Είμαστε κάπου στα μέσα της δεκαετίας του '60. Είναι άνοιξη και οι
λιακάδες διαδέχονται η μία την άλλη. Μια Κυριακή λοιπόν απόγευμα
αποφασίζει ο πατέρας μας να μας κάνει εμένα και του αδερφού μου ένα
δώρο. Μια επίσκεψη στο γήπεδο!
Στάδιο Καραϊσκάκη. Ημιτελικός του Κυπέλλου Ολυμπιακός - AΕΚ. Βρεθήκαμε λοιπόν ξαφνικά στο γήπεδο που στα μάτια μας τα παιδικά είχε μυθικές διαστάσεις. Δεν υπήρχε τότε τίποτα από αυτά που σήμερα είναι ρουτίνα. Ούτε τηλεόραση! Μόνο οι φωτογραφίες των εφημερίδων και τα επίκαιρα στον κινηματογράφο. Γίνομαι λοιπόν ένας από τους 35.000 φιλάθλους που παρακολουθούν το παιχνίδι. Ούτε διαχωρισμοί στην εξέδρα, ούτε οργανωμένοι, ούτε κενές ζώνες και όλες αυτές οι ανοησίες που μας ταλαιπωρούν τα τελευταία πολιτισμένα χρόνια.
Οι αθλητές
με ονόματα παραμυθένια Παπαϊωάννου, Σιδέρης, Μποτίνος,
Σεραφείδης, Σταματιάδης, Γιούτσος και, και, και... Η ένταση στην κερκίδα
(χωρίς καθίσματα) στο ζενίθ. Κι όμως δεν θυμάμαι ούτε βρισιά! Μπορεί τα
χρόνια που πέρασαν να έχουν εξιδανικεύσει την κατάσταση αλλά κάτι δεν
θα μου είχε μείνει;
Θυμάμαι όμως πολύ καλά το ποδοβολητό στην εξέδρα όταν έμπαινε γκολ και τα ρυθμικά συνθήματα των δύο ομάδων. Επίσης δεν έχει φύγει από τη μνήμη μου η μπάλα του παιχνιδιού. Ηταν κόκκινη!! Τρεις φορές κατέληξε στα δίχτυα (2-1). Τα παγωτά και ο πασατέμπος έκαναν αισθητή την παρουσία τους σαν κομμάτι της διασκέδασης. (Τη λέξη διασκέδαση την εννοώ!).
Και φτάσαμε αισίως στο σήμρεα. Μεσολάβησε μισός αιώνας αλλαγών. Επαγγελματισμός, κατασκευή γηπέδων, ακριβές μεταγραφές, τηλεοπτικά δικαιώματα, ευρωπαϊκή παρουσία, πρόεδροι προβεβλημένοι και ισχυροί οικονομικά. Το ποδόσφαιρό μας προσπάθησε να γίνει ανταγωνιστικό.
Δυστυχώς, με εξαίρεση την έκρηξη της Εθνικής ομάδας του 2004 (με Γερμανό προπονητή!) συναγωνίζεται την εξέδρα σε ποιότητα και αποτελεσματικότητα. Και φτάσαμε στο σημείο οι ομάδες μας να έχουν 2-3 Ελληνες, ενώ οι υπόλοιποι (ξένοι) παραληρούν κάθε φορά που μπαίνει γκολ σαν να γεννήθηκαν δίπλα από το γήπεδο! Υποδύονται δηλαδή ότι είναι μέρος της ιστορίας της ομάδας που αγωνίζονται. Ετσι φαίνεται προστάζει ο επαγγελματισμός (...)
Μάλλον κάτι δεν κάναμε καλά. Το ελληνικό επαγγελματικό ποδόσφαιρο έχει δύο μειονεκτήματα:
Δεν είναι ούτε ελληνικό ούτε επαγγελματικό. Και το λέω με πραγματική αγάπη για το άθλημα αυτό. Ισως με μεγαλύτερη από κάποιους που κάθε φορά μετατρέπουν τα γήπεδα σε ψησταριές από τα καπνογόνα και τις φωτοβολίδες!
Στάδιο Καραϊσκάκη. Ημιτελικός του Κυπέλλου Ολυμπιακός - AΕΚ. Βρεθήκαμε λοιπόν ξαφνικά στο γήπεδο που στα μάτια μας τα παιδικά είχε μυθικές διαστάσεις. Δεν υπήρχε τότε τίποτα από αυτά που σήμερα είναι ρουτίνα. Ούτε τηλεόραση! Μόνο οι φωτογραφίες των εφημερίδων και τα επίκαιρα στον κινηματογράφο. Γίνομαι λοιπόν ένας από τους 35.000 φιλάθλους που παρακολουθούν το παιχνίδι. Ούτε διαχωρισμοί στην εξέδρα, ούτε οργανωμένοι, ούτε κενές ζώνες και όλες αυτές οι ανοησίες που μας ταλαιπωρούν τα τελευταία πολιτισμένα χρόνια.
Θυμάμαι όμως πολύ καλά το ποδοβολητό στην εξέδρα όταν έμπαινε γκολ και τα ρυθμικά συνθήματα των δύο ομάδων. Επίσης δεν έχει φύγει από τη μνήμη μου η μπάλα του παιχνιδιού. Ηταν κόκκινη!! Τρεις φορές κατέληξε στα δίχτυα (2-1). Τα παγωτά και ο πασατέμπος έκαναν αισθητή την παρουσία τους σαν κομμάτι της διασκέδασης. (Τη λέξη διασκέδαση την εννοώ!).
Και φτάσαμε αισίως στο σήμρεα. Μεσολάβησε μισός αιώνας αλλαγών. Επαγγελματισμός, κατασκευή γηπέδων, ακριβές μεταγραφές, τηλεοπτικά δικαιώματα, ευρωπαϊκή παρουσία, πρόεδροι προβεβλημένοι και ισχυροί οικονομικά. Το ποδόσφαιρό μας προσπάθησε να γίνει ανταγωνιστικό.
Δυστυχώς, με εξαίρεση την έκρηξη της Εθνικής ομάδας του 2004 (με Γερμανό προπονητή!) συναγωνίζεται την εξέδρα σε ποιότητα και αποτελεσματικότητα. Και φτάσαμε στο σημείο οι ομάδες μας να έχουν 2-3 Ελληνες, ενώ οι υπόλοιποι (ξένοι) παραληρούν κάθε φορά που μπαίνει γκολ σαν να γεννήθηκαν δίπλα από το γήπεδο! Υποδύονται δηλαδή ότι είναι μέρος της ιστορίας της ομάδας που αγωνίζονται. Ετσι φαίνεται προστάζει ο επαγγελματισμός (...)
Μάλλον κάτι δεν κάναμε καλά. Το ελληνικό επαγγελματικό ποδόσφαιρο έχει δύο μειονεκτήματα:
Δεν είναι ούτε ελληνικό ούτε επαγγελματικό. Και το λέω με πραγματική αγάπη για το άθλημα αυτό. Ισως με μεγαλύτερη από κάποιους που κάθε φορά μετατρέπουν τα γήπεδα σε ψησταριές από τα καπνογόνα και τις φωτοβολίδες!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου