"Κόμμα = Ομάς ανθρώπων, ειδότων ν' αναγιγνώσκωσι και ν' αρθογραφώσιν εχόντων χείρας και πόδας υγιείς, αλλά μισούντων πάσαν εργασίαν, οίτινες ενούμενοι υπο ένα οιονδήποτε αρχηγόν, ζητούσι ν' αναβιβάσωσιν αυτόν δια παντός μέσου εις την έδραν πρωθυπουργού, ίνα παρέχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι χωρίς να σκάπτωσι"
Εμμανουήλ Ροΐδης , Έλληνας πεζογράφος και κριτικός (1836-1904)


ΣΥΡΙΖΑίικο ΣΟΥΡΓΕΛΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Η πολιτισμική μετάλλαξη των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ

 


Του ΓΙΩΡΓΟΥ Π. ΜΑΛΟΥΧΟΥ

Στην αρχή τους ξίνιζε. Αλλά, όπως τουλάχιστον φαίνεται από τις σχετικές φωτογραφίες, τελικά μάλλον μια χαρά περάσανε οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ στις Σπέτσες.

Λογικό άλλωστε. Γιατί να μην περάσουν; Σε τέτοιο αρχοντικό που τους είχε ο πρόεδρός τους; Και όπως ορθώς είπε και ο Άδωνις Γεωργιάδης, τους πάει τζάμπα στις Σπέτσες, τι άλλο θέλουν δηλαδή και φωνάζουνε;

Αλλά επειδή δεν έχει τονιστεί επαρκώς, υπάρχει και το εξής: δεν είναι μόνον οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που εκπαιδεύονται με εντολή Κασσελάκη.

Την ίδια ακριβώς στιγμή, είναι και εκείνοι της ΝΔ, με εντολή Μητσοτάκη – οι δεύτεροι περί νόμου ομοφύλων γάμων. Σπάνια σύμπτωση.

Αλλά, με μία βασική διαφορά: οι αντιπολιτευόμενοι υποτιθέμενοι «αριστεροί» συριζαίοι στο προαναφερθέν αρχοντικό στις Σπέτσες να τους έχει ο πρόεδρος σαν βασιλιάδες, ενώ οι κυβερνητικοί υποτιθέμενοι «δεξιοί» στην Πειραιώς σαν να γυρίσαν στο σχολείο… Ποιος περνάει καλύτερα; Ποιος άλλος; Οι αγωνιστές της Αριστεράς. Πάντα!..

Το ότι τους είχε στα πούπουλα, είναι προφανές και όχι μόνον από τις φωτογραφίες: αναμμένο τζάκι, τσίπουρο, ο Φάμελλος, καλλίφωνος λένε, να πιάνει το τραγούδι, περπάτημα στους δρόμους του νησιού προς το σπίτι του προέδρου και ουκ ολίγοι να ομολογούν ότι ουδέποτε είχαν μετάσχει σε καλύτερες συνεδριάσεις. Αμέ. Αν και σε τέτοιο αρχοντικό, πιο σωστό θα ήταν να είχε στείλει στο λιμάνι και καμιά δεκαριά άμαξες με κόκκινες κορδέλες να τους περιμένουν – το Λίμπρο ντ’ Ορο είναι αλλιώς;

Πάντως η προσαρμοστικότητα των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ είναι γνωστή και καλά δοκιμασμένη: το ένα πρωί μπαίνουν στη Βουλή και ορκίζονται ως αγανακτισμένοι της Πλατείας που ακριβώς αυτό, δηλαδή η εκμετάλλευση του πόνου και της απελπισίας, τους είχε κάνει πρώτο κόμμα για να «σκίσουν τα μνημόνια» και να τα «καταργήσουν με έναν νόμο και ένα άρθρο σε μια μέρα» και, το άλλο πρωί, έχουν ήδη αρχίσει την καθολική μετάλλαξη σαν να παίζουν στους X-MEN, μέχρι που έκαναν τους προηγούμενους και έμοιαζαν πιο… αριστεροί από τους ίδιους.

Μπήκαν τότε αλαλάζοντας, υπό τον αρχηγό τους Αλέξη Τσίπρα, «Μάνταμ Μέρκελ γκόου χομ» και προτού πάρει κανείς χαμπάρι πώς συνέβη, περίπου σε χρόνο μηδέν, είχαν γίνει οι πιο πιστοί της οπαδοί και ο αρχηγός τους γυρνούσε δεξιά και αριστερά και της έπλεκε το εγκώμιο γράφοντας ακόμα και ύμνους για την τότε καγκελάριο της Γερμανίας στον ξένο Τύπο! Την καγκελάριο που ήταν η βασική πολιτική δύναμη που επέβαλε τα μνημόνια τα οποία στην αρχή θα… έσκιζαν!

Περνάνε όλη την περίοδο της κυβέρνησης Σαμαρά να σκούζουν ότι η Ελλάδα δεν έχει πια δημοκρατία επειδή η τρόικα έκανε, έλεγαν, ό,τι ήθελε. Ερχονται εκείνοι και η τρόικα περιέρχεται πλέον στην πιο ευτυχή στιγμή της από τότε που είχε πατήσει για πρώτη φορά το πόδι της εδώ.

Η προσαρμοστικότητά τους λοιπόν, είναι παροιμιώδης. Γι’ αυτό άλλωστε και ο ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκε εκεί που βρέθηκε στις εκλογές και, εν τέλει, οι βουλευτές του βρέθηκαν και αυτοί με τη σειρά τους στην οικία Κασσελάκη στις Σπέτσες.

Πάντως η ουσία πίσω απ’ όλα αυτά είναι ότι τον Κασσελάκη μάλλον τον βλέπουν τώρα με άλλο μάτι. Γιατί οι Σπέτσες σαφώς δεν ήταν μια ιδέα για χαλάρωση και κουβεντούλα. Προφανώς ήταν ένα βήμα σε…

 

 μία συνολική διαδικασία αλλαγής.

Πρώτα των βουλευτών, που ο Κασσελάκης τους ετοιμάζει για πλήρη… πολιτισμική μετάλλαξη. Και, μετά, του τρόπου λειτουργίας του κόμματος, της οποίας η έναρξη μάλλον δεν θα ήταν εφικτή στην Κουμουνδούρου, τη γεμάτη από αριστερίλα του ’70 που δεν θυμήθηκαν να πάρουν μαζί τους όσοι έφυγαν να φτιάξουν τη λεγόμενη (ο Θεός να την κάνει…) δήθεν «Νέα Αριστερά».

Αλήθεια, αυτοί σε τι κατάσταση να βρίσκονται σήμερα που ουδείς πλέον ασχολείται μαζί τους; Και που οι Σπέτσες μοιάζουν γι’ αυτούς όνειρο μαζί και (κυρίως πια) εφιάλτης.

 

Δεν υπάρχουν σχόλια: