Λες «ατοµική ευθύνη» κι ο άλλος καταλαβαίνει ότι κατ’ αυτόν τον τρόπο προσπαθείς να συγκαλύψεις την πολιτική ευθύνη.
Δεν μπορεί να σκεφτεί ότι η ατομική ευθύνη καταλήγει στην πολιτική ευθύνη.
Δεν μπορεί να συλλάβει ότι η πολιτική ευθύνη είναι ένα σύνολο από ατομικές ευθύνες.
Η «ευθύνη» είναι μια κούφια λέξη που δεν οδηγεί σε συμπεριφορά. Στον δημόσιο διάλογο η πολιτική είναι κάτι σαν το κράτος. Μια αφηρημένη οντότητα η οποία λειτουργεί είτε βάσει συμφερόντων –εξίσου αφηρημένων– είτε βάσει ιδεολογημάτων – ενός νεφελώματος από αυτοματισμούς. Για την τραγωδία στα Τέμπη φταίει ο καπιταλισμός, είπε ο κ. Κουτσούμπας. Φταίει η ιδιωτικοποίηση, ακούγονται σαν ηχώ οι άλλοι.
Οι τραγελαφικοί διάλογοι που ακούμε από προχθές, αν δεν ήταν βαμμένοι με το αίμα τόσων θυμάτων, θα μπορούσαν να είναι διάλογοι μαύρης κωμωδίας. Ο σταθμάρχης που έκανε το λάθος, για δεύτερη φορά μέσα σε λίγη ώρα, ισχυρίζεται ότι έστειλε τον συρμό στη σωστή γραμμή. Αν ακούσεις προσεκτικά, του ξεφεύγει ένα «κα» –καθόδου– πριν το διορθώσει σε «ανόδου». Αμέσως μετά λέει ότι δεν ξέρει τι έκανε το βλαμμένο το κλειδί κι έστειλε τον συρμό αλλού. Ο μηχανοδηγός προσπαθεί να επικοινωνήσει με τον συνάδελφό του της εμπορικής αμαξοστοιχίας στο κινητό, όμως τον βρίσκει σπίτι του. Εχουν αλλάξει τις βάρδιες και είναι άλλος στη θέση του. Δεν υπάρχει τρόπος επικοινωνίας. Παρά ταύτα ο μοιραίος σταθμάρχης δεν κάνει τίποτε για να αντιμετωπίσει το βλαμμένο κλειδί που κάνει του κεφαλιού του. Εγινε «τράκα». «Αμάν». Λες και μιλάμε για συγκρουόμενα σε λούνα παρκ.
Ευθύνη επαγγελματική απέναντι στο έργο που σου έχουν αναθέσει.
Ευθύνη ηθική αφού ξέρεις ότι απ’ αυτό το έργο εξαρτώνται ανθρώπινες ζωές. Αίσθημα καθήκοντος.
Αξιολόγηση επάρκειας και ικανοτήτων – υποθέτω ότι οι συνδικαλιστές εκπαιδευτικοί που διαμαρτύρονταν χθες κατάλαβαν τη σημασία της επιτέλους. Αμφιβάλλω. Από αύριο θα αρχίσουν τα ίδια.
Και πόσα από τα μέλη της ΑΔΕΔΥ δεν έχουν διοριστεί με τον τρόπο του σταθμάρχη;
Ελεγχος;
Ελεγχος από τη βάση ώς την κορυφή της πυραμίδας, από τον σταθμάρχη ώς τις εταιρείες, δημόσιες ή ιδιωτικές, που με τις παραλείψεις τους ή την αδιαφορία τους άφησαν το δίκτυο στο έλεος της τύχης.
Ποιος ευθύνεται γι’ αυτόν τον έλεγχο;
Η πολιτική ηγεσία, η σημερινή κυβέρνηση και οι προηγούμενες.
Παραιτήθηκε ο υπουργός. Οι υπόλοιποι; Και πού κρύβεται ο λαλίστατος κ. Σπίρτζης;
Ολ’ αυτά συνωμότησαν ώστε ένα μέσο μαζικής μεταφοράς να μετατραπεί σε μέσο μαζικής καταστροφής. Ενα δρομολόγιο ρουτίνας έγινε τραγωδία.
Κοινωνική συνείδηση τέλος. Το αίσθημα ότι ανήκεις σ’ ένα σύνολο για το οποίο φέρεις κι εσύ το μερίδιο της ευθύνης. Πώς είναι δυνατόν να έχει ατροφήσει σε τέτοιο βαθμό;
Η τραγωδία στα Τέμπη απέδειξε για μια ακόμη φορά...
πόσο βαθιά αδιαφορούμε για την κοινωνία στην οποία ζούμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου