Τελικώς, θα πρέπει να είναι κανείς πολύ ευκολόπιστος ή αφελής για να δεχτεί ότι μια ομάδα εκτελεστών και δολοφόνων, που δρα στο όνομα του... Αλλάχ, που διαπράττει γενοκτονίες και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας εναντίον των Ασσυρίων, των Γεζιντί και όλων όσοι αντιτίθενται στα σχέδιά τους για εγκαθίδρυση ισλαμικού χαλιφάτου σε περιοχές του Ιράκ και της Συρίας, και που θέτει σε κίνδυνο τον διαμελισμό τουλάχιστον δύο κρατών, απλά ξέφυγε από τον σχεδιασμό εκείνων που προγραμμάτισαν την επέμβαση στην περιοχή.
Επίσης, θα πρέπει να είναι τουλάχιστον αδαής κάποιος που βλέπει εδώ και δύο χρόνια τη σύμμαχο του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ Τουρκία να υποδέχεται στα αεροδρόμιά της χωρίς κανένα εμπόδιο και να φιλοξενεί σε ξενοδοχεία πέντε αστέρων τους τζιχαντιστές όλου του κόσμου, οι οποίοι στη συνέχεια, με συνοδεία των... αρμόδιων Αρχών, περνούσαν και συνεχίζουν να περνούν στο έδαφος της Συρίας, όπου εξοπλίζονται με οπλισμό που πέρασε εκεί από το τουρκικό έδαφος, εκπαιδεύονται για λίγες μέρες και στη συνέχεια εντάσσονται στις τάξεις των πολεμιστών του λεγόμενου Ισλαμικού Κράτους, για να μην αντιλαμβάνεται ότι όλα αυτά γίνονται υπό την εποπτεία και την έγκριση της Ουάσινγκτον και της Δύσης.
Φυσικά, με βάση τα παραπάνω και με βάση τους αποκεφαλισμούς υπηκόων των ΗΠΑ και άλλων χωρών της Δύσης από τους πολεμιστές του... Αλλάχ αλλά και τις απειλές του Ισλαμικού Κράτους προς τη Δύση, προκύπτει ένα ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί.
Γιατί να δημιουργήσει ή να αφήσει να δημιουργηθεί ένα τέτοιας φύσης πρόβλημα η Δύση, ένα πρόβλημα που διαταράσσει την όποια σταθερότητα και την ασφάλεια σε μια ευρύτατη περιοχή μεταξύ Μεσοποταμίας και Μέσης Ανατολής, ενώ θέτει σε κίνδυνο την ασφάλεια της Ευρώπης ακόμα και των ίδιων των ΗΠΑ;
Την απάντηση μπορεί να αναζητήσει κανείς στους βομβαρδισμούς που ξεκίνησαν πριν από μερικές εβδομάδες στην επικράτεια του Ιράκ και μόλις πριν από λίγες ημέρες στην επικράτεια της Συρίας, χωρίς να έχει προηγηθεί καμία απολύτως απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας ή της Γ.Σ. του ΟΗΕ, όπως έγινε στην περίπτωση της Καταιγίδας της Ερήμου το 1991.
Η επέμβαση στο Ιράκ το 2003 έγινε με την ψευδή επίκληση των «χημικών» του Σαντάμ, τώρα η εκ νέου επέμβαση γίνεται με την επίκληση του υπαρκτού κινδύνου που συνιστά το Ισλαμικό Κράτος, το οποίο εξηγήσαμε παραπάνω πώς δημιουργήθηκε.
Η επέμβαση στη Συρία απετράπη ύστερα από σθεναρή αντίσταση και από το βέτο που έθεσαν αλλεπάλληλες φορές η Ρωσία και η Κίνα στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, ενώ τώρα τη βλέπουμε στις οθόνες των τηλεοράσεων, χωρίς να έχει προηγηθεί σχετική άδεια του ΟΗΕ, με την επίκληση και πάλι του κινδύνου που όντως συνιστά το Ισλαμικό Κράτος, που είναι εξοπλισμένο και με υπερσύγχρονα αμερικανικά όπλα, τα οποία έπεσαν στα χέρια των τζιχαντιστών λόγω της ολιγωρίας (;) που έδειξαν οι αμερικανικές υπηρεσίες, που τα παρέδωσαν στον ιρακινό στρατό, ο οποίος στην ουσία τα παρέδωσε στους τζιχαντιστές στη Μοσούλη και αλλού.
Επίσης, ένα θέμα που προξενεί εντύπωση και προβληματισμό είναι το
γεγονός ότι την ίδια στιγμή η Δύση και μερικές αραβικές χώρες που
συντάσσονται με αυτήν σε μια σειρά από ζητήματα, με κορυφαίο το θέμα της
μεταφοράς φυσικού αερίου στις αγορές της Ευρώπης, νομιμοποιούν τον
εγχείρημα των τζιχαντιστών, αναφερόμενοι συνεχώς σε Ισλαμικό Κράτος, λες
και το έχουν ήδη νομιμοποιήσει.
Η κατάσταση στη Μεσοποταμία είναι εξαιρετικά κρίσιμη, αφού, εκτός των άλλων, βρίσκεται σε εξέλιξη η γενοκτονία που επιχειρούν οι τζιχαντιστές στα εδάφη που ελέγχουν, αφού είτε εκτελούν, αποκεφαλίζουν και σταυρώνουν είτε εκτοπίζουν από τα προαιώνια εδάφη τους τούς πιο παλιούς λαούς της περιοχής, που είναι οι Ασσύριοι, Κούρδοι Γεζιντί και μουσουλμάνοι και οι χριστιανοί ελληνορθόδοξοι Αραβες.
Κατά την άποψή μας οι από αέρος βομβαρδισμοί όχι μόνο δεν θα λύσουν, αλλά θα παγιώσουν το πρόβλημα, βάζοντας στην ουσία τα θεμέλια ενός κράτους που θα κατοικείται από Αραβες σουνίτες, το οποίο θα είναι σχεδόν απολύτως εξαρτημένο και ελεγχόμενο, αφού θα στερείται βασικών παραγωγικών δομών και δεν θα έχει διέξοδο στη θάλασσα.
(...) Οσον αφορά τα σύνορα Ιράκ - Συρίας, τα οποία -να υπογραμμίσουμε-
είναι καθαρά τεχνητά και χαράχτηκαν από το Ηνωμένο Βασίλειο και τη
Γαλλία μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, θα πρέπει να θεωρούμε πιθανό να
αλλάξουν και οι Αραβες σουνίτες που κατοικούν εκατέρωθεν των συνόρων, ως
χθες πολίτες του Ιράκ και της Συρίας, μετά το πέρας της επιχείρησης
εναντίον των τζιχαντιστών να δημιουργήσουν ένα πραγματικό κράτος, που θα
παίρνει εδάφη και από το Ιράκ και από τη Συρία.
Οσον αφορά το Κουρδικό, σήμερα οι Κούρδοι είναι στην ουσία η μόνη δύναμη που πολεμά σθεναρά εναντίον των τζιχαντιστών από το έδαφος. Με μια διαφορά: Οι Κούρδοι του Βόρειου Ιράκ ή του Νότιου Κουρδιστάν, όπως είναι το ορθό, επειδή ήδη διαθέτουν ένα ομόσπονδο κράτος που λειτουργεί ντε φάκτο από το 1992 και ντε γιούρε από το 2005, με αφορμή τις πολεμικές συγκρούσεις με τους τζιχαντιστές, έχουν ανέβει ένα σκαλί αναγνώρισης από τη Δύση, πολλές χώρες της οποίας -ανάμεσα σε αυτές και η Ελλάδα- έχουν στείλει ή θα αποστείλουν οπλικά συστήματα και πολεμικό υλικό στην κουρδική κυβέρνηση, κάτι που έως προχθές ήταν αδιανόητο, λόγω της αντίδρασης της Βαγδάτης. Σήμερα όλα γίνονται με άνεση, χωρίς να ενοχλείται κανείς, ούτε η Τουρκία!
Και ερχόμαστε τώρα στα δύσκολα.
Τις πιο σκληρές μάχες
εναντίον των τζιχαντιστών και στο Ιράκ και στη Συρία τις δίνουν οι
αντάρτες του ΡΚΚ και του παρακλαδιού του, του Κόμματος Δημοκρατικής
Ενότητας του Δυτικού Κουρδιστάν - Ροζάβα (Β. Συρία). Μάλιστα, αυτό που
παραδέχονται όλοι, εχθροί και φίλοι των Κούρδων και του ΡΚΚ, είναι ότι
οι αντάρτες του δεν έχουν χάσει σχεδόν καμία μάχη, ενώ πιστώνονται τη
λυτρωτική καταδρομική επέμβαση στα όρη Σιντζάρ, όπου αποφεύχθηκε η σφαγή
δεκάδων χιλιάδων γεζιντί από τους τζιχαντιστές.
Και λέμε δύσκολα
γιατί, ύστερα απ' όλα αυτά και αφού το ΡΚΚ είναι η κύρια και πιο
αξιόπιστη στρατιωτική δύναμη για την αντιμετώπιση των τζιχαντιστών, η
Δύση είναι υποχρεωμένη να επαναπροσδιορίσει τη στάση της απέναντι στο
κίνημα αυτό, που έως σήμερα είναι χαρακτηρισμένο ως τρομοκρατική
οργάνωση.
Φυσικά υπάρχει πάντα η αντίδραση της Τουρκίας, όμως η Αγκυρα θα δυσκολευτεί τη φορά αυτή να βρει φίλους και συμμάχους στις προσπάθειές της να κρατά στη γωνία και υπό τον έλεγχό της το ΡΚΚ ως τρομοκρατική οργάνωση, τη στιγμή μάλιστα που, όπως είναι τοις πάσι γνωστόν, οι μηχανισμοί του τουρκικού κράτους και η ίδια η κυβέρνηση της Αγκυρας είναι αυτοί που βοηθούν με κάθε τρόπο και εξοπλίζουν του τζιχαντιστές.
Ηδη, σύμφωνα με διπλωματικές πηγές στις Βρυξέλλες, η Ευρωπαϊκή Ενωση και διάφορες ευρωπαϊκές χώρες στέκονται με σκεπτικισμό πάνω από το κρίσιμο αυτό δίλημμα και δεν θα πρέπει να θεωρείται απίθανο η προσέγγιση και αναγνώριση να ξεκινήσει με τους Κούρδους της Συρίας και το Κόμμα Δημοκρατικής Ενότητας, που δεν είναι τίποτε άλλο από έναν πολιτικοστρατιωτικό κλώνο του ΡΚΚ.
Επίσης ένα άλλο σημείο που θα πρέπει να προσέξουμε και είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε ότι απασχολεί σοβαρά την Αγκυρα είναι το γεγονός ότι ο υπερεξοπλισμός των Κούρδων, στο τέλος της επιχείρησης εναντίον των τζιχαντιστών, θα έχει οδηγήσει στη δημιουργία ενός εμπειροπόλεμου και σχετικά καλά εξοπλισμένου κουρδικού στρατού, ο οποίος, εκτός του ότι θα προστατεύει τους κουρδικούς πληθυσμούς και τα υπό χάραξη σύνορα του Μεγάλου Κουρδιστάν, θα δίνει και αυτοπεποίθηση στην Ερμπίλ και στις άλλες κουρδικές συνιστώσες απέναντι στις γειτονικές χώρες, μεταξύ των οποίων και η Τουρκία.
(...) Κλείνοντας να τονίσουμε ξανά την ανάγκη η γονυπετής Ελλάδα να αποκτήσει πολιτική για το Κουρδικό, χωρίς να φοβάται την Αγκυρα. Ισως, αν την αποκτήσει, να σηκωθεί και πάλι όρθια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου