Τις πρώτες ημέρες μετά τα Τέμπη, είχε αναζωπυρωθεί η μόνιμη ανησυχία ότι το πένθος και η οργή θα πυροδοτούσαν ένα νέο κύμα αντισυστημικής ψήφου. Οι ίδιοι φόβοι εκφράζονταν και στην πανδημία και στην πληθωριστική κρίση.
Πού θα κατευθυνόταν όμως αυτό το θυμικό κύμα;
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μετρούσε πια για αντισυστημικό κόμμα. Οι επιλογές ήταν χονδρικά τρεις:
Ο συστημικός αντισυστημισμός του ΚΚΕ.
Η ακροδεξιά των αντιδυτικών –και αντεμβολιαστικών– δοξασιών.
Η άκρα Αριστερά του Νομισματοκοπείου.
Αν πέτυχε κάτι στα χρόνια της αφάνειάς της η Ζωή Κωνσταντοπούλου ήταν να χειραφετηθεί από αυτό το σχήμα των οιονεί ιδεολογικών περιχαρακώσεων. Παρότι έφερε ονομασία προελεύσεως, ο αντισυστημισμός που η ίδια ενσάρκωνε, ακόμη και στο πλαίσιο του αντιμνημονιακού ΣΥΡΙΖΑ, δεν περιοριζόταν από την τυπολογία της Αριστεράς που αυτοαποκαλούνταν ριζοσπαστική. Εισαγγελική σκανδαλοθηρία, σε ένα δικηγορικό ιδίωμα κατ’ αρχήν απρόσφορο για λαϊκιστικό κόμμα που θέλει να απευθυνθεί στους πολλούς: Αυτό ήταν ένα υβρίδιο που μπορούσε, χωρίς ιδεολογικές προδιαγραφές, να απευθυνθεί σε όσους έχουν χάσει την εμπιστοσύνη τους στο «σύστημα» επειδή έχουν πεισθεί ότι εντός του όλοι τα παίρνουν.
Η Κωνσταντοπούλου φρόντισε ώστε το δικό της εξωκοινοβουλευτικό σχήμα να εξελιχθεί ακόμη πιο «ανεξίθρησκο», ακόμη πιο συμβατό με το εθνοκεντρικό σκέλος της αντιπαγκοσμιοποίησης.
Η πρόσφατη πρωτοβουλία της όμως να εκκαθαρίσει τα ψηφοδέλτια του κόμματός της, αγνοώντας τη σειρά εκλογής που είχαν καθορίσει οι ψηφοφόροι την 21η Μαΐου και κρατώντας τις εκλόγιμες θέσεις μόνο για τους «έμπιστους», καθιστά κάθε ανάλυση των συστατικών του αντισυστημισμού περιττή. Κι αυτό γιατί η επίδειξη αρχηγικής πυγμής δεν είναι σε αυτά τα σχήματα τιμωρητικής επαγγελίας ένα παρεμπίπτον χαρακτηριστικό. Η προσωπικότητα (που θα μπει «μέσα εκεί» και θα τους ταρακουνήσει όλους, που θα «καθαρίσει τον βάλτο» και θα τον/την «φοβούνται») είναι στον πυρήνα του πολιτικού προϊόντος.
Γι’ αυτό και δεν πρέπει κανείς να βιαστεί να προδικάσει ότι η εκκαθάριση, που εκλαμβάνεται ως απουσία δημοκρατικής ευαισθησίας, θα κοστίσει τελικώς εκλογικά στην Κωνσταντοπούλου.
Χάρη στο κενό που άφησαν οι αποκλεισμοί άλλων ρευμάτων, μπορεί πάλι να δούμε τους γόνους της ελίτ να παίζουν τον ρόλο του γιακωβίνου. Μπορεί πάλι η σχολαστικότητα στην κοινοβουλευτική διαδικασία να γίνει όπλο στραγγαλισμού της κοινοβουλευτικής ζωής (ο τύπος να πνίγει τον θεσμό). Μπορεί τα media να βρουν αστείρευτη πηγή σκανδαλισμού και τοξικής φαντασμαγορίας σε ένα πρόσωπο που δεν κουράζεται να τα φτύνει.
Αυτό το θέατρο των αντιφάσεων δεν έχει μείνει άλλωστε ανεξέλικτο. Εμαθε μέχρι και...
παντομίμα εγκαρδιότητας για να εξωραΐσει τις αυταρχικές ροπές.
Η καρδιά σαν περίγραμμα στον αέρα. Σαν εξωσωματικό αξεσουάρ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου