Το μετρό όπως και όλες οι δημόσιες συγκοινωνίες είναι απαραίτητα για τη ζωή της πόλης. Κοινώς είναι κοινωνικά αγαθά, όπως το ηλεκτρικό ρεύμα, το νερό, οι δρόμοι και τα πεζοδρόμια. Ανήκουν σε όλους, άρα δεν ανήκουν σε κανέναν. Και πάντως δεν ανήκουν σε όσους είναι υπεύθυνοι για τη λειτουργία τους. Αυτοί είναι εντεταλμένοι υπάλληλοι, οι οποίοι αμείβονται για να εξασφαλίζουν τις υπηρεσίες που προσφέρουν στο κοινό.
Στις 26 Νοεμβρίου έγινε ένα τραγικό δυστύχημα. Ενας εργαζόμενος έχασε τη ζωή του επειδή τον καταπλάκωσε ένα βαρύ φορτίο.
Αμέλεια κάποιου υπευθύνου;
Κακοτεχνία;
Ο,τι και να ’ναι, το πένθος είναι βαρύ. Και η αντίδραση των συνδικαλιστών του μετρό, άμεση. Αποφάσισαν να διακόψουν τη λειτουργία του μετρό για μερικές ώρες απροειδοποίητα, εγκαταλείποντας τους χρήστες του στο έλεος της τύχης τους. Και μάλιστα σε κρίσιμες μεσημεριανές ώρες, όταν η κίνηση είναι μεγάλη. Το αποτέλεσμα ήταν το συνηθισμένο καθημερινό χάος να εμπλουτισθεί από ακόμη περισσότερο χάος.
Αν δεν κάνω λάθος, η κυβέρνηση ψήφισε ένα νόμο ο οποίος ορίζει ότι, ακόμη και σε περίπτωση απεργίας, προσωπικό ασφαλείας διασφαλίζει τη στοιχειώδη έστω λειτουργία του μέσου. Προφανώς εφαρμόζεται, όπως κι εκείνος ο άλλος που ορίζει ότι διακόσιοι διαμαρτυρόμενοι δεν δικαιούνται να διακόψουν την κυκλοφορία στην πόλη.
Το πρόβλημα έχει δύο όψεις.
Η πρώτη είναι ότι οι συνδικαλιστές συμπεριφέρονται στη δημόσια περιουσία σαν να είναι ιδιοκτησία τους. Οι παλιότεροι θυμούνται τους συνδικαλιστές της κρατικής ΔΕΗ που κατέβαζαν τους διακόπτες όποτε κάτι δεν τους άρεσε – συνήθως αμοιβές και επιδόματα. Η αντίληψη είναι βαθιά ριζωμένη, μια απ’ αυτές που κάνουν την Ελλάδα μη μεταρρυθμίσιμη.
Η δεύτερη όψη είναι η σκοπιμότητα της συγκεκριμένης «δράσης».
Νομίζουν ότι δικαιώνουν τον άτυχο συνάδελφό τους βασανίζοντας σαδιστικά τόσο κόσμο;
Ή μήπως νομίζουν ότι με την ξαφνική διακοπή της λειτουργίας του μετρό θα βοηθήσουν ώστε στο μέλλον να μην υπάρξουν ξανά τέτοια δυστυχήματα;
Δεν τους θεωρώ τόσο αφελείς. Δεν έχουν προφανώς τρόπο για να διορθώσουν την κατάσταση. Αυτό θα απαιτούσε σοβαρή δουλειά, την οποία μάλλον δεν γνωρίζουν. Οπότε κάνουν το μόνο που έχουν μάθει να κάνουν. Απεργία με θύματα όχι βέβαια τους τυχόν υπευθύνους του δυστυχήματος, αλλά το κοινό. Εκ του ασφαλούς, αφού ξέρουν ότι το κοινό δεν έχει τα μέσα να αντιδράσει στον εκβιασμό.
Και έτσι μας υπενθυμίζουν την ύπαρξή τους και προσπαθούν να αποδείξουν τη χρησιμότητά τους.
Το Σάββατο πάλι προχώρησαν σε απεργια, για να παραστούν στην κηδεία του άτυχου συναδέλφου τους.
Δεν θα τους έφτανε να λειτουργούν το μετρό φορώντας ένα μαύρο περιβραχιόνιο εις ένδειξη πένθους και να...
μοιράζουν φυλλάδια διαμαρτυρίας στους χρήστες;
Πιο αποτελεσματικό θα ήταν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου