Ότι και αν λέτε, ό,τι και αν γράφετε, εγώ τον Γιώργο τον συμπαθώ. Μη σας πω ότι τον αγαπάω μ’ έναν αλλόκοτο τρόπο. Πρώτα απ’ όλα έχει στο περιβάλλον του, ανθρώπους που είναι πολύ φίλοι μου και πολύ καθαροί. Ούτε λουμπινιές, ούτε κομπίνες, ακόμα και τους καιρούς που είχαν την δυνατότητα.
Δεύτερο, ο ίδιος Γιώργος κουβαλά στις πλάτες του ένα ασήκωτο φορτίο, που όσο τον βοήθησε στην ανέφελη αρχική του ανέλιξη, τόσο τον καταπλάκωσε στη συνέχεια. Είναι γιος του Ανδρέα. Μη θαρρείτε πως ήταν εύκολο.
Ο οποίος Ανδρέας, επειδή δεν είχε καιρό και διάθεση ν’ ασχοληθεί με τα παιδιά του, τ’ άφησε να μεγαλώσουν μόνα τους μέσα στο χαοτικό περιβάλλον που τον περιτριγύριζε. Ασχολήθηκε μόνο με τον εαυτό του και όταν έφτασε στα τελευταία του, είπε το περίφημο «εγώ αφήνω προίκα στα παιδιά μου το όνομα μου». Τότε που το είπε, εξελήφθη ως γενναία πράξη ενός πολιτικού που ενώ θα μπορούσε να συσσωρεύσει πλούτο και να τον κληροδοτήσει στους απογόνους του, εκείνος δεν το ‘κανε.
Πρακτικά όμως, τους κληροδότησε (και κυρίως στον Γιώργο) ένα τόσο επιτυχημένο όνομα που ήταν αδύνατη κάθε δική τους σύγκριση μαζί του. Ήταν μια κληρονομιά που κατέληγε άχθος ασήκωτο στους ώμους τους, όχι προίκα στην τσέπη τους.
Τους κληροδότησε επίσης και μια αλλόκοτη βεβαιότητα ότι από την πολιτική μπορούν να βιοποριστούν, ανεξαρτήτως ικανοτήτων.
Τέλος, τους κληροδότησε μια πεποίθηση που προσομοιάζει με οικογενειακό αλάθητο. Αφού το σκέφτηκε ένας Παπανδρέου, είναι de facto σωστό.
Σ’ αυτές τις βάσεις στήθηκε το πολιτικό ναυάγιο που ονομάζεται Γιώργος και το γράφω με τη συμπάθεια ανθρώπου που και τον γνώρισε και τον κατασυμπάθησε και προσπάθησε να τον βοηθήσει κάποτε (εκ του μακρόθεν πάντοτε). Όλες οι πολιτικές επιλογές του Γιώργου ήταν λάθος.
Πήρε ένα μεγάλο κόμμα και στάθηκε ανίκανος να το διαχειριστεί.
Πήρε την πρωθυπουργία και την παρέδωσε οικειοθελώς. Όλοι οι στενοί του συνεργάτες (πλην Γερουλάνου) κατέληξαν στην αυλή του Τσίπρα.
Η συνέχεια του ήταν τραγική. Έφευγε απ’ το ΠΑΣΟΚ, γύριζε, έφτιαχνε κόμματα, τα διέλυε, τα κρατούσε, τα περιέφερε, πρότεινε συμμαχίες και αντισυμμαχίες, κατάφερε μέχρι και να ηττηθεί από τον Ανδρουλάκη.
Τι τα θέτε; Το ένα Βατερλώ πίσω απ’ το άλλο.
Παρά ταύτα, παραμένει πάντα ο μειλίχιος και συμπαθέστατος Γιώργος που στα 73 του χρόνια ψάχνει ακόμα τον πολιτικό του εαυτό, δίχως να μπορεί να ξεφύγει από τα αντιδεξιά στερεότυπα του 20ου αιώνα, που (και αυτά) τα κληρονόμησε από τον πατέρα του.
Μην δίνετε, το λοιπόν, σημασία στις δηλώσεις του υπέρ της Καρυστιανού. Έχουν την ίδια αξία που είχε και η προ λίγων μηνών φωτογραφία του με τον Σι Τζινπίγκ και τον Πούτιν στο Πεκίνο. Είτε τα κάνει αυτά, είτε δεν τα κάνει, το ίδιο είναι. Δεν επηρεάζει μήτε τον στενό κύκλο των ανθρώπων που τον βλέπουν κάθε μέρα.
Μήτε να τον τοποθετείτε στην αντιμητσοτακική κίνηση (ή συνωμοσία) των πρώην. Καμία σχέση και μ’ αυτό. Μόνος του τα κάνει, μόνος του τα λέει, κανέναν δεν παρασέρνει, κανέναν δεν χαροποιεί, κανέναν δεν ενοχλεί.
Κατά βάθος ο Γιώργος, το μόνο που θέλει είναι…
να μπαίνει σ’ ένα αεροπλάνο και να ταξιδεύει. Ή να καβαλά ένα ποδήλατο (ή κανό το καλοκαίρι) και να γυμνάζεται με τις ώρες, χαμένος στις σκέψεις του.
Σας είπα, εγώ τον συμπαθώ πολύ, έτσι όπως είναι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου