ΣΥΡΙΖΟΣΟΥΡΓΕΛΑΡΑΔΙΚΟ: Η λαίδη Μακμπέθ του ΣτΕ*

Γράφει ο ΦΑΛΗΡΕΥΣ

«Υπάρχουν ακόμη δικασταί εις τας Αθήνας». Υπάρχουν, έχει δίκιο ο κ. Νίκος Σακελλαρίου στην ανακοίνωση της παραίτησής του από τη θέση του προέδρου του Συμβουλίου της Επικρατείας. Κάποιοι άλλοι όμως. Δεν εννοεί, προφανώς, τον εαυτό του ο κ. Σακελλαρίου με την κατακλείδα της ανακοίνωσής του, διότι ο ίδιος παραιτήθηκε, ομολογώντας ουσιαστικά ότι δεν άντεχε άλλο να είναι «δικαστής εις τας Αθήνας». Ειλικρινές εκ μέρους του και κατανοητό.

Ειλικρινές, διότι κανείς, εφόσον δεν είναι κλονισμένος ψυχολογικά και συναισθηματικά, δεν καταδέχεται να παρουσιάσει δημοσίως την εικόνα της παραίτησης του κ. Σακελλαρίου. Δεν ήταν παράσταση εκ μέρους του κ. Σακελλαρίου, θέλω να πω· ήταν η αλήθεια. Το λέει, εξάλλου, ο άνθρωπος στο κείμενο που διάβασε. Παραδέχεται «αδυναμία ελέγχου» των καταστάσεων εκ μέρους του, καθώς επίσης την έλλειψη «ηρεμίας και νηφαλιότητας» ώστε να τις αντιμετωπίσει. 

Βεβαίως, ο παραιτηθείς αναφέρεται ειδικά στη διαρροή σχετικά με την απόφαση για τις συντάξεις. Οσοι γνωρίζουν, όμως, δεν στέκονται στη συγκεκριμένη αφορμή· καταλαβαίνουν ότι αδυναμία και υπερευαίσθητα νεύρα ήσαν προβλήματα γενικότερα στην περίπτωση του κ. Σακελλαρίου.

Για τον λόγο αυτόν είναι κατανοητή, εκτός από ειλικρινής, η παραίτησή του. 

Κατανοητή, επειδή συνειδητοποίησε και ο ίδιος αυτό που πολλοί εκ του χώρου εγνώριζαν από την αρχή, ότι δηλαδή δεν ήταν κατάλληλος για τη θέση του προέδρου του ΣτΕ και μάλιστα υπό τους σκληρούς όρους που επιβάλλει η πραγματικότητα των καιρών μας. Για τους διορατικούς συναδέλφους του, δεν ήταν μόνον κατανοητή η παραίτηση, αλλά και αναπόφευκτη.

Η επιλογή του κ. Σακελλαρίου για τη συγκεκριμένη θέση, την οποία  αποχαιρέτησε με δάκρυα, έγινε με κριτήρια πολιτικά. Τον επέλεξε η κυβέρνηση, λόγω της επαγγελματικής ιδιαιτερότητάς του να συντάσσεται πάντα με «φιλολαϊκές» μειοψηφίες στις ψηφοφορίες του δικαστηρίου. Ηταν, κατά κάποιον τρόπο, ο σεσημασμένος λαϊκιστής του ΣτΕ, τον οποίο η κυβέρνηση επέλεξε, επειδή της φάνηκε ως το αντίθετο της αυστηρής παράδοσης του ΣτΕ, που το θέλει να μην ξεφεύγει από το θεσμικό πλαίσιο της λειτουργίας του και να προασπίζεται την ανεξαρτησία του.

Συνέβαλε πολύ στην επιλογή και η στήριξη του Αρχιεπισκόπου, ο οποίος είχε μαθητή τον κ. Σακελλαρίου στη Λεόντειο Σχολή. (Η οποία Λεόντειος, ειρήσθω εν παρόδω, στην προκειμένη περίπτωση απέτυχε να παραγάγει λέοντα...) Η δική του ήταν η σταθερή υποψηφιότητα της Αρχιεπισκοπής, όποτε ανέκυπτε θέμα επιλογής προέδρου του σώματος. Με την τρίτη απόπειρα, αλλά και με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, η Αρχιεπισκοπή τα κατάφερε τον Οκτώβριο του 2015. (Αξιοσημείωτο ότι, στην ανακοίνωση της παραίτησης, ευχαριστεί και τον Θεό για τη συμπαράσταση που του παρείχε κατά την τέλεση των καθηκόντων του.)

Ο χειρισμός της υπόθεσης των τηλεοπτικών αδειών, το καλοκαίρι του 2016, έδειξε αμέσως τις αδυναμίες του νέου προέδρου. 

Ως προσωπικότητα, δεν είχε το σθένος να κρατήσει μια ισορροπία ανάμεσα στην παράδοση ανεξαρτησίας του ΣτΕ και τις πολιτικές πιέσεις. Συνεθλίβη, λοιπόν, κάπου εκεί ανάμεσα.  

Τη σύγχυσή του, σχετικά με το τι είναι ο ρόλος του προέδρου του ΣτΕ, αποκαλύπτει...

 

 ο τρόπος με τον οποίο ο παραιτηθείς πολιτικοποιεί την πράξη του, κατ’ επέκτασιν και την αδυναμία του.  

Αναπτύσσει, στην παραίτησή του, τους φόβους του για την εξαθλίωση που επιφυλάσσει το μέλλον στους συνταξιούχους. 

Ευγενές και ωραίο να νοιάζεται και να θλίβεται, ως πρόσωπο, για το συγκεκριμένο θέμα – αλλά η δουλειά του είναι να νοιάζεται για τη νομιμότητα των διοικητικών πράξεων της εκτελεστικής εξουσίας. Τα υπόλοιπα, όσο και αν είναι ευγενή, είναι πολιτική. Εννοώ ρηχή πολιτική. Διότι ποια ακριβώς είναι η θέση του παραιτηθέντος για το μέλλον του ασφαλιστικού;  

Προσωπικός πόνος, τον οποίον δεν μπορεί να αντέξει και γι’ αυτό παραιτείται – τίποτε περισσότερο.

Με την παραίτησή του, ελπίζει ότι τουλάχιστον διασώζει την προσωπική πορεία του ως ιδιόρρυθμου δικαστή. 

Ικανοποιεί, επίσης, αν και με τρόπο πολύ διαφορετικό από εκείνον που ο ίδιος φανταζόταν, τη ματαιοδοξία της φιλοδοξίας του: είναι ο πρώτος πρόεδρος στην ιστορία του ΣτΕ που παραιτείται! Ο Νικόλαος Καρόλου Σακελλαρίου πέρασε, πλέον, στην Ιστορία. Ο σπηλαιώδης κρότος που μόλις ακούσατε και ανατριχιάσατε ήταν οι γρανιτένιες πύλες της, που άνοιξαν για να τον υποδεχθούν...

*: Επειδή το τέλος της λαίδης Μακμπέθ, στο σαιξπηρικό έργο, είναι προδιαγεγραμμένο. Δευτερευόντως, επειδή αγαπώ τον Σοστακόβιτς και έψαχνα την ευκαιρία μιας έμμεσης αναφοράς στο εύηχο Μτενσκ...