ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΗΛΙΘΙΟΙ και ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: To μ.... αγόρι του πάνω ορόφου (ή ο μ.... της διπλανής πόρτας)

Της ΞΕΝΙΑΣ ΚΟΥΝΑΛΑΚΗ

Τον θυμάμαι τον Αλέξη Τσίπρα γιατί έμενε στον από πάνω όροφο, στην ίδια πολυκατοικία (μικρή χώρα - διάσημοι γείτονες).  

Ως έφηβος ήταν ξύπνιος, πολιτικοποιημένος και τολμηρός. Οι αρετές του είναι σαφείς. Πήρε ένα κόμμα που συστηματικά πάλευε με το εκλογικό όριο και το έκανε κόμμα εξουσίας. Το οποίο στη συνέχεια αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για πολλά αδελφά κόμματα στην Ευρώπη. Ο ίδιος απέκτησε φήμη ροκ σταρ και οι ξένοι δημοσιογράφοι διαγκωνίζονταν για μια συνέντευξη, ένα εκτενές προφίλ, ένα ντοκιμαντέρ γύρω από το πρόσωπό του.

 
«Τι διαβάζει, τι ταινίες βλέπει, τι μουσική ακούει;», με ρωτούν συχνά συνάδελφοι από το εξωτερικό.  

Δεν έχω τι να απαντήσω. Νομίζω ότι εκτός από το επικοινωνιακό του χάρισμα, δεν υπάρχει κάτι άλλο πέρα από αυτό. Αυτό που βλέπεις, αυτό είναι.
 

Η αλήθεια είναι ότι κατάφερε να διανύσει μακρύ δρόμο σε λίγα χρόνια. Εμαθε καλούτσικα αγγλικά, άρχισε να κινείται με άνεση στα ευρωπαϊκά σαλόνια, να ντύνεται ωραία και να συνομιλεί με ηγέτες διεθνούς βεληνεκούς. Να απευθύνεται με σοβαρότητα στην Αγκελα Μέρκελ, η οποία τον θεωρεί αξιόπιστο συνομιλητή, να αστειεύεται με τον πρόεδρο της Κομισιόν Ζαν-Κλοντ Γιουνκέρ, ακόμη και να αδειάζει τον άλλοτε αγαπημένο του υπουργό Γιάνη Βαρουφάκη, ίσως το δυσκολότερο από όλα.

 
Υπάρχει όμως ο κίνδυνος για το αγόρι του πάνω ορόφου, τον γείτονα όλων μας, η ιδιότητα που τον κατέστησε τόσο συμπαθή και δημοφιλή να αποτελέσει τελικά και το όριό του. Αυτό είναι το πλέον ανησυχητικό. Να μη μπορέσει να διαχειριστεί τον ιστορικό ρόλο που έχει αναλάβει και τον οποίο με τόσο ζήλο και μεθοδικότητα επεδίωξε, μάλιστα, να εξασφαλίσει. Τις τελευταίες μέρες, ο Αλέξης Τσίπρας κάνει τη δυσκολότερη δουλειά στον πλανήτη. Ουδείς ζηλεύει τη θέση του. Εχει να συγκεράσει τις πιέσεις των Βρυξελλών και του Μπαράκ Ομπάμα με αυτές της Αριστερής Πλατφόρμας και του Ρούντι Ρινάλντι και μέσα από αυτήν τη σχεδόν αδύνατη σύνθεση να κρατήσει τη χώρα στο ευρώ.
 

Ο πρωθυπουργός είναι πιθανό να πέσει τελικά θύμα των δικών του αντιφάσεων. Των προεκλογικών ανέξοδων υποσχέσεων, που διαψεύδονται σταδιακά, της αντιμνημονιακής λαϊκιστικής ρητορικής περί «μη υποταγής» στο εσωτερικό και του ρεαλιστικού, πλην αφερέγγυου πλέον, λόγου στο εξωτερικό, της καλλιέργειας του ρεβανσισμού εναντίον των προκατόχων του, ο οποίος απειλεί μελλοντικά να συμπεριλάβει και τον ίδιο. 

Η (υπαγορευθείσα από τον υπουργό Οικονομικών;) στρατηγική «θα κρατήσω την αναπνοή μου μέχρι να σκάσω, αν δεν υλοποιήσετε τις προτάσεις μου» φαίνεται ότι δεν πιάνει.  

Σε αυτήν τη μονομαχία ο πρώτος που ανοιγόκλεισε τα μάτια ήταν, όπως αναμενόταν, η Ελλάδα, γιατί είναι εκείνη που έχει να χάσει και τα περισσότερα.  

Το μόνο ενθαρρυντικό της υπόθεσης είναι ότι:

Tα συνηθισμένα παιδιά, της διπλανής πόρτας, έχουν κοινό νου.