Εύγε, αφέντη Ερντογάν! Τα κατάφερες
μια χαρά, μολονότι κάποιοι αμφισβήτησαν το δικαίωμά σου να διεξαγάγεις
προεκλογική εκστρατεία, ενώ συγχρόνως ασκείς τα πρωθυπουργικά σου
καθήκοντα. Δεν υφίσταται κανένα πρόβλημα όμως, ως απεφάνθη ορθώς το
Τουρκικό Συνταγματικό Δικαστήριο.
Πώς θα τολμούσε να αποφανθεί διαφορετικά, άλλωστε, αφού μετά
την «εξυγίανση» του δικαστικού σώματος που επέβαλες, χάριν της εύρυθμης
λειτουργίας της Δικαιοσύνης, φυσικά, έχουν φύγει οι «ασεβείς
αντιδραστικοί» και μένουν μόνον όσοι σε εκτιμούν ή αναγκάζονται να σε
εκτιμήσουν.
Τώρα πια είσαι «σουλτάνος», «χαλίφης» (αν και αλλού τώρα
ιδρύεται Χαλιφάτο) και ό,τι άλλο θέλεις εσύ. Είναι η πρώτη φορά που ο
πρόεδρος της Δημοκρατίας εκλέγεται απ' ευθείας από το λαό και αυτό δίνει
πρόσθετο βάρος στη νίκη σου από τον πρώτο γύρο με ποσοστό 52%.
Οντως ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν έχει πλέον ανακηρυχθεί ένας εν
δυνάμει «αισυμνήτης» (εκλεγμένος δικτάτορας), όπου όσο ανανεώνεται η
εμπιστοσύνη του λαού προς αυτόν τόσο κυνικότερος, προκλητικότερος και
ιταμότερος γίνεται, μη διστάζοντας να διαπληκτιστεί με αγανακτισμένους
πολίτες που τον αμφισβητούν ανοιχτά στους δρόμους, ενίοτε
συμπεριφερόμενος ωσάν ένα κοινό «καλντερίμ τσογκλάν», απειλώντας θεούς
και δαίμονες και όσους εν τέλει δεν αποδέχονται τη δική του εκδοχή
«δημοκρατίας αλά τούρκα».
Η επικυριαρχία του σφραγίστηκε μετά το διορισμό του νέου αρχηγού
του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης που ιδρύθηκε το 2001 (ΑΚΡ:
«Adalet ve Kalkinma Partisi»), αλλά και νέου βολικού και χρήσιμου
πρωθυπουργού της χώρας Αχμέτ Νταβούτογλου (με το πολύ θολό πλέον όραμα
της νεκραναστημένης Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, όπου καταφανώς παρεισφρέει
η τρέλα του μεγαλείου), αλλά επί του παρόντος ειρηνικού εκφραστή των
«μηδενικών προβλημάτων με τους γείτονες».
Γιατί εμμένει σε αυτή την άποψη ο οξύνους Νταβούτογλου; Αφού
γνωρίζει κάλλιστα ότι κάθε άλλο παρά μηδενικά είναι τα υπαρκτά
προβλήματα με τους γείτονες και ότι ουσιαστικά αυτό ακούγεται πλέον ως
κακόγουστο αστείο, όπως αποδεικνύουν τα ίδια τα γεγονότα;
Γιατί αυτός
θέλει να το ευαγγελίζεται, προβάλλοντας έτσι τις αγαθές προθέσεις της
Τουρκίας που δεν πείθουν πια κανέναν.
Ούτε καν τους Κούρδους, που αντιμετώπισε αρχικά με πολλή
κατανόηση ο Ερντογάν, ύστερα βέβαια από πιέσεις και υποδείξεις του
παντοτινού του φίλου Μπαράκ Ομπάμα, ο οποίος πίεσε με τη σειρά του τον
πρωθυπουργό του Ισραήλ Μπενιαμίν Νετανιάχου να ζητήσει συγγνώμη από τον
Ερντογάν για το θλιβερό επεισόδιο στο «Μαβί Μαρμαρά», που έβαλε οριστικό
τέρμα στις παραδοσιακά εγκάρδιες σχέσεις αμοιβαίας φιλίας μεταξύ
Τουρκίας και Ισραήλ.
Μέσα στα «μηδενικά προβλήματα» συμπεριλαμβάνεται φυσικά το
Κυπριακό, όπου η αδιαλλαξία του Ερντογάν (όπως βέβαια και των άλλων
προκατόχων του) διαιωνίζει μία κατάσταση που αντιβαίνει στοιχειώδεις
κανόνες του Διεθνούς Δικαίου.
Υπάρχει επίσης η Συρία (ο Ερντογάν
επισκέφθηκε επίσημα τις ΗΠΑ στις 16.5.2013 και συσκέφθηκε με τον Ομπάμα,
ώστε να βρεθούν τρόποι ανατροπής του καθεστώτος του πρώην καλού φίλου
του Αλ Ασαντ).
Υπάρχει και η Αίγυπτος, όπου ο εκλεκτός του Ερντογάν,
Μόρσι, δεν μπόρεσε να διατηρηθεί για πολύ στην εξουσία και το γεγονός
αυτό πυροδότησε εντάσεις στις σχέσεις Τουρκίας-Αιγύπτου.
Υπάρχουν πολλές
εκκρεμότητες που αποδεικνύουν περίτρανα ότι ο χειρισμός θεμάτων
εξωτερικής πολιτικής από τον Νταβούτογλου κάθε άλλο παρά επιτυχής
υπήρξε.
Η Τουρκία, με τις περγαμηνές των αρχικών επιτυχιών σε τομείς
όπως η οικονομία (τιθάσευση του πληθωρισμού, άνοδος του βιοτικού
επιπέδου και σημαντικά έργα υποδομής), αλλά και η εξωτερική πολιτική, με
τον Ερντογάν σε πρωταγωνιστικό ρόλο αξιόπιστου διαμεσολαβητή, υποφέρει
πλέον από μοναξιά, γιατί η σταυροφορία του Ερντογάν κατά της διαφθοράς
σταμάτησε μεσοστρατίς και εγκαινιάστηκε μια νέα περίοδος
συστηματικότερης διαφθοράς, ευνοιοκρατίας και αρωγής ημετέρων, που
ύστερα από μια περίοδο ανάπτυξης και οικονομικής δραστηριότητας, που
έκαναν την Τουρκία παράδειγμα προς μίμηση -ιδίως για τους
επαναστατημένους της «Αραβικής Ανοιξης»-, ακολούθησε μια περίοδος ισχνών
αγελάδων, με τους επενδυτές να δυσφορούν έντονα και τη λίρα να παίρνει
την κατιούσα, έτσι ώστε η τουρκική οικονομία -όπου οι εισαγωγές ήταν
κατά πολύ μεγαλύτερες των εξαγωγών- να αντιμετωπίζει πλέον οξέα
προβλήματα ρευστού για την αγορά των αγαθών που χρειάζεται.
Αφ' ετέρου ωστόσο ο Ερντογάν, ως ο αντιπροσωπευτικότερος
εκφραστής του τουρκικού «τσαμπουκά» -εντός και εκτός της Τουρκίας-, έχει
κερδίσει την εμπιστοσύνη και προπάντων το θαυμασμό σημαντικού μέρους
τού τουρκικού λαού, όχι βέβαια και της πλειονότητας των νέων ανθρώπων,
που τους προκαλεί από δυσανεξία έως και έντονη οργή ο αυταρχισμός και η
μισαλλοδοξία (απαγόρευση της «απειλής» του twitter, απαγόρευση
ανταλλαγής φιλιών σε ανοιχτούς χώρους, απαγόρευση στις γυναίκες να
γελούν δυνατά στο δρόμο και προπάντων τα θλιβερά επεισόδια στο πάρκο
Gezi) που επέδειξε ιδίως τα τελευταία δύο χρόνια.
Ο Ερντογάν, ακόμα και προτού καν αναλάβει επίσημα κατόπιν
ορκωμοσίας τα προεδρικά του καθήκοντα (την περασμένη Πέμπτη 28
Αυγούστου), διαθέτει όλα τα προαπαιτούμενα «της εξουσίας του ενός».
Σαν
τους άλλους μονάρχες της Μέσης Ανατολής διαθέτει:
α) Κατευθυνόμενα (ή
φιμωμένα) ΜΜΕ.
β) Επικίνδυνα αυξανόμενη διαφθορά.
γ) Κατασταλτικούς
μηχανισμούς «νόμιμης» τρομοκράτησης των πολιτών και -ιδιαίτερα- όλων των
αντιφρονούντων.
δ) Κυβερνητικά μέλη που τοποθετούνται αριστίνδην
υπεράνω του νόμου μαζί με όλους τους συγγενείς τους.
Μπορεί να προβλεφθεί τι θα συμβεί τώρα που ο Ερντογάν ανέλαβε
«πρόεδρος όλων των Τούρκων και όχι μόνον εκείνων που τον εψήφισαν» (από
λόγο του ιδίου). Ο νέος πρόεδρος βασίζεται -όχι απόλυτα δικαιολογημένα-
στις ικανότητες του Νταβούτογλου να επιτύχει ένα εντυπωσιακό εκλογικό
αποτέλεσμα το 2015 (απαιτούνται τα 2/3 των βουλευτικών ψήφων), που θα
δώσει το δικαίωμα στο -προεδρικό πλέον- Κοινοβούλιο («Ολοι άνθρωποι του
προέδρου») να παραγάγει νόμους που θα προσφέρουν την απόλυτη εκτελεστική
εξουσία στο νέο πρόεδρο, δηλαδή ένα κοστούμι «made to measure» για τον
αρχομανή και φιλόδοξο Ερντογάν, ο οποίος ουσιαστικά δεν θα διαφέρει πολύ
από τον Βλαντίμιρ Πούτιν σε ύφος και ήθος εξουσίας.
Ο Ερντογάν πιστεύει στη συγκέντρωση όλης της εξουσίας στο
πρόσωπό του και τείνει να καταστεί μια πατριαρχική φιγούρα:
Πώς διαγράφεται το μέλλον της Τουρκίας, μιας πανίσχυρης και γι'
αυτό πολύ υπολογίσιμης στρατιωτικής δύναμης, που συνάμα είναι η 16η
παγκόσμια δύναμη στους G20, κάτι που πολύ καλά γνωρίζει ο πρόεδρος των
ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα και για τούτο την επισκέφθηκε κατά προτεραιότητα;
Αυτό
θα εξαρτηθεί από την πολιτική στάση του ιδίου του Ερντογάν, αλλά και το
βαθμό επηρεασμού που θα ασκήσει επάνω του ο νέος πρωθυπουργός
Νταβούτογλου. Με την οίηση που αναμενόμενα θα επιδείξει ο νέος πρόεδρος
αλλά και με την αμφιλεγόμενη προσωπικότητα του νέου πρωθυπουργού, που ο
Ερντογάν προτίθεται να χρησιμοποιήσει σαν μαριονέτα, δεν υπάρχει
αμφιβολία πως η στάση του προέδρου της Τουρκικής Δημοκρατίας θα
μεταβληθεί επί τα χείρω μάλλον παρά επί τα βελτίω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου