
Και τι χειρότερο θα πάθουμε αν γυρίσουμε στη δραχμή; Μήπως είναι
καλύτερα τελικά;
Στην πραγματικότητα, και προεκλογικά και μετεκλογικά, ο
κόσμος άλλο εννοεί κι άλλο του προκύπτει. Εννοούσε ότι δεν αντέχει άλλο
μετά από πέντε χρόνια κρίσης, ύφεσης και φτωχοποίησης ένα νέο σκληρό
πρόγραμμα. Και αυτό το έκανε εντολή προς δύο κόμματα που τον
διαβεβαίωναν ότι αυτοί θα πετύχουν εκεί που οι άλλοι απέτυχαν.
Σήμερα είναι πια ξεκάθαρο ότι του προέκυψε κάτι πολύ διαφορετικό. Ακόμη
κι αν κλειστεί μια συμφωνία, αυτή θα είναι πιο επώδυνη από κάθε άποψη
καθώς επί 7 και πλέον μήνες η οικονομία καθηλώθηκε και οπισθοχώρησε. Η
αδράνεια της νέας διακυβέρνησης επιδείνωσε τραγικά τους αριθμούς που με
τη σειρά τους ανεβάζουν το λογαριασμό… Μπροστά σε αυτό το σκηνικό, που
είναι αντίθετο με όσα ήλπιζε ο κόσμος όταν ψήφισε όπως ψήφισε, η
αντίδραση αρχίζει να σχηματοποιείται ξανά στο άλλο εννοώ κι άλλο θα μου
προκύψει…
Τι εννοεί κάποιος όταν λέει «τι χειρότερο θα πάθουμε αν γυρίσουμε στη
δραχμή»;
Εννοεί ότι δεν ήταν και τόσο άσχημη η περίοδος π.χ. των 90s
πριν μπούμε στο ευρώ, άρα αν γυρίσουμε στη δραχμή θα ζούμε όπως τότε.
Το
θέμα είναι ότι έχοντας χάσει το 25% του ΑΕΠ της, η χώρα είναι σήμερα
στο 1998. Μπορεί δεκάδες ή εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες να ζουν
χειρότερα, όμως τυπικά είμαστε στο 1998.
Πού θα πάμε αν γίνει ρήξη και
Grexit;
Στην καλύτερη περίπτωση:
Στο 1958 καθώς η δομή της οικονομίας μας
είναι εκ διαμέτρου αντίθετη με κάθε πλεονέκτημα που θα μπορούσε να
προσφέρει ένα αδύναμο νόμισμα και φυσικά κανείς δεν θα στηρίξει μία χώρα
που δυναμίτισε επί τούτου το μεγάλο ευρωπαϊκό project που λέγεται ευρώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου