Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΕΥΘΥΜΑΚΗ
Στο ΠΑΣΟΚ φαίνεται να φύεται μια ιδιότυπη αμνησία.
Μια δεκαετία πριν, ο Αλέξης Τσίπρας ως ηγέτης τού τότε ΣΥΡΙΖΑ, πέρασε πάνω από το Κίνημα σαν πολιτικός οδοστρωτήρας. Το διέλυσε, το συρρίκνωσε, το χλεύασε ως «συστημικό απομεινάρι» και το χρέωσε για όλα όσα πήγαν στραβά στη Μεταπολίτευση.
Κι όμως, σήμερα, με το πολιτικό σκηνικό να αλλάζει, κάποιοι στην πράσινη πολυκατοικία συζητούν –ή, έστω, υπαινίσσονται– το ενδεχόμενο μιας «προοδευτικής συμπόρευσης» μαζί του. Λες και δεν έχουν καταλάβει ότι ο λύκος που μπήκε μία φορά την αυλή σου για κυνήγι, δεν μπαίνει δεύτερη για φιλοξενία, αλλά από συνήθεια.
Η αρχή έγινε με τη Ράνια Θρασκιά.
Με μια αφοπλιστική ηρεμία, μίλησε για διάλογο με όλους στον προοδευτικό χώρο, «ακόμα και με τον Τσίπρα».
Η φράση λειτούργησε σαν απασφαλισμένη χειροβομβίδα, δεν ήταν απλώς ένα «άνοιγμα». Hταν σαν να λες ότι το ΠΑΣΟΚ είναι έτοιμο να συζητήσει με τον άνθρωπο που το οδήγησε στο μονοψήφιο 4%. Αν αυτό δεν είναι πολιτική αφέλεια, τότε είναι αισιοδοξία που αγγίζει την αυτοκαταστροφή.
Αλλά δεν είναι μόνο η Θρασκιά.
Ο Θόδωρος Μαργαρίτης επιμένει ότι ο διάλογος δεν πρέπει να αποκλείει κανέναν, ούτε το «κόμμα Τσίπρα».
Η δε «Ανανεωτική Αριστερά» μιλά για «κοινό βηματισμό των προοδευτικών δυνάμεων».
Εκεί κάπου, μέσα στις επιτροπές και τα πολιτικά συμβούλια, ξεχνούν ότι ο Τσίπρας δεν έκανε απλώς αντιπολίτευση στο ΠΑΣΟΚ. Eστησε την πολιτική του επιβίωση πάνω στο κουφάρι του.
Και ύστερα υπάρχει ο Χάρης Δούκας, ο οποίος με την τεχνοκρατική ηρεμία του υποστηρίζει ότι ο διάλογος δεν πρέπει να δαιμονοποιείται.
Μόνο που η δαιμονοποίηση δεν είναι θέμα αισθητικής, είναι θέμα ιστορικής μνήμης. Και αν κάποιοι θέλουν να την απενεργοποιήσουν στο όνομα «μιας μεγάλης προοδευτικής παράταξης», ας αναρωτηθούν πρώτα πόσο μεγάλη θα είναι αυτή η παράταξη την επόμενη μέρα.
Διότι ο Τσίπρας, όπου πάει, δεν πάει για να ενσωματωθεί, πάει για να κυριαρχήσει.
Oλα τούτα εδράζονται στο απλουστευτικό και πολιτικά επικίνδυνο σύνθημα, «Σημασία έχει να φύγει ο Μητσοτάκης».
Ωραία. Αν φύγει ο Μητσοτάκης, μετά τι;
Ποιο είναι το σχέδιο; Ποιο είναι το πρόγραμμα;
Ποιος ηγείται;
Το να πορεύεται ένας ολόκληρος πολιτικός χώρος με μοναδικό συνεκτικό ιστό το αντι-μητσοτακικό μένος δεν είναι στρατηγική, είναι το κοντινότερο που μπορείς να έχεις σε πολιτική απελπισίας. Σαν να λες: «Δεν ξέρουμε πού πάμε, αλλά πάμε όλοι μαζί να μην είναι αυτός εκεί».
Το ΠΑΣΟΚ έχει μια ευκαιρία να ξαναγίνει μεγάλος παίκτης. Αλλά δεν θα γίνει ποτέ, αν ονειρεύεται συνεργασίες με τον άνθρωπο που το αποδόμησε την πρώτη φορά και πιθανότατα θα το ξανακάνει τη δεύτερη, αυτή τη φορά με το χαμόγελο του «σωτήρα της Kεντροαριστεράς».
Η Χαριλάου Τρικούπη μπορεί να φωνάζει «αυτονομία», αλλά αν αφήσει το παράθυρο ανοιχτό, μην απορήσει όταν ξαναγυρίσει ο ίδιος κλέφτης.
Το ζήτημα δεν είναι «να φύγει ο Μητσοτάκης». Το ερώτημα είναι …
με ποιον, για ποιον και προς τα πού.
Αν το ΠΑΣΟΚ δεν το απαντήσει, κάποιοι άλλοι θα το απαντήσουν για λογαριασμό του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου