ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ
Του Θάνου Τζήμερου
Ο τίτλος είναι πασπαρτού. Θα μπορούσε να αναφέρεται σε κάθε έκφανση της νεοελληνικής συμπεριφοράς, κυβερνώντων τε και κυβερνωμένων. Σήμερα, ας τον περιορίσουμε στο 176ο θέμα της πολιτικής ατζέντας, από πλευράς σπουδαιότητας, που όμως κυριαρχεί στις ειδήσεις εδώ και εβδομάδες: τον γάμο ανάμεσα σε άτομα του ιδίου φύλου.
Αρχίζω με μια τεχνική παρατήρηση: όταν το ΛΟΑΤΚΙ+ κίνημα θεωρεί την έννοια του φύλου ξεπερασμένη, καθιερώνοντας πολλές άφυλες ή διαφυλικές κατηγορίες, γιατί η δημόσια συζήτηση δεν τις εμπεριέχει;
Ένα nongender δεν θα μπορεί να παντρευτεί με ένα queer; Ένα trans με ένα intersex;
Άρα, αν θέλουμε να είμαστε ακριβείς θα έπρεπε να μιλάμε όχι για γάμο ομοφύλων αλλά για γάμο ανάμεσα σε άτομα ανεξαρτήτως φύλου.
Γιατί, αλήθεια, έγινε πρωτοσέλιδο και δεν περιορίστηκε, όταν ανακοινώθηκε, σε μονόστηλο;
Διότι, αντίθετα από τον τρόπο με τον οποίον παρουσιάζεται από την κυβέρνηση, δεν είναι μια απλή ρύθμιση που θα εξυπηρετήσει λίγες εκατοντάδες συμπολίτες μας. Είναι το πρώτο βήμα σε μια άλλη εποχή, στην οποία έννοιες που αποτέλεσαν ακρογωνιαίους λίθους στην ανάπτυξη του πολιτισμού μας παύουν να σημαίνουν αυτό που σήμαιναν, χωρίς ακόμα να έχουμε προσδιορίσει τι θα σημαίνουν από δω και μπρος.
Μέχρι σήμερα, ο γάμος αφορούσε μια γυναίκα κι έναν άντρα που ένωναν τις ζωές τους με κύριο σκοπό το να κάνουν παιδιά.
Δεν ήταν "trendy” θεσμός, στην καλλιτεχνική παρέα μου, όταν ήμασταν άλκιμοι νεανίες. Τον θεωρούσαμε ασφυκτικό, καταπιεστικό, ξεπερασμένο. Μάλιστα, οι ομοφυλόφιλοι της παρέας ήταν οι πλέον διαπρύσιοι πολέμιοί του! Όταν υπάρχει αγάπη, τα χαρτιά και οι υπογραφές είναι περιττά. Όταν δεν υπάρχει, είναι χειροπέδες που πρέπει να σπάσουν. Έτσι λέγαμε, τότε που την ανθρώπινη ύπαρξη την προσλαμβάναμε με δύο μόνο τρόπους: με έρωτα ή χωρίς. Κι όταν τελικά συγκατανεύσαμε στον θεσμό (ο γράφων στην ηλικία των 51) το κάναμε χωρίς πολλή όρεξη, μόνο επειδή το βιολογικό ρολόι έδειχνε "τέλος χρόνου" για να αποκτήσουμε παιδιά.
Όταν όμως συνέβη αυτό το θαύμα, διαπιστώσαμε ότι το παιδί σε εκτοπίζει από το κέντρο του σύμπαντός σου. Και όλες σου οι ενέργειες, ακόμα και τα συναισθήματα, σταθμίζονται με νέους συντελεστές βαρύτητας. Αντιληφθήκαμε ότι ο γάμος, πέρα από το παιχνίδι του πόθου, που έρχεται και παρέρχεται, είναι, ή θα πρέπει να είναι, ένας τίμιος συνεταιρισμός στον οποίο δύο άνθρωποι αυτοδεσμεύονται, του ζευγαριού την ασήκωτη σφαίρα, να σπρώχνουν πιο πέρα, νύχτα και μέρα, που λέει κι ο ποιητής, με βασική επιδίωξη την ευτυχία του παιδιού. Ακόμα και εις βάρος της δικής τους. Ο πυρήνας της οικογένειας ήταν πάντα δύο άνθρωποι, πάντα αντιθέτου φύλου, και στους δύο τρίτος δεν χωρεί. Διότι, όταν χωρέσει, αρχίζουν τα ατυχήματα, και τα θύματα είναι κυρίως τα παιδιά.
Και τώρα συζητάμε για έναν τύπο γάμου, ο οποίος για την τεκνοποιία χρειάζεται τρεις, "με το καλημέρα"! Ο δότης σπέρματος σε ζευγάρι γυναικών και η παρένθετη μητέρα σε ζευγάρι ανδρών είναι το τρίτο πρόσωπο που, χωρίς αυτό, παιδιά γιοκ. Εάν, μάλιστα, σε μια παρένθετη μητέρα εμφυτευθεί ωάριο άλλης γυναίκας, γονιμοποιημένο με σπέρμα δότη εκτός των δύο ανδρών συζύγων, στην παραγωγή του παιδιού εμπλέκονται πέντε! Το μοντέλο παραγίνεται πολύπλοκο έως χαοτικό και καλείται η νομοθεσία να το ρυθμίσει. Κι αντί να το προσεγγίσει με δεδομένη την πολυπλοκότητά του, χρησιμοποιεί ως μέτρο το παλιό μοντέλο γάμου των δύο ετερόφυλων: η παρένθετη μητέρα ή ο δότης σπέρματος δεν έχει κανένα δικαίωμα. Ούτε υποχρεώσεις. Ψεκάστε, γεννήστε, τελειώσατε!
Και αν κάποτε η κυοφορήσασα μάθει ότι το παιδί που παρέδωσε "κακόπεσε" και θελήσει να αναλάβει τη φροντίδα του;
Ή αν το ίδιο το παιδί, στερημένο από το μητρικό χάδι και με ερεθισμένα τα μάγουλα από τα γένια των στοργικών μπαμπάδων του, ψάξει αργότερα να βρει τη μάνα του;
Με μια αναζήτηση στο διαδίκτυο θα ανακαλύψετε δεκάδες παρόμοιες περιπτώσεις, στα πιο "προχωρημένα" από μας κράτη, στις οποίες καλείται το δικαστήριο να βγάλει, πολύ δύσκολα, άκρη. Και ποιο δικαστήριο; Της Ολλανδίας όπου ζει το gay ζευγάρι ή του Καναδά όπου ζει η παρένθετη μητέρα; Και πώς θα επιβληθούν οι αποφάσεις της μιας χώρας στην άλλη;
Αν λοιπόν ο γάμος δεν είναι η ένωση άντρα και γυναίκας με σκοπό την τεκνοποίηση, τι είναι;
"Οικογένεια υπάρχει όπου υπάρχει αγάπη" υποστηρίζει η πολύχρωμη προπαγάνδα.
Και γιατί να περιορίζεται μόνο σε δύο άτομα;
Είμαστε δυο, είμαστε τρεις, είμαστε χίλιοι δεκατρείς, κι αγαπιόμαστε. Γιατί να μην μπορούμε να παντρευτούμε;
Αν νομίζετε ότι αστειεύομαι, μάλλον θα αγνοείτε την περίπτωση των Dr. Ian Jenkins, Jeremy Hodges και Dr. Alan Mayfield, οι οποίοι "έγραψαν ιστορία", όπως διαβάζουμε στις ειδήσεις επειδή, το 2017, ήταν οι πρώτοι τρεις που αναγνωρίστηκαν εξίσου ως μπαμπάδες των παιδιών του "polyamorous throuple" τους.
Και πώς τους αποκαλούν τα δύο παιδιά τους;
"I am Papa, Alan is Dada and Jeremy is Daddy” λέει ο Ίαν, ισοπεδώνοντας τις λεπτές νοηματικές διαφορές αυτών των λέξεων και τις συναισθηματικές αποχρώσεις που αντικατοπτρίζουν. (Κάποιος κακοπροαίρετος θα σχολίαζε την παγίωση ρόλων στην οποία οδηγεί η μόνιμη προσφώνηση Papa στον Ίαν και Daddy στoν Τζέρεμι...). Στην Καλιφόρνια συμβαίνουν αυτά, του πολύ "προχώ" κυβερνήτη Gavin Newsom, που διέταξε τις (ιδιωτικές) εταιρείες της Πολιτείας του, με απειλή προστίμου, να βάζουν ομοφυλόφιλους/ες και τρανς στα διοικητικά τους συμβούλια με ποσόστωση!
Η ποσόστωση ως προς τις υιοθεσίες θα είναι το επόμενο βήμα του πολύχρωμου δικαιωματισμού. Η αναλογία υποψήφιων ζευγαριών για υιοθεσία προς τα προσφερόμενα σε ιδρύματα παιδιά είναι στην Ελλάδα περίπου 20 προς 1. Σε άλλες χώρες είναι ακόμα μεγαλύτερη. Άρα δεν θα "ξεμένουν" στα ιδρύματα παιδιά, τα οποία, ελλείψει ενδιαφέροντος από ετερόφυλα ζευγάρια, θα τα υιοθετούν ομόφυλα, όπως ισχυριζόταν στην παροδηγητική, "leading question" της, μια πρόσφατη δημοσκόπηση. Αν ήθελε ο πρωθυπουργός και το περιβάλλον του να εκτονώσουν τις αντιδράσεις, πολύ θα βοηθούσε μια νέα ρύθμιση στην νομοθεσία περί υιοθεσίας η οποία, αναγνωρίζοντας τη σημασία των δύο φύλων στην ανατροφή του παιδιού, θα όριζε με σαφήνεια ότι αίτημα ομόφυλου ζευγαριού θα εξετασθεί μόνο εάν και όταν εξαντληθούν οι ετερόφυλοι υποψήφιοι. Το ότι δεν το κάνουν σημαίνει ξεκάθαρα πως ετοιμάζουν το έδαφος για το επόμενο βήμα, το οποίο θα ξεκινήσει με προσφυγές στη Δικαιοσύνη όσων ομόφυλων ζευγαριών κριθούν ακατάλληλα: "δεν μας απέρριψε η κοινωνική λειτουργός επειδή δεν πληρούσαμε τις προϋποθέσεις, αλλά επειδή είναι ομοφοβική". Έχει συμβεί ήδη από άγαμη ομοφυλόφιλη και το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΔΔΑ) τη δικαίωσε!
Θα τρέχουν λοιπόν στα δικαστήρια όλοι οι εμπλεκόμενοι, οι υιοθεσίες θα καθυστερούν κι άλλο, και θα έρθει το κράτος να επιβάλει την "προοδευτική" λύση: το 10% των παιδιών σε ιδρύματα θα δίδονται σε ομοφυλόφιλους. Ή, σε πιο σοφιστικέ εκδοχή: το ποσοστό ομόφυλων / ετερόφυλων ζευγαριών που εγκρίνονται θα είναι ανάλογο του ποσοστού των αντίστοιχων αιτήσεων.
Στον "κλασικό" γάμο ισχύει το "τεκμήριο πατρότητας": πατέρας του παιδιού θεωρείται αυτομάτως ο σύζυγος, ακόμα κι αν δεν είναι. Συνάπτει, λοιπόν, η Άννα μια σύντομη σχέση με τον Γιάννη, με σκοπό να μείνει έγκυος, αποκρύπτοντάς του ότι είναι παντρεμένη με τη Βάσω. Ο Γιάννης δεν μπορεί να κάνει δήλωση αναγνώρισης τέκνου διότι απαιτείται συναίνεση της μητέρας. Η Άννα δεν συναινεί. Ο νόμος θεωρεί ότι πατέρας είναι η... Βάσω.
Τι θα αποφασίσει το δικαστήριο αν ο Γιάννης εναγάγει την Άννα;
(Παραλλαγή του σεναρίου: Η Άννα παίρνει σπέρμα από τον Γιάννη που είναι φίλος του ζευγαριού, αλλά στην πορεία "τα σπάζουν".)
Θα ισχύει το "τεκμήριο πατρότητας" στον γάμο ομοφύλων; Και θα συνεχίσει να ονομάζεται έτσι;
Στοιχηματίζω ότι πολύ σύντομα θα μετονομασθεί σε "τεκμήριο γονεϊκότητας" (αυτή η είδηση δεν θα γίνει ούτε μονόστηλο) μπάζοντας την έννοια του Γονέα 1 και Γονέα 2 από την πίσω πόρτα και καταργώντας την ετυμολογική της αλήθεια: τη μεταβίβαση γονιδίων.
Ενώ λοιπόν, στο κλασικό ζευγάρι, τα προβλήματα διεκδίκησης του παιδιού αρχίζουν από τον χωρισμό, στο ζευγάρι ομοφύλων αρχίζουν από την τεκνοποίηση και περιπλέκονται εκθετικά αν το ζευγάρι χωρίσει και οι δύο πρώην σύζυγοι, με αντιπαλότητα ενδεχομένως μεταξύ τους και με νέους συζύγους ο καθένας, διεκδικούν το παιδί. Ποιος θα έχει δίκιο;
Προσπαθήστε να αποφασίσετε στις επόμενες περιπτώσεις:
Α. Σε ετερόφυλο ζευγάρι, η μάνα πεθαίνει στη γέννα. Εκείνος ανακαλύπτει ότι ήταν καταπιεσμένος ομοφυλόφιλος και ξαναπαντρεύεται με άντρα. Το παιδί τώρα έχει δύο "γονείς". Μετά από 10 χρόνια χωρίζουν και ο "σύζυγος" διεκδικεί συνεπιμέλεια. Τη δικαιούται; Αν ναι, θα καταλήγατε στο ίδιο συμπέρασμα, αν το παιδί έχανε τη μάνα του όταν ήταν 10 ετών και ζούσε με τον σύζυγο του μπαμπά μόνο 2 χρόνια;
Β. Ζευγάρι ανδρών παραγγέλλει, μέσω πρακτορείου, παιδί σε παρένθετη μητέρα σε χώρα του εξωτερικού. Το πρακτορείο αποκρύπτει από την μητέρα ότι οι ενδιαφερόμενοι είναι gay. Εκείνη πιστεύει ότι βοηθάει - με το αζημίωτο, ενδεχομένως - ένα ετερόφυλο ζευγάρι να αποκτήσει παιδί. Όταν μαθαίνει την αλήθεια, αρνείται να το παραδώσει. Τι πρέπει να γίνει;
Γ. Ζευγάρι που παράγγειλε παιδί από παρένθετη, αρνείται να το παραλάβει, διαπιστώνοντας ότι έχει γεννηθεί με αναπηρία. Η μητέρα δεν μπορεί να το συντηρήσει. Τι πρέπει να γίνει;
Δ. Παρένθετη μητέρα κατά τη διάρκεια της κύησης έχει βλαπτικές συνήθειες για την υγεία του εμβρύου, π.χ. καπνίζει, πίνει ή κάνει χρήση ναρκωτικών. Με ποιον νομικό τρόπο μπορούν οι "γονείς" που παράγγειλαν το παιδί να την υποχρεώσουν να αλλάξει συνήθειες; Μπορούν να ακυρώσουν την παραγγελία; Πώς θα αποδειχθεί ο βαθμός κινδύνου στον οποίο εκτίθεται το έμβρυο; Ποιος θα καλύψει τα έξοδα που έχουν γίνει μέχρι τότε, αν, τελικά, το deal χαλάσει;
Μια σύντομη αναζήτηση στο διαδίκτυο αποκαλύπτει δεκάδες παρόμοιες ιστορίες, με πλήθος υποπεριπτώσεων, όπου το νομικό κενό δημιουργεί πολυετείς δικαστικές διαμάχες, με το παιδί ως τρόπαιο και θύμα μαζί. Τα προβλήματα βιοηθικής που δημιουργούνται από την υποβοηθούμενη αναπαραγωγή στα ετερόφυλα ζευγάρια, ειδικά όταν γίνεται με γενετικό υλικό τρίτου, δεν έχουν απαντηθεί επαρκώς σε κανένα κράτος και οι διαδικασίες είναι πολύ δύσκολο να ελεγχθούν.
Πρόσφατα έγινε γνωστή η ιστορία ενός Ολλανδού δωρητή σπέρματος πατέρα 550 παιδιών! Άλλοι προσφέρουν το σπέρμα τους ιδιωτικά μετά από διαφήμιση στο FB και ανεβάζουν φωτογραφίες των "παιδιών" τους. O Simon Watson από το Luton του Η.Β. ισχυρίζεται ότι με αυτόν τον τρόπο απέκτησε 800 παιδιά. Δεν υπάρχει, ούτε μπορεί να γίνει νόμος να εμποδίζει κάποιον από το να... μοιράζει σπέρμα, αν υπάρχουν πρόθυμοι αποδέκτες! Και πώς να ελέγξεις μια παγκοσμιοποιημένη αγορά; Η δανέζικη Cryos International, η μεγαλύτερη στον κόσμο τράπεζα σπέρματος, έχει πελάτες σε περισσότερες από 100 χώρες. Τα κράτη της Ε.Ε. δεν έχουν κοινή θέση ούτε καν στο βασικό επίδικο: η ταυτότητα του δότη ή της δότριας θα αποκαλύπτεται στα παιδιά ή όχι; Κάποιες το επιτρέπουν μετά τα 18, κάποιες άλλες όχι! Σκέψου βασανιστήριο, να έχεις στερηθεί το βίωμα του πατέρα ή της μητέρας, να ξέρεις ότι κάπου βρίσκεται ο άνθρωπος που σε γέννησε ή που σου μετέδωσε τα γονίδιά του, να ξέρεις ότι μπορεί να μη ζει αύριο, να είσαι 12 ετών και να θες να τον συναντήσεις, αλλά το κράτος να σου λέει "περίμενε 6 χρόνια ακόμα" ή να σου το απαγορεύει εντελώς! Στην Ολλανδία υπάρχει Ίδρυμα Παιδιών Δωρητών, που στηρίζει νομικά και συναισθηματικά αυτά τα παιδιά που αναζητούν τους γονείς τους, τους συγγενείς τους και τις ρίζες τους.
Στην Ελλάδα (Ν. 4958/2022) ισχύει ένα μεσοβέζικο σύστημα, τι πρωτότυπο! Ο δότης αποφασίζει...
εκείνος ένα από τα τρία:
α) αν τα στοιχεία της ταυτότητάς του είναι ανακοινώσιμα στους ενδιαφερόμενους,
β) αν είναι ανακοινώσιμα στο παιδί αφού συμπληρώσει τα 18 και
γ) αν είναι αυστηρώς απόρρητα.
Στην περίπτωση (γ) την οποία επιλέγουν οι περισσότεροι δότες, αλλά και οι περισσότεροι λήπτες, το παιδί δεν θα μάθει ποτέ τον βιολογικό πατέρα και τη βιολογική μητέρα του. Μπορεί μόνο, για λόγους υγείας, να μάθει ορισμένα στοιχεία του βιολογικού γονέα, ποτέ όμως την ταυτότητά του. Δεν πρόκειται για ισοπέδωση, αλλά για κονιορτοποίηση των δικαιωμάτων του παιδιού όπως αποτυπώνονται σε όλες τις διεθνείς συμβάσεις και στο Ελληνικό Σύνταγμα: στο άρθρο 5 §1 (δικαίωµα ελεύθερης ανάπτυξης της προσωπικότητας), στο άρθρο 2 §1 (αξιοπρέπεια του ατόµου), στο άρθρο 4 §1 (ισότητα των πολιτών), στο άρθρο 21 §1 (προστασία της παιδικής ηλικίας) και στο άρθρο 25 §1 (προστασία των δικαιωµάτων του ανθρώπου). Στο άρθρο 7 της Διεθνούς Σύµβασης για τα Δικαιώµατα του Παιδιού ορίζεται ότι "το παιδί έχει το δικαίωµα να γνωρίζει τους γονείς του και να ανατρέφεται από αυτούς" και με το άρθρο 8 της Ευρωπαϊκής Σύµβασης για τα Δικαιώµατα του Ανθρώπου προστατεύεται το δικαίωµα κάθε ατόµου να γνωρίζει τις λεπτοµέρειες της προσωπικής και οικογενειακής ζωής του. Φτιάχνουμε, έτσι, παιδιά ενός κατώτερου θεού, που δεν έχουν ούτε καν το ευεργέτημα της άγνοιας, καθώς, μεγαλώνοντας σε ομόφυλα ζευγάρια, ξέρουν ότι ο ένας τουλάχιστον βιολογικός γονέας βρίσκεται εκεί έξω, αλλά είναι απαγορευμένο, εφ’ όρου ζωής να μάθουν ποιος είναι. Αλλά ακόμα και αν τον συναντήσουν, απαγορεύεται αυστηρώς κάθε ίδρυση συγγενικού δεσμού μεταξύ τους.
Να πώς ο δρόμος για την ψυχική κόλαση του παιδιού είναι στρωμένος με αγαθές προθέσεις. Ενώ η υποβοηθούμενη γονιμοποίηση ξεκίνησε ως βοήθεια σε άτεκνα ζευγάρια να αποκτήσουν το δικό τους παιδί, εξελίχθηκε σε μια παγκόσμια βιομηχανία με τζίρο δισεκατομμυρίων (η παρένθετη μητέρα κοστίζει, ανάλογα με τη χώρα, από 80 έως 120 χιλιάδες δολάρια) με ανάλογη δύναμη πίεσης πολιτικών και επηρεασμού της κοινής γνώμης, που παράγει παιδιά με κάθε τρόπο και τα καταδικάζει να ζουν σε ένα κατασκευασμένο αφύσικο πλαίσιο, ενώ αυξάνει κατακόρυφα την πιθανότητα αιμομιξίας εν αγνοία τους. Σκεφθείτε τι θα συμβεί όταν η νομοθεσία περιλάβει και τα ομόφυλα ζευγάρια, χαλαρώνοντας εξ ανάγκης τους σχετικούς περιορισμούς και επεκτείνοντας την ασφαλιστική κάλυψη για την υποβοηθούμενη αναπαραγωγή.
Σκεφθείτε τι θα συμβεί όταν αρχίσουν τα διαζύγια των ομόφυλων οικογενειών, τα δικαστήρια, οι διεκδικήσεις της επιμέλειας και κυρίως όταν μετά από 20 χρόνια τα "παιδιά του ομοφυλόφιλου σωλήνα" αρχίσουν να μας μιλούν για τις εμπειρίες της ανατροφής τους και να ψάχνουν τους φυσικούς τους γονείς.
Σκεφθείτε τις πιθανότητες που θα έχει ένα κορίτσι μεγαλωμένο σε ζεύγος "ανδροφοβικών" λεσβιών, να βρει άντρα σύντροφο. Ακόμα κι αν ξεπεράσει την πλύση εγκεφάλου που υπέστη, ποιος ήρωας θα αντέξει δύο πεθερές που θα τον απεχθάνονται ως εξ ορισμού φορέα έμφυλης βίας και πατριαρχικών στερεοτύπων;
Μα, ο κόσμος αλλάζει, οι άνθρωποι δοκιμάζουν και άλλα μοντέλα σχέσεων, πέρα από του γάμου, γιατί να μην τους δώσουμε νομική κάλυψη;
Συμφωνώ και επαυξάνω, με πολλή συμπάθεια για τους ανθρώπους των οποίων ο ερωτισμός ρυθμίστηκε από τη φύση διαφορετικά απ’ ό,τι στους υπόλοιπους. Μια ζωή την έχουμε κι αν δεν τη γλεντήσουμε, τι θα καταλάβουμε τι θα καζαντίσουμε! Μόνο που οι δυτικές κοινωνίες – και μόνον αυτές – παρέχουν εδώ και αρκετό καιρό αυτή τη δυνατότητα και με το παραπάνω, με την υπάρχουσα νομοθεσία. Αν κάνω αύριο τον γείτονα γενικό πληρεξούσιό μου, αποκτάει περισσότερα δικαιώματα, στη ζωή και στην περιουσία μου, από τη γυναίκα μου. Ο συνδυασμός συμφώνου συμβίωσης και πληρεξουσίου λύνει οποιοδήποτε νομικό πρόβλημα παρουσιάζουν οι πολύχρωμοι προπαγανδιστές ως πρόσχημα, αλλά καθιστά τους συμβαλλόμενους υπεύθυνους για την τήρηση των συμπεφωνημένων.
Γιατί να μην έχουν οι σύζυγοι (όσοι κι αν είναι!), τη δυνατότητα να ορίσουν οι ίδιοι το οικογενειακό τους status, τώρα και μετά θάνατον, με τα υπάρχοντα νομικά εργαλεία;
Αν θέλουμε να απλοποιήσουμε ακόμα περισσότερο τις διαδικασίες, ας καθιερωθεί ένα συγκεντρωτικό "πληρεξούσιο κηδεμονίας" το οποίο να εξισώνει νομικά τους ομόφυλους συζύγους ως προς τη γονική μέριμνα και να παρέχει κληρονομικά δικαιώματα στο παιδί.
Η φιλελεύθερη αντίληψη, η μόνη που έχει τον άνθρωπο, ως άτομο, στο επίκεντρο του ενδιαφέροντός της, υποστηρίζει ότι μεταξύ συναινούντων ενηλίκων όλα επιτρέπονται. Όταν όμως πρόκειται για τις ζωές των παιδιών, είτε αυτών που προσφέρονται προς υιοθεσία είτε όσων πρόκειται να "παραχθούν" με υποβοηθούμενη αναπαραγωγή, τα δικά τους δικαιώματα υπερτερούν από την επιθυμία (και όχι το δικαίωμα) του/της ομοφυλόφιλου/ης ή του/της ετεροφυλόφιλου/ης να γίνει πατέρας ή μητέρα. Το παιδί πρέπει να έχει μπαμπά και μαμά, ως πρότυπα και ως βίωμα. Και αν οι αναποδιές της ζωής τού έχουν στερήσει τον έναν ή και τους δύο, η Πολιτεία θα πρέπει να αναπληρώσει το κενό με αντίστοιχα υλικά.
Το ΕΔΔΑ έχει αποφανθεί ότι το νόημα της υιοθεσίας είναι να βρεθεί οικογένεια για το παιδί και όχι παιδί για την οικογένεια. Αν χρειαστούμε και άλλους θεσμούς, για τρίο, κουαρτέτο και βάλε, να τους φτιάξουμε, για να καλύψουν τη νέα πολυπλοκότητα. Δεν θα ονομάζονται όμως "γάμος". Ο γάμος, με τη διαχρονική του απλότητα και τη σαφήνεια ως προς τα προνόμια και τις υποχρεώσεις, είναι η σχέση ενός άντρα και μιας γυναίκας, με σκοπό την τεκνοποίηση, είτε προκύψει είτε όχι. Είναι τόσο απλό.
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου