Ε-Ξ-Α-Ι-Ρ-Ε-Τ-Ι-Κ-Ο
Γράφει το περιοδικό «Τὸ Ἔνζυμο»
«Τὸ θυμόμαστε, ἀλήθεια, αὐτὸ τὸ παιδάκι;
Ἦταν ὁ ἑνδεκάχρονος Μάριος Σουλούκος. Στὶς 8 Ἰουνίου τοῦ 2017 ἔπεσε νεκρὸς στὴν αὐλὴ τοῦ σχολείου του, στὸ Μενίδι, ἀπὸ ἀδέσποτη σφαῖρα ποὺ δέχθηκε στὸ πίσω μέρος τῆς κεφαλῆς του. Καὶ εἶναι γνωστὸ ἀκόμη καὶ στὶς πέτρες ποιοί εἶναι αὐτοὶ ποὺ κάθε τόσο πυροβολοῦν στὸ Μενίδι, συχνὰ γιὰ νὰ μερακλώσουν.
Ὁ δράστης δὲν βρέθηκε ποτέ. Ὑπάρχει, ἄλλωστε, ἡ γνωστὴ φυλετικὴ ἀλληλεγγύη, καθὼς καὶ τὸ διαβόητο ἄβατο.
Ἡ Πολιτεία ὄχι μόνο στάθηκε ἀνίκανη νὰ διαλευκάνει τὸ ἔγκλημα, ἀλλὰ ἀρνεῖται καὶ νὰ καταβάλει ἀποζημίωση στοὺς γονεῖς του, ἀποποιούμενη τὶς εὐθύνες της γιὰ τὴν ἐγκληματικότητα, μαζὶ καὶ τὴν ἐκτεταμένη παράνομη ὁπλοκατοχή, ποὺ μαστίζουν τὴν περιοχή – μαντέψτε ἀπὸ ποιούς.
Ὁ Μάριος δὲν ἔγινε ὁ ἄλλος ἕνας νεομάρτυρας τῶν “ἀλληλέγγυων”. Δὲν ἔψαλλαν ὕμνους γι’ αὐτὸν οἱ γνωστοὶ “προοδευτικοί”, δὲν ἀνῆκε στὴν πλευρὰ τῶν “προστατευομένων” τοῦ καθεστῶτος, κανένας πρωθυπουργὸς δὲν κάλεσε τοὺς τραγικοὺς γονεῖς του γιὰ νὰ τοὺς δώσει τὰ συλλυπητήριά του, καμμία “ἀνθρωπιστικὴ ὀργάνωση” δὲν ζήτησε νὰ πάρει μία ὁδὸς τὸ ὄνομά του.
Ὅταν δολοφονήθηκε, ὅλοι αὐτοὶ -τὸ περιώνυμο “Τεῖχος τῆς Δημοκρατίας”- τὸ μόνο ποὺ ἔκαναν ἦταν νὰ κρούσουν τὸν κώδωνα τοῦ κινδύνου τοῦ “ρατσισμοῦ” γιὰ νὰ συνεχίσουν ἀνενόχλητοι οἱ γνωστοὶ καὶ μὴ ἐξαιρετέοι νὰ σκορποῦν τὸν θάνατο στὴν νεολαῖα μας καὶ νὰ πλουτίζουν οἱ κορυφὲς τοῦ συστήματος ἀπὸ τὸ ἐμπόριο ναρκωτικῶν, ποὺ θάλλει στὴν περιοχή.
Ἡ ἐξήγηση γιὰ τὴν ἀδιαφορία τῆς Πολιτείας εἶναι εὔλογη.
Ὁ Μάριος ἦταν ἕνα ἁπλὸ Ἑλληνόπουλο. Ὁ Μάριος ἦταν ἕνας ἀπὸ τοὺς πολλοὺς Ἕλληνες θύματα ἀδίστακτων ἐγκληματιῶν – καὶ ξέρουμε ὅλοι πολὺ καλὰ ποιές εἶναι οἱ κοινωνικὲς ὁμάδες μὲ τὰ μεγαλύτερα ποσοστὰ ἐγκληματικότητας.
Εἶναι γνωστὸ ὅτι ἐδῶ καὶ πολλὰ χρόνια τὸ κράτος διαλύεται ἐπιλεκτικὰ καὶ στοχευμένα. Ὅπως εἶναι γνωστὴ ἡ ἀνοχὴ τῆς Πολιτείας ἔναντι τῆς αὔξουσας ἐγκληματικότητας καὶ ἡ ἀτιμωρησία ποὺ ἐπιδεικνύει πρὸς τοὺς ἐγκληματίες.
Τὰ φαινόμενα αὐτὰ εἶναι χαρακτηριστικὰ κάθε κοινωνίας ποὺ βρίσκεται σὲ βαθιὰ παρακμή, ὅπως ἡ δική μας, καὶ ἀποτελοῦν ὀξεῖα συμπτώματα τῆς κραυγαλέας ἔκλυσης τῶν ἠθῶν, ποὺ ἐπέφερε ἡ μεταπολιτευτικὴ δημοκρατικὴ ἀσυδοσία.
Ὅπως εἶναι ἐπίσης γνωστὸ ὅτι τὸ ἔγκλημα εἶναι μία ἐπικερδέστατη ἐπιχείρηση, εἰδικὰ μάλιστα σὲ μία καθημαγμένη χώρα ποὺ ἀποτελεῖ σταυροδρόμι τοῦ μαύρου χρήματος καὶ οἱ σχέσεις μεταξὺ κράτους καὶ ἐγκληματικότητας εἶναι λίαν συγκλίνουσες.
Ὑπάρχει ὅμως καὶ μία ἄλλη πτυχή. Καὶ εἶναι ἡ πτυχὴ τοῦ τρόμου. Ἡ ἐγκληματικότητα εἶναι μία σύγχρονη μορφὴ καθεστωτικῆς τρομοκρατίας. Τὸ καθεστὼς παρέχοντας ἄσυλο στὴν ἐγκληματικότητα στοχεύει (καὶ) στὴν τρομοκράτηση τῶν πολιτῶν. Γιατί φοβισμένος πολίτης εἶναι ὁ λίαν παθητικὸς καὶ εὐκόλως χειραγωγήσιμος πολίτης. Γιατί δὲν ὑπάρχει χειρότερο πράγμα ἀπὸ τὸ κοινωνικὸ καθεστὼς γενικευμένης ἀνομίας. Χειρότερο καὶ ἀπὸ τὴν ἀνεργία καὶ τὴν φτώχεια. Γιατί ἀφορᾶ τὴν ἴδια τὴν προσωπικὴ ἀσφάλεια.
Καὶ γι’ αὐτὸ οἱ ἐπιθέσεις κατὰ τῆς Ἀστυνομίας, ὅταν πραγματικὰ προστατεύει τοὺς πολίτες καὶ διώκει τὸ ἔγκλημα, εἶναι ἐπιθέσεις κατὰ τῆς κοινωνίας. Γιατί τὸ καθεστὼς θέλει μία Ἀστυνομία ποὺ νὰ καταπιέζει τοὺς πολίτες καὶ νὰ τοὺς καταστέλλει, ὅταν αὐτοὶ διεκδικοῦν τὰ δίκαιά τους ἀπὸ μία ἐξουσία ποὺ στρέφεται ἐνάντια στοὺς πολλοὺς γιὰ νὰ προστατεύσει τὰ προνόμια τῶν λίγων.
Ἴσως φανεῖ ἀστεῖο, ἀλλὰ ἔχουμε φθάσει σὲ τέτοιο σημεῖο, ὥστε ὁ ἀστυνομικὸς ποὺ κάνει σωστὰ τὴν δουλειά του προστατεύοντας τὸν πολίτη νὰ εἶναι ἕνας “ἀντιεξουσιαστὴς” ἀστυνομικός! Γιατί ἡ ἐξουσία δὲν τὸν θέλει ὄργανο προστασίας τῆς κοινωνίας, ἀλλὰ ὄργανο προστασίας τοῦ καθεστῶτος. Ἑνὸς καθεστῶτος ποὺ ὑποθάλπει ὁλοφάνερα τὴν ἐγκληματικότητα. Καὶ γι’ αὐτὸ οἱ ἐπιθέσεις κατὰ τῶν ἀστυνομικῶν, ὅταν εἶναι πραγματικοὶ φύλακες τῆς εὐνομίας καὶ ἐγγυητὲς τῆς ζωής, τῆς ἀκεραιότητας καὶ τῆς περιουσίας τῶν πολιτῶν, εἶναι ἐπιθέσεις κατὰ τῆς κοινωνίας.
Δὲν ξέρω ἄν τὸ ἔχουμε συνειδητοποιήσει, ἀλλὰ...
τὸ γεγονὸς ὅτι μποροῦμε νὰ διάγουμε μὲ ἀσφάλεια τὸν καθημερινό μας βίο καὶ νὰ κοιμόμαστε ἥσυχα τὰ βράδια (ὅσο μᾶς τὸ ἐπιτρέπει τὸ καθεστὼς) ὀφείλεται, σὲ τελικὴ ἀνάλυση, στὸ ὅτι κάποιος φαντάρος φυλάει σκοπιὰ καὶ κάποιος ἀστυνομικὸς ἔχει ὑπηρεσία.
Θὰ τὸ καταλάβουμε στὸ μέλλον ἀκόμη καλύτερα, ὅταν μᾶς τὸ ὑπενθυμίσουν οἱ καλοί μας γείτονες καὶ ὅταν ὁλόκληρες περιοχὲς θὰ ἔχουν παραδοθεῖ ἀπὸ τὸ καθεστὼς στὸ ἔλεος τῶν συμμοριῶν.
Ὅταν θάνατοι σὰν αὐτὸν τοῦ Μάριου δὲν θὰ μᾶς ἐντυπωσιάζουν πιὰ καὶ ἡ εἴδησή τους θὰ μοιάζει μὲ τὸ “κάτι τρέχει στὰ γύφτικα”».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου