Μιλάμε συχνά για το μέτρο της αξιολόγησης ως ένα σοβαρό βήμα για την αντιμετώπιση των παθογενειών του ελληνικού Δημοσίου.
Βέβαια, αν είχαμε σοβαρές κυβερνήσεις, οι δικαστές, π.χ. που απομακρύνονται από τη δικαιοσύνη ως ανεπαρκείς, δεν θα μετατάσσονταν σε κάποια θέση αργομισθίας στο Δημόσιο...
Το ίδιο θα 'πρεπε να ισχύει και σε ολόκληρο το Δημόσιο. Όσοι δεν πληρούν κάποια στάνταρτς επάρκειας να απομακρύνονται.
Θα μου πείτε, βέβαια, πως αφού δεν έχουμε καταφέρει να εφαρμόσουμε μια στοιχειώδη αξιολόγηση, έστω και χωρίς συνέπειες για το αποτυχόντα, πώς να εφαρμόσουμε μια ουσιαστική και αυστηρή αξιολόγηση;
Για τούτο κυρίως φταίνε οι κυβερνήσεις που προσπαθούν να αποφύγουν οποιαδήποτε σύγκρουση με τους κομματικούς και πελατειακούς στρατούς που κυριαρχούν στο Δημόσιο...
Φταίμε βεβαίως και εμείς, γιατί τις κυβερνήσεις δεν τις διορίζει κάποιος που αποσκοπεί στη φθορά και την παρακμή της χώρας, αλλά εμείς: η δημοκρατική πλειοψηφία.
Καθώς μιλάμε όμως για αξιολόγηση, δεν θα πρέπει να ισχύει και για τους πολιτικούς κάποιου είδους αξιολόγηση;
Ένας υπουργός π.χ. που αποτυγχάνει να επιτελέσει τα καθήκοντά του, θα πρέπει να απομακρύνεται, να τυγχάνει μιας δεύτερης ευκαιρίας ή να έχει την ευκαιρία να αποτυγχάνει μέχρι να συνταξιοδοτηθεί;
Ο κ. Κώστας Καραμανλής ο νεότατος (αν και νεότερος θεωρείται ο πρωθυπουργός της περιόδου 2004-2009) ορθώς παραιτήθηκε την επομένη του τραγικού δυστυχήματος. Προχθές, όμως, ανακοίνωσε πως θα είναι εκ νέου υποψήφιος βουλευτής. Το πιθανότερο είναι πως θα εκλεγεί γιατί τα κριτήρια με τα οποία αποφασίζουν οι ψηφοφόροι συχνά δεν είναι αξιοκρατικά...
Βέβαια, ο κ. Καραμανλής απέτυχε ως μέλος της εκτελεστικής εξουσίας και όχι της νομοθετικής.
Ας αφήσουμε όμως τον πρώην υπουργό Μεταφορών που ανέλαβε το μερίδιο των ευθυνών που του αναλογεί, με τους υπόλοιπους τι γίνεται;
Διάβαζα χθες για την αποτυχία του θεσμού του προσωπικού γιατρού για δεύτερη φορά μέσα σε μια 7ετία περίπου. Ο θεσμός απέτυχε επί ΣΥΡΙΖΑ ως θεσμός του οικογενειακού γιατρού και απέτυχε δεύτερη φορά επί κυβερνήσεως της Νέας Δημοκρατίας ως θεσμός του προσωπικού γιατρού.
Οι υπουργοί που επί χρόνια σχεδίαζαν αυτές τις μεταρρυθμίσεις δεν απέτυχαν;
Αν απέτυχαν δεν πρέπει να πάνε σπίτι τους και ενδεχομένως τα κόμματά τους να μην τους κατεβάσουν για μια-δύο τετραετίες υποψήφιους, προκειμένου στο μέλλον κάποιοι άλλοι να αναγκαστούν να δουλέψουν συστηματικότερα;
Την αποτυχία της πανεπιστημιακής αστυνομίας δεν θα πρέπει να την χρεωθεί κάποιος;
Για την εδώ και χρόνια ασυδοσία διάφορων κατηγοριών πολιτών που έχουν ρημάξει τον ΟΣΕ, τη ΔΕΗ και τους δήμους, βάζοντας σε κίνδυνο ανθρώπινες ζωές, δεν ευθύνεται το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη;
Η προηγούμενη κυβέρνηση που ξιφουλκεί για τις ευθύνες της παρούσας σε σχέση με το δυστύχημα του ΟΣΕ έχει να επιδείξει κάποια μέτρα αξιολόγησης για τα στελέχη της που φέρουν ευθύνες π.χ. για τις τραγωδίες στο Μάτι ή τη Μάνδρα;
Θα μου πείτε πως η προηγούμενη κυβέρνηση είναι κατά της αξιολόγησης γενικότερα... Η υπόλοιπη κοινωνία όμως δεν θα 'πρεπε να το λαμβάνει αυτό υπόψη της;
Στον κ. Τσακαλώτο π.χ. δεν θα έπρεπε να αναγνωρίζεται πως είναι εδώ και πολλές δεκαετίες ο υπουργός Οικονομικών με την αποτελεσματικότερη δημοσιονομική πολιτική και τα μεγαλύτερα πλεονάσματα;
Τούτο δεν έχει ιδιαίτερη σημασία για μια χώρα με 4-5 χρεοκοπίες σε 200 χρόνια ύπαρξης;
Γιατί θα πρέπει να διεκδικήσει την επανεκλογή του ανταγωνιζόμενος τον κ. Τόσκα ή τον κ. Σπίρτζη;
Το ίδιο ισχύει και για την άλλη πλευρά. Ο κ. Πιερρακάκης γιατί θα πρέπει να τύχει της ίδιας μεταχείρισης με τον κ. Πλεύρη, τον κ. Καραμανλή κλπ.
Ασφαλώς και στις δημοκρατίες ο τελικός κριτής είναι ο λαός, οι παρατάξεις όμως...
δεν οφείλουν να εφαρμόσουν κάποιου είδους αξιολόγηση του ίδιου τους του εαυτού πριν επιδιώξουν να την εφαρμόσουν στους άλλους;
Μήπως αν αξιολογούσαν οι ίδιες οι κυβερνήσεις τους Υπουργούς και τα στελέχη τους, το δημόσιο αποδεχόταν ευκολότερα να αξιολογηθεί;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου