ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟ-ΑΓΡΑΜΜΑΤΟ-ΤΣΟΓΛΑΝΑΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: «Good Bye, υποκρισία!»

Του Νίκου Παπαϊωάνου

Καθηγητή, τέως πρύτανη του ΑΠΘ.

Λίγους µήνες πριν από την πτώση του Τείχους του Βερολίνου η Κριστιάνε, φανατική υποστηρίκτρια της Deutsche Demokratische Republik, παθαίνει καρδιακή προσβολή και πέφτει σε κώμα. Οταν θα συνέλθει, η Γερμανία έχει ενοποιηθεί, ο κόσμος έχει αλλάξει, όμως ο γιος της, προκειμένου να την προφυλάξει από το σοκ, που θα μπορούσε να αποβεί μοιραίο για τη ζωή της, σκηνοθετεί μια ψεύτικη καθημερινότητα, ώστε να διατηρήσει ζωντανή την Ανατολική Γερμανία μέσα στα 79 τ.μ. του σπιτιού της μητέρας του.

Εχουν περάσει 20 χρόνια από την παγκόσμια προβολή της δραματικής – κωμικής ταινίας του Βόλφγκανγκ Μπέκερ, «Good Bye, Lenin!». Από τότε μέχρι σήμερα, που ακούω τα επιχειρήματα εκείνων, οι οποίοι τοποθετούνται αρνητικά στο νομοσχέδιο της κυβέρνησης για τα μη κρατικά πανεπιστήμια, μπορώ να σκεφτώ αρκετές περιπτώσεις, όπου εκπρόσωποι και στελέχη της «προοδευτικής» Αριστεράς πρωταγωνίστησαν σε μικρές… παρωδίες της ταινίας.

Νοσταλγοί του υδροκέφαλου κράτους και των μονοπωλίων του σε κάθε τομέα αναζητούν θαλπωρή στις ψευδαισθήσεις, που προσπαθούν να καλλιεργήσουν στην ελληνική κοινωνία. Στις επάλξεις και στις πλατείες των αγανακτισμένων για να μην καταργηθούν φορείς-φαντάσματα κατασπατάλησης του δημόσιου χρήματος, σε διαρκή ετοιμότητα να ξορκίσουν τον κακό δαίμονα, τον a priori τρισάθλιο ιδιώτη, που ενδιαφέρεται μόνο για το κέρδος του και αδιαφορεί για τον σκοπό που υπηρετεί, αλλά κυρίως απολαμβάνει να βασανίζει τους εργαζομένους.

Σημαιοφόροι της «ελεύθερης παιδείας». Μονοπώλιο δικό τους αυτή –κάτι σαν το ηθικό πλεονέκτημα της πρώτης φοράς Αριστερά–, που εξελίχθηκε στο πιο σύντομο ανέκδοτο.

Μαλωμένοι με την πραγματικότητα. Μα αν αισθάνονται προοδευτικοί ζώντας στον υπαρκτο-σοσιαλιστικό μικρόκοσμο, που τρέφει τις ιδεοληψίες τους, ας μην απορούν τουλάχιστον γιατί η κοινωνία δεν τους ακολουθεί. Οι Ελληνες πλήρωσαν κυριολεκτικά από την τσέπη τους τις επιπτώσεις ενός πανάκριβου λαϊκισμού, που οδήγησε για χρόνια σε «κώμα» την κοινωνία και την οικονομία, και έφερε τη χώρα στο χείλος του γκρεμού, ένα βήμα έξω από την Ευρωπαϊκή Ενωση.

Σήμερα, αυτοί που φωνάζουν ότι η ίδρυση μη κερδοσκοπικών, μη κρατικών πανεπιστημίων θα υποβαθμίσει το ελληνικό δημόσιο πανεπιστήμιο, είναι οι ίδιοι που για δεκαετίες υπερασπίζονταν το πανεπιστημιακό άσυλο, αδιαφορώντας αν είχε εκφυλιστεί σε άσυλο των ναρκεμπόρων και των μπαχαλάκηδων. 

Ποιος δεν θυμάται το πόρισμα της επιτροπής που έφτιαξε ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση για την αντιμετώπιση της βίας στα ΑΕΙ, το οποίο καλούσε σε «εποικοδομητικό διάλογο για τις καταλήψεις» και πρότεινε την απομάκρυνση των ATM από τους χώρους των ΑΕΙ, ως μέτρο αντιμετώπισης των ληστειών και των εκρήξεων;  

Ποιος δεν θυμάται το 2021 τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και λοιπές «προοδευτικές δυνάμεις» να προτάσσουν τα στήθη τους για να υπερασπιστούν την κατάληψη του κτιρίου διοίκησης στο ΑΠΘ με διακύβευμα αιτήματα του Κουφοντίνα;

Οι ίδιοι, βέβαια, ταυτόχρονα, δικαιούνται να εμπιστεύονται τα παιδιά τους να σπουδάσουν σε καλά ιδιωτικά σχολεία και πανεπιστήμια του εξωτερικού ή, ως δάσκαλοι του περήφανου ελληνικού πανεπιστημίου, αξιοποιούν τη χρήση εκπαιδευτικής άδειας για να διδάξουν με καλές απολαβές στα –κατά τα λοιπά κακά– ιδιωτικά πανεπιστήμια του εξωτερικού, που τώρα θέλουν να έλθουν στη χώρα μας.

Οι ίδιοι σφυρίζουν ανέμελα για τους 40.000 Ελληνες φοιτητές του εξωτερικού, που δαπανούν εκτός της χώρας άνω των 500 εκατ. ευρώ ετησίως. Και μετά δηλώνουν στενοχωρημένοι για την Ελλάδα που διώχνει έξω τα παιδιά της και τα πιο λαμπρά μυαλά της. Δυσκολεύονται να βρουν άλλη χώρα στον πλανήτη δίχως μη κρατικά πανεπιστήμια, μα… τι να κάνουν, αφού είναι αλλεργικοί σε οτιδήποτε προάγει τον ανταγωνισμό και τους βγάζει από τη βόλεψή τους.

Η λειτουργία στην Ελλάδα αναγνωρισμένων αλλοδαπών ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, με αυστηρά ποιοτικά, ποσοτικά, αλλά και εναρμονισμένα με τις κατευθυντήριες οδηγίες για τη διασφάλιση της ποιότητας στον ευρωπαϊκό χώρο ανώτατης εκπαίδευσης κριτήρια αξιολόγησης τμημάτων και πιστοποίησης των προγραμμάτων σπουδών, θα δώσει τεράστια ώθηση στις επενδύσεις στην εκπαίδευση και στην έρευνα στη χώρα μας, και τα οφέλη από τη συνύπαρξη μη κρατικών και δημόσιων πανεπιστημίων θα φανούν άμεσα. Τα δημόσια ΑΕΙ, με τα κονδύλια προς αυτά να αυξάνονται κατά 1 δισ. ευρώ, θα διευρυνθούν ακόμη περισσότερο, ώστε να οδηγηθούν σε ακόμη μεγαλύτερη εξωστρέφεια.

Η ελληνική κοινωνία...

 

 προχωράει σταθερά και ρεαλιστικά στο μέλλον, αποχαιρετά με ανακούφιση ένα πολιτικό αφήγημα οδυνηρών ψευδαισθήσεων και υποκρισίας.