Του Ανδρέα Ζαμπούκα
azampoukas@gmail.com
Αν αυτή η χώρα είναι μια παράσταση, αν είναι μια πρόζα, όπου όλοι έχουμε τον «διονυσιακό» μας ρόλο, αν οι σκιές που βλέπουμε στον απέναντι τοίχο είναι είδωλα, ποιος υπογράφει τη σκηνοθεσία και δίνει νόημα στην πλοκή; Ποιος στήνει τα επεισόδια κι ανεβοκατεβάζει σκηνές;
Όσοι διάβασαν για τη σπηλιά του Πλάτωνα και για τις σκιές που βλέπουν οι δεσμώτες στον τοίχο, καταλαβαίνουν τι συμβαίνει όταν οι «Πολιτείες» εκπίπτουν από τη δημοκρατία στην «τιμοκρατία» και στα κακέκτυπα της δημόσιας ζωής.
Δεν αναρωτιέστε τι διάολο είναι όλα αυτά τα «καρτούν» που παρελαύνουν χρόνια ολόκληρα σε οθόνες, κοινοβούλια, συνέδρια κομμάτων, εκλογές και δημόσιες συζητήσεις;
Από πού ξεφύτρωσαν τόσες καρικατούρες και καθιερώθηκαν μόνιμα στα μυαλά μας;
Υστερικοί να τσιρίζουν συνθήματα, διανοητικά ανάπηροι να αγανακτούν, «εκδιδόμενες» να παίρνουν το «χρίσμα» της δημοσιότητας, «επαρχιώτες ψευδοαστοί» να εδραιώνουν πολιτικές αντιλήψεις, συμμορίες γηπέδων, άεργοι «μπολσεβίκοι» ξεχασμένοι στη μούχλα του παρελθόντος και μπράβοι της νύχτας να αυτοανακηρύσσονται υπερασπιστές ιδεολογίας και έθνους. Μια ροή αφήγησης ακατάληπτη απ΄ το συνειδητό και έρπουσα στο ναρκωμένο υποσυνείδητο του μέσου ανθρώπου, που έβλεπε τα «τέρατα» στη σκηνή να παίρνουν τη θέση των παλιών «ζωόμορφων» χαρακτήρων της «Walt Disney».
Και ξαφνικά, το «κράτος» αντέδρασε. Τα βρήκαν όλα. Συνταγματικές διατάξεις, άρθρα, νομικές κατοχυρώσεις. Ούτε άρση ασυλίας, ούτε ταμπού και ιδεολογικοί δισταγμοί. Το σύνταγμα, οι θεσμοί και οι νόμοι βρέθηκαν τόσο εύκολα... που απορεί κανείς γιατί έμεναν κρυμμένοι για τόσο πολύ φασισμό γύρω μας, σε γήπεδα, πανεπιστήμια, πορείες, καταχρήσεις, κομπίνες, πολεοδομικές παραβάσεις και τόσα άλλα καθημερινά, μικρά και μεγάλα εγκλήματα που μας έσυραν στο μηδενισμό.
Για να αποδειχτεί ότι η δημοκρατία έχει όλα τα όπλα για να προστατευτεί. Το ζήτημα είναι ποιος και πότε θέλει να τα χρησιμοποιήσει. Ή μάλλον, πότε τον αναγκάζουν να τα χρησιμοποιήσει...
Άραγε, ποιος ακριβώς «σκηνοθετεί» αυτή την κοινωνία και ποιος ορίζει την «εις το εναντίον των πραττομένων μεταβολή» για να σπρώξει την «περιπέτεια»;
Και γιατί τώρα; Και γιατί μόνο για τη Χρυσή Αυγή;
Η
περιστασιακή κάθαρση που αισθάνεται ο πολίτης δεν είναι αρκετή. Θέλει κι
άλλα πολλά! Θέλει να διαλυθούν οι σύνδεσμοι των ομάδων, να μην τολμάει
«κόκκινος φασίστας» να διακόψει μάθημα σε πανεπιστήμιο, να μην
ξανατολμήσει αλήτης να σπάσει βιτρίνα, να μη βλέπει στην τηλεόραση
ελεύθερο υπόδικο μεγαλοεκδότη να φιγουράρει ως μαστροπός και να μην
αισθανθεί ποτέ πια «λανθάνουσα γοητεία» για κανένα μαύρο φασίστα
«τιμωρό», που υπόσχεται βαρβαρότητα και μίσος.
Στο κάτω κάτω, καμιά απόφαση δεν πάρθηκε από την ελληνική διοίκηση. Οι
Ευρωπαίοι έστειλαν τελεσίγραφο στον Σαμαρά. Έτσι έγινε. Οι δικοί μας,
δεν ήθελαν να λειτουργήσει η δημοκρατία, όπως δε θέλουν στα γήπεδα, στη
φορολογία, στα πανεπιστήμια, στις πολεοδομίες και σε τόσους άλλους
χώρους της κοινωνίας. Προσποιητά, πανηγυρίζουν μια έκλαμψη, στη στημένη
παράσταση. Εξαναγκάστηκαν, όπως ακριβώς κάνουν από το 1830 ως σήμερα.
Ποτέ δεν δίνονται λύσεις παρά μόνο αν επιβληθούν από ξένους «σκηνοθέτες» και το χειρότερο, «σεναριογράφους». Ποτέ δεν αναλαμβάνονται ευθύνες εκτός κι αν θίγονται ξένα ή εγχώρια ιδιοτελή συμφέροντα. Γιατί η δημοκρατία μας είναι «a la carte». Λειτουργεί με το δόγμα της «παράπλευρης ωφελιμότητας», εξασφαλίζοντας πρώτα, την «ευδοκίμηση» της πολιτικής ελίτ και καμιά φορά, αν κάτι ταιριάξει, αποβαίνει ωφέλιμο και για τις κοινότητες των πολιτών.
Δύσκολα εμπιστεύεται κανείς τις καλές τους προθέσεις και πολύ εύκολα ανακαλύπτει την υποκρισία στους πανηγυρισμούς τους. Για άλλη μια φορά, το αυτονόητο προβάλλεται βλακωδώς, σαν ένα «δραματικό απρόοπτο» που θα συνεπάρει την αφέλεια του κοινού. Κακή σκηνοθεσία και αφελές σενάριο. Θυμήθηκα τον Τσαρούχη : «Υπέροχο σκηνικό, άθλια παράσταση…».
Πηγή:www.capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου