Ο Κάρπετ τέσσερις δεκαετίες άκουγε τον Νίκο Παπάζογλου να τραγουδάει «τρεις λύκοι αδέσποτοι παρ’ όλη την αγάπη». Οταν ύστερα από 40 χρόνια έδωσε βάση και αντιλήφθηκε ότι τραγουδάει «τρελή και αδέσποτη παρ’ όλη την αγάπη», η γνώμη του για το τραγούδι δεν νομίζω ότι άλλαξε. Στο φινάλε, όλοι ξέρουμε για ποια πράγματα τραγούδαγε ο Παπάζογλου. Και αν η τρελή ή οι λύκοι ήταν το πρόβλημα, η διαφορά ήταν μικρή.
Αυτό που ισχύει με τους στίχους των τραγουδιών ισχύει και με τις συνεντεύξεις των πολιτικών.
Μετά από κάποια χρόνια, όταν ένας βετεράνος πολιτικός εμφανίζεται στην τηλεόραση, περισσότερο ο κόσμος ασχολείται με το «γέρασε» ή το «καλά κρατιέται», παρά με το τι λέει. Οχι το ότι συνήθως έχει άδικο. Ορισμένες φορές, όμως, οι συνεντεύξεις έχουν ενδιαφέρον ή, έστω, την πλάκα τους. Οπως αυτή που έδωσε ο Γιώργος Παπανδρέου στον Νίκο Χατζηνικολάου στον ΑΝΤ1.
Κατά πρώτον, όποιος –από τον Ιούλιο Καίσαρα μέχρι τον Νίκο Αναστόπουλο– μιλάει σε συνέντευξη για τον εαυτό του σε τρίτο πρόσωπο, έχει θάρρος ή έχει φτάσει στο αμήν. Οπως ο Γιώργος Παπανδρέου, όταν σε μια στιγμή λέει: «Γι’ αυτό κατεβαίνει ο Γιώργος Παπανδρέου. Για να γίνουμε εμείς οι κήρυκες της σοσιαλδημοκρατίας και όχι οι απομιμήσεις – μάλιστα οι κακές απομιμήσεις». Την αγανάκτηση μπορείς σχεδόν να την ακουμπήσεις. Στα αστικά δικαστήρια να πας, ύστερα από έξι χρόνια που βλέπεις τον Τσίπρα να μιμείται τον λόγο και τις μανιέρες του Ανδρέα, μια αποζημίωση θα την πάρεις.
Από την άλλη, η συνέντευξη του Παπανδρέου είχε τους προβλεπόμενους αδέσποτους λύκους. Για παράδειγμα, ο «καραμανλισμός», άμα είσαι ΠΑΣΟΚ ορθόδοξο και Ανδρέας, μπορεί να σημαίνει μόνο συγκεκριμένα πράγματα: Καραμανλής, δεκαετία του ’50, χωροφυλακή, χρονοντούλαπο της Ιστορίας στη Δεξιά και τα σχετικά. Ο παλιός, ο σωστός, ο πρόσβαρος πασόκος ακούει καραμανλισμός και απαντάει αντικριστά: «Εξω από την ΕΟΚ, έξω οι βάσεις του θανάτου». Το να λες «Ο ΣΥΡΙΖΑ… συμμάχησε με τον καραμανλισμό και συγκάλυψε τις ευθύνες της Δεξιάς» τον μπλέκει τον παλιό τον οπαδό. Στο φινάλε, ο Κώστας Καραμανλής ο Ακάματος ουδέποτε εξέφρασε φιλοδοξίες ηγέτη πολιτικού ιδεολογικού ρεύματος.
Οπως θα έγραφε ο Πανούτσος –για να γράψω και εγώ για τον εαυτό μου σε τρίτο πρόσωπο– αν υπήρχε «νεοκαραμανλισμός»...
δεν θα ήταν πολιτική ιδεολογία, αλλά άσκηση διαλογισμού στην αναζήτηση της νιρβάνας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου