Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Πέρασαν 45 χρόνια από την ημέρα που κορυφώθηκε η διαμαρτυρία των φοιτητών στην Αθήνα εναντίον της Χούντας. Το γεγονός μπήκε στην πολιτική ιστορία της χώρας, δημιουργώντας θρύλους, μύθους και σύμβολα.
Πέρα από κάθε θετική ή αρνητική αποτίμηση, το Πολυτεχνείο γιορτάζεται ακόμα. Όχι άδικα, αφού φαίνεται να εμπνέει μεγάλο ποσοστό των νέων στην ελληνική κοινωνία. Και ειδικά στον κόσμο των φοιτητών. Η όλη αφήγηση, όμως, μοιάζει με ένα «Ιερό Πόλεμο» που δεν τελειώνει ποτέ. Με μια αέναη προσπάθεια να ξεριζωθεί από την πολιτική σκηνή και το παραμικρό στοιχείο του καπιταλιστικού αυταρχισμού που ενίοτε επιβάλει και δικτατορίες.
Ανάλογοι «Ιεροί Πόλεμοι» συντηρούνται ακόμα και στις ακαδημαϊκές κοινότητες της Ισπανίας, της Πορτογαλίας, της Γαλλίας και της Λατινικής Αμερικής. Σε κοινωνίες, δηλαδή, που οι σοσιαλιστικές ιδέες βρήκαν έδαφος να ωριμάσουν και να επεκταθούν. Χωρίς όμως να εδραιωθούν ποτέ στην εξουσία και να γίνουν κατεστημένο.
Σε μας, όμως, συμβαίνει κάτι ιδιαίτερο. Ο δικός μας «Ιερός Πόλεμος» ταυτίζει σημασιολογικά, απόλυτα την ιδιότητα του φοιτητή με τον εξτρεμιστικό του ρόλο. Τον βλέπει μονίμως ετοιμοπόλεμο να διεκδικήσει τα ιερά και τα όσια της επανάστασης, απέναντι στις δόλιες επιδιώξεις της αστικής δημοκρατίας. Μέχρις εσχάτων. Μέχρι που να πέσει και το τελευταίο κάστρο της αδικίας στον κόσμο!
Δεν είναι οι περισσότεροι στα πανεπιστήμια οι «πολεμιστές» του «Πολυτεχνείου»;
Τι θα πει αυτό;
Στον πόλεμο και στην επανάσταση δεν πάνε οι περισσότεροι, δεν πάνε οι μάζες των συμβιβασμένων, αλλά οι μειοψηφίες των γενναίων που θα φέρουν την ευθύνη της μεγάλης ανατροπής.
Κι έτσι συνεχίζονται οι μάχες, βάφονται κόκκινοι οι τοίχοι των Σχολών, γεμίζουν αφίσες τα αμφιθέατρα και κάθε τέτοια μέρα θυμίζουμε πως δεν θα παραδώσουμε ποτέ τα όπλα στους «άπιστους» συστημικούς καπιταλιστές.
Κάποτε, θα πρέπει να μας απασχολήσει...
ποιος συντηρεί αυτόν τον «πόλεμο». Κι αν έχει νόημα να τον συνεχίσουμε.
Αλλιώς να μαζευτούμε κάπου να δώσουμε τα χέρια και να τελειώνουμε.
Να υπογράψουμε την ειρήνη. Γιατί έχουμε χάσει πολύ αίμα και τουλάχιστον, δύο γενιές...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου