Γράφει ο Γιώργος Γιαμούκης
(Είναι φοιτητής Νομικής και εργάζεται ως ιδιωτικός υπάλληλος.)
Το σκηνικό στήθηκε σύμφωνα με τα πρότυπα των τελευταίων ετών, όπου
γύρω από ένα ζήτημα της κοινωνίας -τοπικής και μη- στήνονται δυο
στρατόπεδα και μάχονται μέχρι τελικής πτώσεως…
Το βήμα που δίνει το μαραφέτι που λέγεται Facebook, κάνει τα πράγματα
σχεδόν μη διαχειρίσιμα, με πολίτες να ξεστομίζουν κατάρες και απειλές
γιατί ο απέναντι έχει (άκουσον άκουσον) διαφορετική άποψη.
Και η δομή τούτου του «παιχνιδιού» έχει πάντα ένα σημείο αναφοράς
στην κορυφή της πυραμίδας… Πάντα δίπολο, πάντα μαύρο-άσπρο, πάντα
αφορισμοί και πόλωση.
Κάπου στη μέση υπάρχουν άνθρωποι που απλά κοιτούν, παρακολουθούν,
αγωνιούν, δε γνωρίζουν και προσπαθούν να καταλάβουν. Κάποιοι από αυτούς
πείθονται -με όχι πάντα λογικά επιχειρήματα- από τη μια ή την άλλη
πλευρά και κάποιοι μένουν να περιμένουν μια επίσημη ανακοίνωση, ένα
σχέδιο και απαντήσεις σε διλήμματα που δεν μπορούσαν να σκεφτούν κάποια
χρόνια πριν…
Και ναι, το σχέδιο λειτουργεί και μάλιστα με φοβερή επιτυχία. Τα
στρατόπεδα είναι εκεί, με μίσος εκατέρωθεν, αφορισμούς, γενικεύσεις και
διάφορες μετρήσεις και εξυπνάδες…
Οι άνθρωποι πια, μετράνε με ακραία κριτήρια τον βαθμό του
πατριωτισμού, του ανθρωπισμού και της αλληλεγγύης. Υπάρχει μαύρο και
άσπρο, ποτέ γκρι , ποτέ χρώμα, ποτέ ενότητα.
Και όσο τα στρατόπεδα δίνουν σκληρές μάχες, το ανύπαρκτο κράτος
συνεχίζει ακάθεκτο, τα μεγάλα ερωτήματα δεν απαντώνται ποτέ, το όραμα,
το σχέδιο και η οργάνωση μοιάζουν έννοιες άγνωστες.
Υπάρχουμε λοιπόν και εμείς, εδώ στο Ωραιόκαστρο, «τη ντροπή της
χώρας», που απλά δε γνωρίζουμε και περιμένουμε να μάθουμε.
Υπάρχουμε και
εμείς που λέμε γκρι και όχι μαυρόασπρο.
Κυρίως όμως υπάρχουμε και εμείς που λέμε πως...
Σήμερα είναι το Ωραιόκαστρο, αύριο κάτι άλλο, αρκεί να διασπάται πάντα η (οποία) ενότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου