Το φαινόμενο είναι παράνομο.
Τείνει να γίνει ενδημικό. Ειδησεογραφείται (και συχνά) πως φωτογραφικές
διατάξεις τείνουν σε “τακτοποιήσεις” ημετέρων. Πρόκειται, δηλαδή, για
περιπτώσεις ατασθαλιών ως προς την διαχείριση δημοσίων υποθέσεων. Εσχάτως εξαχρειώθηκε έτι μάλλον το ζήτημα: τέτοιες
φαύλες ρυθμίσεις εισάγονται και με τροπολογίες “νυκτερινές” σε άσχετα
νομοσχέδια – Εστία 27.4.16 – (!!!).
Η στήλη έχει κατ’ επανάληψη
επισημάνει το απροκαλύπτως παράνομο του πράγματος. Επανέρχεται και τονίζει.
Η λήθη τετελεσμένων είναι
αμνηστία. Αλλ’ αυτή κατά το Σύνταγμα (άρθρ. 47 § 4) …«… δεν παρέχεται ούτε με νόμο
…»… επί κοινών εγκλημάτων, όπως είναι η παράνομη διαχείριση δημοσίας υπόθεσης.
Δεν πρόκειται, βεβαίως, ούτε για χάρη. Η τελευταία δίδεται ως αντιστάθμισμα της
ανθρωπίνως ενδεχομένης δικαστικής πλάνης. Αντί πολλών λοιπών: προϋποτίθεται
προηγούμενη καταδίκη. Προ της καταδίκης δεν νοείται χάρις.
Επί πλέον,
νομοθετική αφαίρεση εκκρεμούς δικογραφίας από την δικαστική Αρχή και υπαγωγή της
στην νομοθετική λειτουργία, προσκρούει στην διάκριση των εξουσιών (άρθρ. 26 Σ). Η διάκριση αυτή απαγορεύει την
ανάμειξη οιασδήποτε Αρχής στις εκκρεμείς
υποθέσεις άλλης (!).
Τέλος, η εύνοια
προς οιουσδήποτε κομματικούς,
κατακρεουργεί την συνταγματικά κατοχυρωμένη έννοια της ισότητας των πολιτών
έναντι του νόμου (άρθρ. 4 § 1 Σ). Είναι ηθικά προκλητικό η κοινοβουλευτική
πλειοψηφία να “εξυπηρετεί” τους δικούς της (!).
Υπό τα άνω, η
συμμόρφωση των οικονομικών εισαγγελέων, προς τα εκθέσμως θεσπισθέντα, παρίσταται
νόμω αδύνατη. Το άρθρ. 93 § 4Σ.
επιτάσσει ως καθήκον των δικαστικών αρχών την μη εφαρμογή νόμου αντισυνταγματικού. Άρα παρά
τις χαριστικές ρυθμίσεις οι διώξεις πρέπει ν’ ασκούνται (!).
Αλλά και
εάν η ποινική εξάλειψη ήταν ισχυρή, μένει η αστική ευθύνη.
Η παράλειψη, επιδίωξης αποζημιώσεων ιδρύει νέα ποινική
ευθύνη για άπιστη διαχείριση. Η απιστία, εδώ, έγκειται, ακριβώς, στην μη
επιδίωξη είσπραξης του λαβείν από την παρανομία.
Συμπερασματικά:
Υπό συνθήκες κράτους δικαίου είναι αδύνατη η
νομοθετική άφεση συντελεσμένων συνεπειών εκ παρανομίας (!!!).
Η κατακρινόμενη πρακτική
νομοθετικής αυθαιρεσίας συνιστά ύβρη δεινή (και) προς την εθνική μας πνευματική
κληρονομία. Ο Αριστοτέλης, πρόδρομος πολιτειολόγος, συστηματοποίησε – πρώτος
αυτός – τα χαρακτηριστικά του εντίμου (με κύρος) νόμου επιγραμματίζων: …« … η …
του νομοθέτου κρίσις ου κατά μέρος, αλλά περί μελλόντων τε και καθόλου εστίν
…»… (Ρητορική Τέχνη Α΄ 1354b).
Άρα ο νόμος, καθολικός και ουδέτερος, ορίζει περί των μελλόντων, μη ων, δηλαδή
(ουδέποτε), φωτογραφικός.
Η ανάμνηση της αριστοτελικής
αίγλης, ατυχώς, δεν είναι πηγή έμπνευσης. Είναι, αμιγώς, πηγή θλίψης. Θλίψης,
δηλαδή, για το σημερινό μας κατάντημα
ΕΣΤΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου