Θα έρθει και η κατάλληλη στιγμή που θα μιλήσουμε για το REBRANDING του Τσίπρα με στοιχεία.... γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε πού ήμασταν, που μας πήγε επί διακυβέρνησής του και ποιοί τράβηξαν τα ζόρια όλα για ένα "ΟΥΑΟΥ"!#Τσιπρας#ΣΥΡΙΖΑ pic.twitter.com/XXwkfHHjms
— Άκης Γαβριήλ (@g_akis) June 23, 2024
Του ΣΑΚΗ ΜΟΥΜΤΖΗ
Είναι σύνηθες το φαινόμενο ο χρόνος να αλλοιώνει τη μνήμη. Στα γεγονότα τα οποία αποτελούν την αφετηρία μιας διαδρομής του νου να επικάθονται άλλα, μεταγενέστερα, που τα αλλοιώνουν και κάποιες φορές τα σβήνουν κιόλας. Αυτό που λέμε παλίμψηστο.
Κάπως έτσι προσεγγίζουμε το 2015. Λησμονούμε το κλίμα εκείνων των ημερών, τον λόγο των πρωταγωνιστών και κυρίως λησμονούμε τη δυναμική των γεγονότων.
Τι σημαίνει δυναμική των γεγονότων;
Κάθε πολιτική τομή τι δυνάμεις απελευθερώνει, οι οποίες δρώντας κεντρικά ή συμπληρωματικά καθορίζουν τις εξελίξεις. Συγχρόνως, στη δυναμική των γεγονότων περιλαμβάνεται και η πορεία των ηττημένων, η κατάσταση που επικρατεί σε αυτόν τον χώρο, κάτι που διαμορφώνει και τον συσχετισμό των δυνάμεων σε όλα τα επίπεδα: στο ηθικό, στο ιδεολογικό, στο πολιτικό, στο κοινωνικό.
Μετά τις εκλογές του Ιανουαρίου 2015 –εκλογές-ορόσημο στην Ιστορία της Μεταπολίτευσης– ήταν ολοφάνερο ότι δεν θα είχαμε μια τυπική εναλλαγή κομμάτων στην εξουσία.
Η ριζοσπαστική Αριστερά δεν ήταν ΠΑΣΟΚ, αν και κάτι τέτοιο πίστευαν αναλυτές του φιλελεύθερου χώρου. Οσοι προερχόμασταν από την Αριστερά και γνωρίζαμε πρόσωπα και καταστάσεις, υπομειδιούσαμε με την αφέλεια και την ευήθεια αυτών των αναλυτών. Η ριζοσπαστική Αριστερά επέλαυνε σε όλα τα επίπεδα άνευ αντιστάσεως.
Η Νέα Δημοκρατία, αν και διατήρησε ένα σημαντικότατο ποσοστό, δεν έπαυε να αποτελεί ένα από τα κόμματα που ήταν υπεύθυνα για τη χρεοκοπία της χώρας στα μάτια μιας οργισμένης πλειοψηφίας.
Το ίδιο και το εξαερωμένο ΠΑΣΟΚ.
Ο,τι και να έλεγαν οι ηγεσίες τους –οι οποίες γνώριζαν και την εσωκομματική αμφισβήτηση– το πλήθος δεν το άκουγε, διότι ήταν ηθικά απαξιωμένες. Σημειωτέον πως στο δημοψήφισμα οι δυνάμεις τού «όχι» είχαν απέναντί τους όλο το παλιό πολιτικό σύστημα και όλο το μιντιακό σύστημα και παρ’ όλα αυτά κατήγαγαν τη συντριπτική νίκη του 61,3%. Ή να το πω διαφορετικά. Επειδή αυτές ακριβώς οι δυνάμεις στήριξαν το «ναι», οι πολίτες έδωσαν αυτήν την ευρεία νίκη στο «όχι». Η αμφισβήτηση ήταν καθολική και ο θυμός τυφλός και μη ελεγχόμενος.
Την επομένη του δημοψηφίσματος, οι πάντες ήταν σαν ζαλισμένα κοτόπουλα. Ακόμη και όσες και όσοι χόρεψαν τον χορό της νίκης στο Σύνταγμα, και αυτοί, όταν ξεμέθυσαν από τα επινίκια, θα αναρωτήθηκαν το περίφημο «πού πάμε;».
Και ο ίδιος ο τότε πρωθυπουργός και αυτός αναζητούσε την απάντηση όχι μέσα στο κόμμα του, αλλά σε μια αίθουσα του Προεδρικού Μεγάρου, διότι είχε συνειδητοποιήσει τι δυνάμεις είχε απελευθερώσει μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ και μέσα στην κοινωνία.
Ετσι, είναι και παράλογο και άδικο να φορτώσουμε την πορεία του πρώτου εξαμήνου στη Ζωή, στον Γιάνη και στον Παναγιώτη, λες και αυτοί δεν είχαν πρωθυπουργό.
Στο όνομα της πολιτικής και ηθικής ανακαίνισης ενός προσώπου δεν...
θα αλλοιώσουμε τη μνήμη μας, ούτε θα μετατρέψουμε το αιτιατό σε αίτιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου