Χρόνια τώρα η Ελλάδα ζούσε στον αστερισμό
ενός άκρατου λαϊκισμού που μοίραζε αφειδώς λεφτά (δανεικά κατά κύριο
λόγο), θέσεις στο Δημόσιο (που δεν υπήρχαν τις περισσότερες φορές και
δημιουργούνταν για την περίσταση) και ελπίδες (φρούδες στη συντριπτική
τους πλειονότητα).
Από την εποχή του «Τσοβόλα δώσ' τα όλα» μέχρι
το «λεφτά υπάρχουν» πέρασαν είκοσι χρόνια, όμως τόσο πριν όσο και ύστερα
από αυτή την εικοσαετία είχαν επικρατήσει οι δυνάμεις του άκρατου
λαϊκισμού που εν πολλοίς ευθύνεται για την καταστροφή της χώρας.
Οταν τα περίφημα ΜΟΠ και τα κοινοτικά κονδύλια ήρθαν, μοιράστηκαν χωρίς
κανένα μέτρο και κανόνες, με αποτέλεσμα η Ελλάδα να χρεοκοπήσει
ουσιαστικά δύο φορές.
Το 1985, όταν φημολογείται ότι ο τότε διοικητής
της Τράπεζας της Ελλάδος Δ. Χαλικιάς είπε στον Ανδρέα Παπανδρέου
«Χρεοκοπούμε πρόεδρε». Αμέσως ο πρωθυπουργός ξεκίνησε ένα ευρύ πρόγραμμα
λιτότητας και μια προσπάθεια νοικοκυρέματος ενός κράτος που είχε μάθει
να σπαταλά τα κονδύλια της Ε.Ε. Η προσπάθεια έμεινε στη μέση, καθώς οι
εκλογές του 1989, το σκάνδαλο Κοσκωτά και η προσπάθεια της κυβέρνησης
Παπανδρέου να κρατηθεί στην εξουσία, έφερε νέο κύκλο λαϊκίστικης
πολιτικής παροχών με δανεικά λεφτά.
Η δεύτερη χρεοκοπία υπήρξε
ουσιαστικά το 1989 και έκτοτε όσες προσπάθειες κι αν έγιναν για
δημοσιονομική προσαρμογή απέτυχαν, διότι ο κόσμος είχε μάθει να ζει μέσα
σε έναν ψεύτικο παράδεισο.
Οι κυβερνήσεις που στηρίχθηκαν στον
λαϊκισμό πέτυχαν μεγάλες νίκες στις κάλπες, όμως σιγά σιγά οδήγησαν στην
οικονομική κατάρρευση που βιώνουμε σήμερα.
Ωστόσο, επειδή
ακριβώς μας έμαθαν να ζούμε στη χλιδή, με τα δάνεια, τις κοινοτικές
επιδοτήσεις και τις αθρόες προσλήψεις στο Δημόσιο, που έχτισαν ένα life
style το οποίο καμιά σχέση δεν είχε με την πραγματικότητα,
δυσκολευόμαστε να αποδεχθούμε ότι άλλαξε δραματικά η ζωή όλων μας.
Ο λαϊκισμός πέθανε, λεφτά δεν υπάρχουν και φυσικά ο ρεαλισμός με τον
οποίο πρέπει να αντιμετωπίσουμε το παρόν και το μέλλον δεν αρέσει σε
κανέναν. Και για τον λόγο αυτό τα κόμματα που επιχειρούν σήμερα να
διαχειριστούν την κρίση έχουν μείνει από... λαό. Οντας συνηθισμένοι οι
Ελληνες σε μια σπάταλη ζωή χωρίς περιορισμούς, φόρους, περικοπές σε
μισθούς και συντάξεις, απολύσεις, γυρίζουν την πλάτη στα κόμματα που -με
σωστό ή λάθος τρόπο- προσπαθούν να νοικοκυρέψουν κάπως τα οικονομικά.
Υπό την πίεση της τρόικας και των μνημονίων, άλλωστε, δεν υπάρχει άλλη
λύση παρά μόνο η δημοσιονομική προσαρμογή και η επιστροφή σε
πλεονασματικούς προϋπολογισμούς. Κι ενώ συμβαίνουν όλα αυτά βλέπουμε τις
δυνάμεις του λαϊκισμού να επανέρχονται στο προσκήνιο, θέλοντας να
καλύψουν το κενό που αφήνουν οι «κακοί» τεχνοκράτες, οι οποίοι -όπως
υποστηρίζουν οι λαϊκιστές- βλέπουν μόνο αριθμούς και όχι ανθρώπους.
Είτε εντός της κυβέρνησης είτε στα κόμματα της αντιπολίτευσης επικρατεί
ένας «οργασμός» παροχών και υποσχέσεων, χωρίς φυσικά κανένα αντίκρισμα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ υπόσχεται ότι θα κάνει την Ελλάδα παράδεισο και θα γυρίσει τον
χρόνο πίσω στο 2008, όταν το χρήμα έρεε άφθονο. Πώς θα το κάνει αυτό
και με τίνος κορόιδου τα λεφτά, δεν μπορούν να το απαντήσουν στην
Κουμουνδούρου.
Από την άλλη, το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να αποτινάξει
από πάνω του το παρελθόν του. Πότε μιλά για σχέδια που θα δώσουν 700.000
θέσεις εργασίας, πότε ζητά μειώσεις στον ΦΠΑ, χωρίς να έχει ρωτήσει
φυσικά την τρόικα, και πότε μπαίνει «μπροστάρης» στη μάχη κατά της
ανεργίας αλλά χωρίς κοστολογημένες προτάσεις. Αρκεί μόνο να ακουστεί ότι
το ΠΑΣΟΚ «είναι με τον λαό». Το μόνο που τους ενδιαφέρει.
Ο
λαϊκισμός είναι ασφαλώς πολύ ελκυστικός. Αρέσει σε όλους το «χάιδεμα των
αφτιών», τα όμορφα λόγια και οι υποσχέσεις. Αρκεί να υπάρχουν και τα
λεφτά για να γίνονται πραγματικότητα. Σ' αυτή τη δύσκολη στιγμή για τη
χώρα, ωστόσο, δεν υπάρχουν περιθώρια για προσωπικές στρατηγικές ή
κομματικά παιχνίδια. Είναι η τελευταία ευκαιρία για την οικονομία. Αν
κάποιοι τη σαμποτάρουν, η χώρα θα βουλιάξει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου