"Κόμμα = Ομάς ανθρώπων, ειδότων ν' αναγιγνώσκωσι και ν' αρθογραφώσιν εχόντων χείρας και πόδας υγιείς, αλλά μισούντων πάσαν εργασίαν, οίτινες ενούμενοι υπο ένα οιονδήποτε αρχηγόν, ζητούσι ν' αναβιβάσωσιν αυτόν δια παντός μέσου εις την έδραν πρωθυπουργού, ίνα παρέχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι χωρίς να σκάπτωσι"
Εμμανουήλ Ροΐδης , Έλληνας πεζογράφος και κριτικός (1836-1904)


(ΝΕΟ)ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΕΘΝΙΚΑ ΞΕΦΤΙΛΙΣΜΕΝΑ ΣΟΥΡΓΕΛΑ: Εχω έναν φίλο, να τον φέρω κι αυτόν;

 Του ΣΑΚΗ ΜΟΥΜΤΖΗ

Στα εφηβικά μου χρόνια, όταν γινόταν ένα πάρτι, σε σταθερή βάση κάποιος από την παρέα μας δεν ήταν καλεσμένος.  

Για να μη μείνει μόνος, επικοινωνούσαμε με τον οικοδεσπότη και του λέγαμε το γνωστό: «Εχω έναν φίλο, να τον φέρω κι αυτόν;».  

Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων και ο φίλος ερχόταν στο πάρτι. Ομως δεν τον φέρναμε απρόσκλητο. Μας είχαν μάθει οι γονείς μας να σεβόμαστε τον συνομήλικό μας οικοδεσπότη, κάτι που με συνόδευε σε όλη μου τη ζωή. Διότι σεβασμός στον οικοδεσπότη σημαίνει να πας ντυμένος κατάλληλα για την περίσταση και να μην προκαλέσεις στη συνέχεια με τη συμπεριφορά σου. 

Θα μου πείτε πως αυτά είναι αστικές συνήθειες και ένας πούρος επαναστάτης τα αγνοεί. Εχει τους δικούς του κώδικες και τις δικές του αξίες και με αυτές πορεύεται. Ή αυτό «πουλάει» στο κοινό του, όπως έκανε ο κύριος Αλέξης Χαρίτσης, πρόεδρος της Νέας Αριστεράς, ενός κόμματος μετά βίας ανιχνεύσιμου στις δημοσκοπήσεις.

Τι έκανε, λοιπόν, ο Αλ. Χαρίτσης; 

Πήρε έναν Παλαιστίνιο και ήθελε μαζί να πάνε στο Προεδρικό Μέγαρο στη δεξίωση για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας.  

«Εφαγε πόρτα», κατά το κοινώς λεγόμενον, θύμωσε κι έφυγε, αφού προηγουμένως με ένα λογύδριο κατήγγειλε τη συμπεριφορά της Προεδρίας της Δημοκρατίας. Προφανώς πληροφορήθηκε ότι η κυρία Ζωή Κωνσταντοπούλου και οι κύριοι Βελόπουλος και Νατσιός δεν θα παρευρίσκονταν στη δεξίωση και αναζητούσε έναν τρόπο που να συνδυάζει και τη δική του μη παρουσία, αλλά και να τον διαχωρίζει από τους άλλους τρεις. Ετσι βρήκε έναν μετανάστη –Παλαιστίνιο για λόγους υψηλού συμβολισμού– και πήγε στο Προεδρικό Μέγαρο.

«Καλά, κι εσύ γιατί ασχολείσαι με τον κύριο 1,5%;», θα ρωτήσει ο αναγνώστης. «Αυτός τη δουλειά του κάνει, ψάχνει τρόπους για να επιβιώσει πολιτικά. Να είσαι ευχαριστημένος που πήγε στη δεξίωση με γραβάτα και όχι με την παλαιστινιακή μαντίλα»

Αυτό το τελευταίο μου άρεσε και ελπίζω κάποιος να το μεταφέρει στον μονίμως θυμωμένο Αλ. Χαρίτση, ώστε την επόμενη φορά να βγάλει από πάνω του ένα από τα σύμβολα του αστικού τρόπου ζωής, τη γραβάτα έστω κόκκινη.  

Τι απαντώ στον κατά φαντασίαν αναγνώστη; 

Ο Αλ. Χαρίτσης δεν πρωτοτύπησε.  

Τον είχε προλάβει στο μακρινό 2008 ξέρετε ποιος; 


 Ο Αλέξης Τσίπρας. Τότε, στη δεξίωση του Προεδρικού Μεγάρου, εμφανίστηκε συνοδευόμενος από μια, μαύρου χρώματος, ευειδεστάτη κοπέλα και, όπως ήταν φυσικό, δεν του επετράπη η είσοδος. Αποχώρησε οργίλως και την άλλη μέρα το μικρό κοινό του τον αποθέωνε. Επειτα από επτά χρόνια έγινε πρωθυπουργός.  

Αυτό σκέφτομαι και τρέμει η ψυχή μου. Μήπως κάποια στιγμή δούμε και τον Χαρίτση πρωθυπουργό.

Σοβαρολογώντας τώρα, προτείνω στον κ. Τασούλα, γνωστό για το χιούμορ του, του χρόνου οι προσκλήσεις να γράφουν:  

 

Μπορείτε να φέρετε και έναν φίλο σας.


Δεν υπάρχουν σχόλια: