By Sue Reid / Daily Mail
Πριν από δέκα χρόνια, οι Γερμανοί έβαζαν μπαλόνια σε στύλους φωτισμού για να υποδεχτούν πλήθος ξένων.
Η δημοφιλής εφημερίδα Bild κυκλοφορούσε με τον τίτλο «Καλώς ήρθατε, πρόσφυγες» καθώς ένα εκατομμύριο ή περισσότεροι μετανάστες ξεκίνησαν να ρέουν πέρα από τα σύνορα καθ’ υπόδειξη του deep state.
Οι αποθήκες στο Βερολίνο ήταν γεμάτες με δωρεές ρούχων, πακέτων τροφίμων και παιχνιδιών για τους νεοαφιχθέντες. Τα κρεβάτια για τους επισκέπτες γέμισαν τις αθλητικές αίθουσες, ενώ νοικοκυρές, ιδιοκτήτες επιχειρήσεων, φοιτητές και κοινωνικοί λειτουργοί προσφέρθηκαν εθελοντικά να βοηθήσουν σε ένα έθνος που εξακολουθούσε να μάχεται με το ναζιστικό παρελθόν του.
Στις 25 Αυγούστου 2015, το υπουργείο μετανάστευσης της Γερμανίας ανακοίνωσε ότι οι Σύροι που έφευγαν από τον εμφύλιο πόλεμο θα γίνονταν δεκτοί με λίγους ελέγχους ή ερωτήσεις. Τότε ήρθε η στιγμή που άλλαξε την Ευρώπη για πάντα.
Στις 31 Αυγούστου, η καγκελάριος Angela Merkel εξέφρασε την πλέον διαβόητη φράση της σε συνέντευξη Τύπου. «Wir Schaffen Das» ή «Μπορούμε να τα καταφέρουμε».
Τα λόγια της ήταν μια σαφής έκκληση προς τους ανθρώπους σε όλο τον κόσμο να έρθουν στη χώρα της, πυροδοτώντας μια μεταναστευτική κρίση με χιλιάδες από μια μυριάδα εθνών να κατευθύνονται προς τη Γερμανία.
Ήταν μια ανεξέλεγκτη διασπορά με επιπτώσεις που εξακολουθούν να συγκλονίζουν το μπλοκ της ΕΕ των 450 εκατομμυρίων ανθρώπων.
Βρισκόμουν στην πρώτη γραμμή παρακολουθώντας εκείνες τις ταραχώδεις εποχές. Περπάτησα στο Βερολίνο με μερικούς από τους πρώτους Σύρους που έφτασαν στην πόλη μετά την ομιλία της Merkel. Ήταν τέσσερις νεαροί άνδρες από την πρωτεύουσα της Συρίας Δαμασκό, οι οποίοι είχαν καταφύγει σε μια αθλητική αίθουσα και ονειρεύονταν να γίνουν μηχανικοί σε εργοστάσια αυτοκινήτων BMW.
Λίγες μέρες αργότερα, είδα τα τρένα της Merkel να βουίζουν σε επαρχιακές πόλεις όπου αποβίβαζαν τους εισερχόμενους, όχι μόνο Σύρους, αλλά ανθρώπους κάθε εθνικότητας: όσους έφευγαν από αφρικανικές δικτατορίες, τις άγονες περιοχές του ISIS στη Μέση Ανατολή, τις μουσουλμανικές κοινότητες των Βαλκανίων και τεράστιο αριθμό οπορτουνιστών οικονομικών μεταναστών, όλοι εντάχθηκαν στο καραβάνι.
Σε μια πόλη είδα άνδρες Ρομά να κατεβαίνουν από τα τρένα και να αρχίζουν να παίζουν το έγχορδο όργανό τους, το κύμβαλο, πριν ζητιανέψουν χρήματα από Γερμανούς που έτρωγαν πρωινό σε καφετέριες.
Στο Giessen, αμέσως μετά την ομιλία της Merkel, συνάντησα τρεις Πακιστανούς άνδρες που είχαν εγκαταλείψει καλές δουλειές στο αεροδρόμιο του Karachi για να ζητήσουν άσυλο στη Γερμανία. Με τις συζύγους και τα παιδιά τους, τους είχε δοθεί ένα σπίτι με πέντε υπνοδωμάτια.
«Δόξα τω Θεώ για την κυρία Merkel», είπε ο 34χρονος Arif, επικεφαλής της οικογενειακής μονάδας όταν τον βρήκα σε ένα εστιατόριο με κάρυ. «Είχαμε βαρεθεί το Πακιστάν».
Μεγάλο μέρος της Ευρώπης ακολούθησε το παράδειγμα της Γερμανίας, επιτρέποντας την είσοδο σε όποιον μετανάστη χτυπούσε την πόρτα.
Πλήθη με προορισμό τη Γερμανία βοηθιούνταν στα θαλάσσια ταξίδια τους προς την Ευρώπη από την Ιταλία, την Ισπανία και την Ελλάδα.
Μέρη της Σκανδιναβίας, πρόθυμα να αντιγράψουν τη γενναιοδωρία της Γερμανίας, έγιναν ανοιχτά «σπίτια» για όσους δεν ήθελαν να ζήσουν στο Βερολίνο ή το Αμβούργο.
Η φιλελεύθερη Σουηδία άδειασε καταυλισμούς διακοπών για όσους έφταναν στη χώρα.
Εκεί, παιδιά από το Ιράκ, πολλά από αυτά έφηβα αγόρια, τοποθετήθηκαν σε ξενώνες νεότητας. Μου είπαν ότι χρησιμοποιούσαν κρατικές τραπεζικές κάρτες για να έχουν πρόσβαση σε χρήματα από τα ΑΤΜ. Τους ακολούθησα εκεί για να δω αν αυτό θα μπορούσε να είναι αλήθεια. Ήταν.
Ένα παγωμένο πρωινό καθώς πλησίαζε το φθινόπωρο, είχα ένα κακό προαίσθημα καθώς παρακολουθούσα τεράστιες ομάδες νεαρών ανδρών μεταναστών να στέκονται άπραγοι στη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Σουηδίας, το Malmo. Παρακολουθούσαν με ψυχραιμία, ενώ οι Σουηδοί περπατούσαν με δυσκολία για να εργαστούν με γερές μπότες μέσα στο χιόνι.
Στην Ιταλία, η ίδια ιστορία. Αφημένοι από αδύναμα σκάφη διακινητών στα ανοιχτά της Σικελίας από πολεμικά πλοία του ιταλικού ναυτικού, οι μετανάστες σύντομα κατέβαιναν τις σανίδες των λιμανιών για να τους υποδεχτούν εργαζόμενοι που χειροκροτούσαν και οι ντόπιοι τραγουδούσαν τον εθνικό ύμνο της Ιταλίας.
Ισπανοί λιμενικοί επέστρεφαν από τη συνταξιοδότηση για να ερευνούν τις ακτές στα ανοιχτά των παραλιών της Costa Blanca προκειμένου να μαζεύουν μετανάστες που έπλεαν προς την Ευρώπη από τις ακτές της βόρειας Αφρικής.
Ένα βράδυ στο Alicante, καθώς ένα ακόμη σκάφος της ακτοφυλακής που τους μετέφερε κατευθύνθηκε προς την ακτή, άκουσα μια ομάδα μαθητών να σχολιάζει με θλίψη: «Οι Μαυριτανοί εισβάλλουν ξανά». Γνώριζαν την ιστορία της μουσουλμανικής κατάκτησης της περιοχής τους τον έκτο αιώνα.
Στο ελληνικό νησί της Κω, συνομίλησα σε ένα καταφύγιο προσφύγων με Σύρους γιους πλούσιων αξιωματικών του στρατού που είχαν φτάσει από τη Σμύρνη της Τουρκίας με βάρκα διακινητών. Είχαν ενταχθεί στο πλήθος για να αποφύγουν την στρατολόγηση στον στρατό του Assad που πολεμούσε σε έναν εμφύλιο πόλεμο εναντίον του ISIS.
Ένας από αυτούς μου είπε, σε άψογα αγγλικά που έμαθε σε ιδιωτικό σχολείο, «Ποτέ δεν πίστευα ότι θα έπρεπε να ταξιδέψω με σκλάβους», καθώς έδειχνε δύο Σομαλές κυρίες που είχαν φτάσει με το ίδιο σκάφος με εκείνον. Στο ίδιο καταφύγιο, Άραβες με κοφτερή γλώσσα και χιτζάμπ έλεγαν σε Έλληνες ότι είχαν ανθρώπινα δικαιώματα.
Οι γυναίκες παραπονέθηκαν ότι το κοτόπουλο και το ρύζι που σέρβιραν οι εθελοντές ήταν χωρίς μπαχαρικά.
Απαίτησαν από τις ελληνικές αρχές να στείλουν αυτές και τις οικογένειές τους στην Αθήνα, ώστε να μπορέσουν να φτάσουν γρήγορα στη Γερμανία.
Μέρες αργότερα, παρακολούθησα με δυσπιστία τους μετανάστες από την Κω να επιβιβάζονται σε πλοία για την ηπειρωτική χώρα, πριν βαδίσουν προς την κροατική πρωτεύουσα Zagreb. Κάποιοι καρφώσανε μια φωτογραφία της Merkel σε δέντρα στην κεντρική λεωφόρο του Zagreb καθώς περίμεναν. Άλλοι φορούσαν κόκκινα βραχιόλια με τη λέξη Γερμανία και τα κουνούσαν στους φωτογράφους της Daily Mail.
Μπροστά τους, στο ταξίδι τους προς τη γη της επαγγελίας της Merkel, βρισκόταν η Σλοβενία, η οποία έστειλε αστυνομικούς στα σύνορά της με την Κροατία για να σταματήσει τους ολοένα και πιο απαιτητικούς μετανάστες που έρεαν από το Zagreb.
Την ίδια στιγμή, μια έκθεση έκτακτης ανάγκης της ΕΕ είχε προειδοποιήσει πριν από την ομιλία της Merkel ότι μόνο το ένα πέμπτο όσων συγκεντρώνονταν στα ευρωπαϊκά σύνορα ήταν γνήσιοι Σύροι πρόσφυγες. Πολλοί, όπως αναφέρονταν στην έκθεση, έλεγαν ψέματα για την εθνικότητά τους προκειμένου να βρουν μια βάση στην Ευρώπη.
Παρά ταύτα, μια κακώς διατυπωμένη ανακοίνωση δημοσιεύτηκε δημόσια, μέσω Twitter, από το Γερμανικό Γραφείο Μετανάστευσης, στις 13:30 την Πέμπτη 25 Αυγούστου 2015, η οποία έγραφε: «Σε μεγάλο βαθμό, οι συνοριακοί έλεγχοι δεν εφαρμόζονται από εμάς».
Με την ένδειξη Εντολή 93605/Συρία/2015 προοριζόταν μόνο για τους Σύρους, αλλά πυροδότησε μια ανοιχτή συζήτηση επειδή μπορούσε να διαβαστεί από οποιονδήποτε, οπουδήποτε, που είχε την πρόθεση να κατευθυνθεί προς τη Γερμανία.
«Αυτό το tweet ήταν ένα μεγάλο λάθος», σχολίασε αργότερα ένα μέλος του προσωπικού της Merkel. «Τρίβαμε τα μάτια μας με δυσπιστία», πρόσθεσε ένας άλλος από το ίδιο το γραφείο μετανάστευσης.
Ο ηγέτης μιας χώρας της ΕΕ στη μεταναστευτική διαδρομή προς τη Γερμανία επεσήμανε: «Αυτό το μήνυμα είναι μια πρόσκληση προς τους πρόσφυγες που βρίσκονται σε καταυλισμούς στην Τουρκία, τον Λίβανο και την Ιορδανία [να ξεκινήσουν το ταξίδι τους προς την Ευρώπη]. Έχει εξαπλωθεί σαν πυρκαγιά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης».
Καθώς η κρίση εξελισσόταν, συγκλήθηκε έκτακτη συνάντηση υπουργών στον όγδοο όροφο των ιδιωτικών γραφείων της Merkel. Γερμανοί βουλευτές ρώτησαν την καγκελάριο τους, σαρκαστικά, ποιοι φαντάζονταν ότι θα εισερχόταν στη χώρα στη συνέχεια. «Ακόμα και οι Βορειοκορεάτες;» ρώτησε ένας με θάρρος προς το πρόσωπό της. Αδιαφορώντας για το χιούμορ της αγχόνης, απάντησε: «Αλλά δεν μπορούν να φύγουν από τη Βόρεια Κορέα».
Μέχρι τη στιγμή που η Merkel εκφώνησε την περίφημη ομιλία της «Wir Schaffen Das», σχεδόν 11.000 μετανάστες την ημέρα έρχονταν σε γερμανικές πόλεις όπως το Μόναχο, μια κατάσταση που η συνοριακή αστυνομία χαρακτήριζε «καταστροφική».
Οι αριθμοί συνέχισαν να αυξάνονται. Η Γερμανία δέχτηκε 1,1 εκατομμύριο μετανάστες και αιτούντες άσυλο το 2015, περισσότερους από οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή χώρα την ίδια περίοδο.
Το ερώτημα είναι γιατί το έκανε η Merkel.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι, δεδομένου του σκοτεινού παρελθόντος της Γερμανίας, φοβόταν τις καταστροφικές εικόνες που έδειχναν απελπισμένες γυναίκες και παιδιά «πρόσφυγες» να κλαίνε για καταφύγιο στα σύνορά της. Ωστόσο, είμαι πεπεισμένη ότι η μεταναστευτική κρίση που πλήττει την Ευρώπη και τη Βρετανία σήμερα προκλήθηκε επίσης από την ίδια της την αλαζονεία.
Μου λένε ότι η Angela Merkel πίστευε ότι η υποδοχή των Σύρων θα της εξασφάλιζε μια θέση στα βιβλία της ιστορίας, ακόμη και ένα Νόμπελ Ειρήνης.
Ένας από τους υπουργούς της την προειδοποίησε να «σώσει την Ευρώπη» σταματώντας αυτό που είχε γίνει «τουρισμός προσφύγων», η απάντησή της δε ήταν αποκαλυπτική: «Θα δείτε, σε δέκα χρόνια, αυτό που κάνω τώρα θα θεωρηθεί ιστορικό».
Πράγματι, είναι.
Λίγο μετά το άνοιγμα των συνόρων, μια δημοσκόπηση αποκάλυψε ότι το 43% των Γερμανών πίστευε ότι η μετανάστευση ήταν πολύ υψηλή – παρόλο που μόλις ξεκινούσε.
Έξω από ένα νέο σπίτι προσφύγων για 80 μετανάστες στην πόλη Heidenau της Σαξονίας, η πρώτη δημόσια εξέγερση κατά της Merkel ήρθε την ίδια εβδομάδα που εκφώνησε την ομιλία της. Οι ντόπιοι, υποκινούμενοι από ακροδεξιούς ακτιβιστές, πέταξαν βόμβες καπνού και φώναξαν ρατσιστικά συνθήματα κατά των μεταναστών που βρίσκονταν μέσα. Η Merkel προσπάθησε να ηρεμήσει την πόλη κάνοντας μια προσωπική επίσκεψη.
Καθώς βγήκε από το αυτοκίνητό της που ήταν θωρακισμένο, περιτριγυρισμένη από φρουρούς ασφαλείας, άρχισαν οι αποδοκιμασίες. «Γύρνα πίσω στο άσχημο αυτοκίνητό σου», φώναξε μια γυναίκα, ενώ άλλες φώναζαν: «Nein, Nein, Nein».
Μια άλλη γυναίκα φώναξε: «Προδότρια του λαού».
Η Merkel έσπευσε να υποδεχτεί τους μετανάστες, προτού την οδηγήσουν βιαστικά στη λιμουζίνα της και την οδηγήσουν πίσω στο Βερολίνο. Όπως είπε αργότερα ένα μέλος του προσωπικού της: «Περίμενε θερμή υποδοχή. Ήθελε χειροκροτήματα», εξηγώντας ότι η Καγκελάριος εξεπλάγη πολύ που δεν τα έλαβε.
Την περασμένη εβδομάδα, πήγα στο Heidenau, όπου το σπίτι των προσφύγων έκλεισε δέκα εβδομάδες μετά την εξέγερση. Οι άνθρωποι εκεί θυμούνται έντονα την ημέρα που η Καγκελάριος εκδιώχθηκε από την πόλη. «Δεν έμεινε πολύ, έτσι δεν είναι;» ρώτησε ένας κάτοικος περίπου 70 ετών, ο οποίος έβγαζε τον σκύλο του βόλτα κοντά στο πρώην σπίτι των προσφύγων.
Πήγα επίσης στον ίδιο δρόμο του Βερολίνου όπου, τον Σεπτέμβριο του 2015, συνάντησα εκείνους τους νεαρούς Σύρους που έφταναν στη Γερμανία για μια νέα ζωή.
Ένας από αυτούς, ο 25χρονος Mohammad Abaan, με προειδοποίησε για την καταστροφή που εκτυλίσσεται. Χτύπησε το χέρι του στο τραπέζι του καφέ μας και δήλωσε: «Κάθε μέρα, περισσότεροι Αφρικανοί, Αφγανοί, Ιρακινοί, Παλαιστίνιοι, Λιβανέζοι, Αιγύπτιοι, Τυνήσιοι και κάθε είδους Ρομά εισέρχονται στη Γερμανία από μια πόρτα που άνοιξε η κυρία Merkel για εμάς τους Σύρους».
Έδειξε ξένους άνδρες που περνούσαν με ισλαμικές στολές. «Ταξίδεψαν μαζί μας, μένουν μαζί μας, αλλά είναι Σομαλοί», εξήγησε. «Προσποιούνται ότι είναι από τη Δαμασκό, αλλά λένε ψέματα. Το δέρμα τους είναι πιο μαύρο και έχουν διαφορετικά κουρέματα γενειάδας από εμάς. Η Γερμανία εξαπατάται».
Ανέφερα τα λόγια του σε ένα ρεπορτάζ της Mail. Αλλά ο Mohammad Abaan πήγε ένα βήμα παραπέρα. Σχεδίασε ένα διάγραμμα πίτας στο σημειωματάριό μου για να δείξει ότι πίστευε πως δύο στους τρεις μετανάστες παρίσταναν δολίως τους Σύρους (ένα υψηλότερο ποσοστό από ό,τι εκτιμούσε ακόμη και η ΕΕ εκείνη την εποχή).
Είμαι πεπεισμένη τώρα ότι μια μεγάλη μεταναστευτική απάτη διαδραματίστηκε στη Γερμανία, με τη διευκόλυνση μιας φιλελεύθερης Καγκελαρίου που προσπαθούσε να διορθώσει το άσχημο παρελθόν της χώρας της.
Ίσως να υπήρχε ένας άλλος λόγος για την άρνηση της Merkel να κλείσει τα σύνορά της σε ένα κυρίως μουσουλμανικό απόσπασμα μεταναστών που εισέρχονταν σε μια χριστιανική χώρα.
Λίγους μήνες πριν από την ομιλία της «Μπορούμε να το κάνουμε», δήλωσε ότι «Το Ισλάμ είναι μέρος της Γερμανίας», σε μια δήλωση που έγινε πρωτοσέλιδο.
Συνέπεσε με την επίθεση στο σατιρικό περιοδικό Charlie Hebdo στο Παρίσι. Το έντυπο είχε δημοσιεύσει το 2015 σατιρικές εικόνες του προφήτη Μωάμεθ και έγινε στόχος δύο γαλλικής καταγωγής Αλγερινών τρομοκρατών που πυροβόλησαν και σκότωσαν 12 άτομα, συμπεριλαμβανομένων πέντε σκιτσογράφων του.
Μετά τη σφαγή, η Merkel παρευρέθηκε σε αγρυπνία της Hebdo στο Βερολίνο. Εκεί, φωτογραφήθηκε με τον Aiman Mazyek, τότε γενικό γραμματέα του ισχυρού Κεντρικού Συμβουλίου Μουσουλμάνων της Γερμανίας.
Στην εκδήλωση, κατήγγειλε τους κινδύνους της ισλαμοφοβίας.
Αυτή την εβδομάδα μου έδειξαν τη φωτογραφία της Alice Schwarzer, μίας από τις πιο διάσημες δημοσιογράφους και φεμινίστριες παλαιού τύπου της Γερμανίας, η οποία έχει ηγηθεί της συζήτησης για το Ισλάμ, την μπούρκα και τον αντίκτυπο της μαζικής μετανάστευσης στις Γερμανίδες.
Η Schwarzer, κάποτε φίλη της Merkel, δήλωσε: «Η υποδοχή των μουσουλμάνων μεταναστών το 2015 δεν οφειλόταν σε άγνοια».
Πιστεύει ότι η Merkel επηρεάστηκε σε μεγάλο βαθμό από την «ιδεολογία» του Ισλάμ, η οποία έγινε πιο σημαντική για εκείνη από την «πραγματικότητα».
Όποια και αν είναι η αλήθεια, οι συνέπειες των ενεργειών της...
