Της ΛΙΝΑΣ ΓΙΑΝΝΑΡΟΥ
Ο χρόνος υποτίθεται γιατρεύει. Θα γιάτρευε και
αυτή την πληγή πιστεύαμε. Οσο απομακρυνόμασταν από αυτόν, ο Ιούλιος του
2015 θα ξέφτιζε. Σιγά σιγά θα ξεχνάγαμε. Αυτή την τάση έχει η ζωή, να
τρέχει και να αφήνει τον χρόνο να κάνει τη δουλειά του. Μια ελάχιστη
προϋπόθεση θέτει, να μην προσπεράσεις το σύμπτωμα, να έχεις αναγνωρίσει
το τραύμα σαν αυτό που είναι, ώστε να ξεκινήσει η επούλωσή του και
κυρίως να μην ξανανοίξει.
Φαίνεται ότι δεν κάναμε το κομμάτι μας. Τρία χρόνια έχουν περάσει από την 5η Ιουλίου του 2015 και η κυβέρνηση, που δίνει τον τόνο, αδυνατεί ή δεν τολμά ή, το πιθανότερο, απλώς απαξιοί να αντιμετωπίσει το χάσμα που η ίδια άνοιξε στην κοινωνία. «Είμαστε περήφανοι για το δημοψήφισμα», δήλωσε ανήμερα την επέτειο του δημοψηφίσματος ο πρωθυπουργός. «Γιατί τολμήσαμε να βγάλουμε τον λαό στο προσκήνιο της Ιστορίας», πρόσθεσε, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό.
Ακόμα περήφανος λοιπόν.
Δεν θα έχει ακούσει φαίνεται για τις φιλίες που χάλασαν, τις παρέες που κόπηκαν στα δύο.
Δεν θα είχε ακούσει τη μισή Ελλάδα να λέει προδότες την άλλη μισή, ταμπέλα που φέρει μέχρι σήμερα.
Δεν θα έχει ακούσει –ακόμα– για τα δήθεν «διερευνητικά» τηλεφωνήματα εκείνων των ημερών – «για να έχουμε καλό ρώτημα, εσύ τι θα ψηφίσεις;». Ούτε για εκείνον που ανεβοκατέβαινε τους ορόφους της πολυκατοικίας του και ανέκρινε τους ενοίκους της, αν είναι με το «Ναι» ή με το «Οχι», και κατόπιν σημείωνε τους «προδότες» για να λογαριαστεί μαζί τους «όταν θα έρθει η ώρα».
Δεν θα τα είχε ακούσει όλα αυτά ο πρωθυπουργός. Περήφανος στ’ αυτιά.
Το πιο εντυπωσιακό ωστόσο στην προ ημερών επέτειο ήταν ότι...
την περηφάνια τους για την ψήφο τους στο δημοψήφισμα του ’15 διατράνωσαν και οι πολίτες. «Περήφανος για το “Οχι”», «περήφανη για το “Ναι”», τρία χρόνια μετά.
Πώς είναι δυνατόν;
Ακόμα και εάν δεν θα άλλαζαν σήμερα την ψήφο τους, πώς μπορεί, με όσα έχουν μεσολαβήσει, όσα γνωρίζουμε και επίπονα μάθαμε, να συσχετίζει κάποιος εκείνη την ημέρα με οποιοδήποτε θετικό συναίσθημα;
Δυστυχώς, όσο περισσότερο απομακρυνόμαστε από τον Ιούλιο του 2015, τόσο πιο απειλητικός μοιάζει. Οπως κάθε πρόβλημα που δεν αντιμετωπίζεις έγκαιρα και γιγαντώνεται.
Μας θυμίζει ότι τίποτα δεν «έγραψε» πάνω μας, ότι έχουμε αρνηθεί σθεναρά να εισακούσουμε την αγωνία του διπλανού μας, ότι επιλέγουμε να ανήκουμε σε ένα ποσοστό της κάλπης. Και ότι είμαστε και περήφανοι από πάνω.
Φαίνεται ότι δεν κάναμε το κομμάτι μας. Τρία χρόνια έχουν περάσει από την 5η Ιουλίου του 2015 και η κυβέρνηση, που δίνει τον τόνο, αδυνατεί ή δεν τολμά ή, το πιθανότερο, απλώς απαξιοί να αντιμετωπίσει το χάσμα που η ίδια άνοιξε στην κοινωνία. «Είμαστε περήφανοι για το δημοψήφισμα», δήλωσε ανήμερα την επέτειο του δημοψηφίσματος ο πρωθυπουργός. «Γιατί τολμήσαμε να βγάλουμε τον λαό στο προσκήνιο της Ιστορίας», πρόσθεσε, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό.
Ακόμα περήφανος λοιπόν.
Δεν θα έχει ακούσει φαίνεται για τις φιλίες που χάλασαν, τις παρέες που κόπηκαν στα δύο.
Δεν θα είχε ακούσει τη μισή Ελλάδα να λέει προδότες την άλλη μισή, ταμπέλα που φέρει μέχρι σήμερα.
Δεν θα έχει ακούσει –ακόμα– για τα δήθεν «διερευνητικά» τηλεφωνήματα εκείνων των ημερών – «για να έχουμε καλό ρώτημα, εσύ τι θα ψηφίσεις;». Ούτε για εκείνον που ανεβοκατέβαινε τους ορόφους της πολυκατοικίας του και ανέκρινε τους ενοίκους της, αν είναι με το «Ναι» ή με το «Οχι», και κατόπιν σημείωνε τους «προδότες» για να λογαριαστεί μαζί τους «όταν θα έρθει η ώρα».
Δεν θα τα είχε ακούσει όλα αυτά ο πρωθυπουργός. Περήφανος στ’ αυτιά.
Το πιο εντυπωσιακό ωστόσο στην προ ημερών επέτειο ήταν ότι...
την περηφάνια τους για την ψήφο τους στο δημοψήφισμα του ’15 διατράνωσαν και οι πολίτες. «Περήφανος για το “Οχι”», «περήφανη για το “Ναι”», τρία χρόνια μετά.
Πώς είναι δυνατόν;
Ακόμα και εάν δεν θα άλλαζαν σήμερα την ψήφο τους, πώς μπορεί, με όσα έχουν μεσολαβήσει, όσα γνωρίζουμε και επίπονα μάθαμε, να συσχετίζει κάποιος εκείνη την ημέρα με οποιοδήποτε θετικό συναίσθημα;
Δυστυχώς, όσο περισσότερο απομακρυνόμαστε από τον Ιούλιο του 2015, τόσο πιο απειλητικός μοιάζει. Οπως κάθε πρόβλημα που δεν αντιμετωπίζεις έγκαιρα και γιγαντώνεται.
Μας θυμίζει ότι τίποτα δεν «έγραψε» πάνω μας, ότι έχουμε αρνηθεί σθεναρά να εισακούσουμε την αγωνία του διπλανού μας, ότι επιλέγουμε να ανήκουμε σε ένα ποσοστό της κάλπης. Και ότι είμαστε και περήφανοι από πάνω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου