Του ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΚΑΣΙΜΑΤΗ
Μετά και τις τελευταίες εξελίξεις στο θέμα των Τεμπών, δεν υπάρχει αμφιβολία πια ότι η επιστροφή του θέματος στην κορυφή της εγχώριας επικαιρότητας δεν είναι μια τυχαία αναζωπύρωση· είναι ο δεύτερος γύρος ενός πολέμου, που ακόμη δεν έληξε.
Προς το τέλος της περασμένης εβδομάδας, θυμίζω, ήταν σαφές ότι η κυβέρνηση είχε αποφασίσει να ενδώσει εν μέρει στο αίτημα του απεργού πείνας Πάνου Ρούτσι, για την εκταφή του παιδιού του, παρότι το αίτημα δεν είχε ποτέ διατυπωθεί επισήμως. Κρίθηκε λοιπόν ότι υπήρξε υπόνοια του αιτήματος από πλευράς του κ. Ρούτσι και ότι η υπόνοια αρκεί. Η εκταφή όμως, στην οποία ενέδωσε η κυβέρνηση, αφορούσε τη διαπίστωση της ταυτότητας του νεκρού, όχι την τοξικολογική εξέταση του λειψάνου για τον εντοπισμό ύποπτων ουσιών (σ.σ.: η θεωρία του ξυλόλιου, που πάει να μπει από το παράθυρο…).
Με τον τρόπο αυτόν, η κυβέρνηση ήλπιζε ότι είχε εξουδετερώσει την απειλή, καθώς και το αίτημα του τραγικού πατέρα ικανοποιούσε (συνεπώς και του μέρους της κοινής γνώμης που ταυτίζεται μαζί του), χωρίς την ίδια ώρα όμως να εμποδίζεται η διεξαγωγή της δίκης, διότι δεν ανοίγει ξανά η ανάκριση.
Ο απεργός όμως δεν ικανοποιείται από την υποχώρηση. Δεν ικανοποιούνται ούτε όσοι υποστηρίζουν τον αγώνα του, είτε αυτοί κινούνται από συμπόνια είτε από ιδιοτέλεια. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης, λ.χ., τα οποία μηδενός εξαιρουμένου ζητούν και την τοξικολογική εξέταση του νεκρού. Ακόμη και το ΠΑΣΟΚ έχει μπει σε αυτόν τον χορό, μέσω του εκπροσώπου του κ. Τσουκαλά, ο οποίος με υποκριτική αφέλεια (δεδομένου ότι ως δικηγόρος οφείλει να γνωρίζει…) αναρωτιέται γιατί, αφού γίνεται η εκταφή, δεν γίνεται και η τοξικολογική εξέταση: «Μα είναι το πιο απλό!». Γιατί θα καθυστερήσει η δίκη για τουλάχιστον έναν ακόμη χρόνο και αυτό δεν είναι καθόλου απλό.
Αυτό ακριβώς όμως είναι ο στρατηγικός στόχος των αντιπάλων της κυβέρνησης σε αυτή την προσπάθειά τους. Η εκταφή, η τοξικολογική εξέταση και τα υπόλοιπα είναι το τακτικό μέσον για την επίτευξη του στρατηγικού στόχου, που είναι η καθυστέρηση στην απονομή δικαιοσύνης.
Για κόμματα με αντισυστημικό DNA και παρελθόν, η συγκεκριμένη στάση νιώθεται, για να το πω στην Καβαφική. Δικαιολογείται, θέλω να πω, αν ο σκοπός για τον οποίο υπάρχουν και πολιτεύονται είναι η ανατροπή του συστήματος. Για το ΠΑΣΟΚ, όμως, που υποτίθεται ότι εκπροσωπεί την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, θα έπρεπε να ήταν κάτι αδιανόητο, γιατί αυτός ο αγώνας δεν είναι απλώς αντικυβερνητικός, είναι ένας αγώνας αντισυστημικός. Πλήττει και τραυματίζει το σύστημα και την εμπιστοσύνη των πολιτών στους θεσμούς. Δεν στρέφεται κατά την κυβέρνησης μόνον, αλλά και κατά της Δικαιοσύνης, η οποία απαξιώνεται στην κρίση των πολιτών, όταν υποχρεώνεται να πάρει πίσω οριστικές αποφάσεις της, με αποτέλεσμα να καθυστερεί.
Δεν λέω ότι η Δικαιοσύνη στην Ελλάδα είναι άψογη – κάθε άλλο μάλιστα. Είναι όμως τρομακτικά επικίνδυνο, απερίσκεπτο και...
επιπόλαιο να θυσιάζεις ολόκληρη τη Δικαιοσύνη, να την ακυρώνεις, προκειμένου να ανατρέψεις τον Μητσοτάκη. Ακόμη και αν ζούσαμε στον κόσμο του Θόδωρου Μαργαρίτη (αριστερός αγωνιστής, συνωνυμία με τον βάρδο) στον οποίο το 70% μισεί τον Μητσοτάκη, το κόστος για τους θεσμούς και πάλι θα ήταν τεράστιο, αν ο νόμος υποχωρούσε μπροστά στο υποτιθέμενο λαϊκό αίσθημα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου