Το αίτημα για απόδοση ποινικών και πολιτικών ευθυνών για το έγκλημα των Τεμπών είναι παλλαϊκό. Εχουν βγει νεκροφάγοι αριστεροί γύπες και αρουραίοι του υπονόμου του περιθωρίου, που προσπαθούν να εκμεταλλευτούν τα τραγικά γεγονότα, όμως το σοβαρό, το αληθές και το εθνωφελές είναι πως πρέπει να έρθει η Νέμεσις, να τιμωρηθούν όλοι όσοι φταίνε, όποιοι και να είναι, ψηλά ή χαμηλά. Οφείλω όμως να επισημάνω κάτι, το οποίο για πολλοστή φορά θα απονομιμοποιήσει το πολιτικό σύστημα και θα τροφοδοτήσει τη λαϊκή οργή. Ολες οι ενδείξεις δείχνουν πως οι ευθύνες δεν είναι μόνο τωρινές αλλά αφορούν σε βάθος χρόνου όλες τις κυβερνήσεις της τελευταίας εικοσαετίας.
Σύμφωνα όμως με τον περιβόητο «νόμο περί ευθύνης υπουργών», αν διαπιστωθούν αυτές οι ευθύνες, για τους περισσότερους, λόγω των συντομότερων παραγραφών που προέβλεψαν για τους εαυτούς τους οι ταγοί μας, θα μείνουν ατιμώρητοι! Τόσο ο γράφων όσο και ο Θάνος Τζήμερος, σε ανύποπτο χρόνο, εδώ και πολύ καιρό, πολύ πριν συμπράξουμε, είχαμε εκφράσει τη θέση μας πως όλοι οι πολίτες, από τον πιο απλό άνθρωπο ως τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, πρέπει να είμαστε ίσοι ενώπιον του Νόμου.
Μαζί με τη διαφθορά, το κατασκεύασμα του Βενιζέλου έχει τη μεγαλύτερη ευθύνη για την απονομιμοποίηση του πολιτικού συστήματος και της ίδιας της Δημοκρατίας στα μάτια των πολιτών και είναι από τους μεγαλύτερους στρατολόγους των δύο άκρων, που δεν είναι θεωρία αλλά υπαρκτή πραγματικότητα. Αν διαπιστωθεί π.χ. πως ο δακρύων, πιθανολογώ για την καριέρα του, γόνος υπουργός έχει ποινική ευθύνη, αν αρθεί η ασυλία του, μπορεί να κάτσει στο σκαμνί, όμως άλλοι, με εγκληματικές παραλείψεις κι αυτοί, που πιθανόν συνιστούν τουλάχιστον κακουργηματική έκθεση (άρθρο 306 Π.Κ.) θα τη βγάλουν ζάχαρη και αφού για κάποιο διάστημα θα αποφύγουν την Ψαρού, την Αράχοβα και το Κολωνάκι, μετά θα συνεχίσουν κανονικά την ντόλτσε βίτα, εξόδοις του λαού, αφού θα επέλθει η λήθη.
Οπως δε γνωρίζουν όσοι σκαμπάζουν στοιχειώδη νομικά, ακόμη κι αν τώρα, αύριο κιόλας, καταργηθεί ο περί ου ο λόγος νόμος περί διασφάλισης της κατ’ ουσίαν ατιμωρησίας των υπουργών, δεν μπορεί να έχει αναδρομική ισχύ. Μόνο ο επιεικέστερος νέος νόμος έχει αναδρομική ισχύ. Οπότε κάτι ρεμπεσκέδες, π.χ. πασόκοι, που ίσως μπεγλεράγανε, όπως και συριζαίοι και νεοδημοκράτες, θα την περάσουν ζάχαρη, αβρόχοις ποσί.
Η διαχρονική ατιμωρησία λοιπόν σκοτώνει και είναι επόμενο. Αφού κανείς δεν τιμωρήθηκε για την Κύπρο, αφού όσοι πρόδωσαν τους πεσόντες, εγκατέλειψαν τους ήρωες, τους μαχητές, τον Ελληνισμό της Κύπρου και συνέχισαν καριέρες, κάποιοι αποστρατεύθηκαν εν τιμή και πέθαναν στα κρεβάτια τους με πλήρη σύνταξη, τι περιμένατε να γίνει;
Δεν θα κουραστώ να το γράφω: Το Επος του 1940 έχει τις ρίζες του στο Γουδί, στην αυστηρή τιμωρία όσων ευθύνονταν για τη Μικρασιατική Καταστροφή. Συγχωρήστε μου την έκφραση, αλλά με το παράγγελμα του πυρός εκείνο το ξημέρωμα σφίξαν οι κώλοι του πολιτικού συστήματος. Επήλθε λοιπόν η κάθαρση και το Εθνος ανασυγκροτήθηκε και μέσα σε μόλις 18 χρόνια οδηγήθηκε στη δόξα, προσφέροντας στον ελεύθερο κόσμο την πρώτη νίκη κατά του Αξονα. Για δεκαετίες η πολιτική ηγεσία άκουγε στον ύπνο της τα πέταλα των αλόγων του Πλαστήρα και του Γονατά να ανεβαίνουν την Πειραιώς, όταν λέρωναν τη φωλιά τους. Εχω δε πολλές φορές δει τον αταβιστικό φόβο κάποιων ταγών μας της συμφοράς όταν τους θυμίζω αυτό το ιστορικό παράδειγμα τιμωρίας.
Στην ατιμωρησία πολιτικών και στρατιωτικών για τον πρώτο και δεύτερο «Αττίλα» βρίσκονται λοιπόν οι ρίζες της μεταπολιτευτικής παρακμής, της ρεμούλας, της παχυδερμίας. Οταν μπορείς να πουλήσεις ατιμώρητα το 40% της Κύπρου, θα κωλώσουν οι επόμενοι να κλέψουν, να αδιαφορήσουν, να ραχατέψουν ισοβίως εξόδοις του συνόλου των πολιτών, να φεσώσουν τη χώρα, να την παίξουν στα ζάρια τυχοδιωκτικά, να πάνε στις Πρέσπες και να αβαντάρουν τον σκοπιανό σοβινισμό, να αποπειραθούν δημοψήφισμα και να φέρουν τη χώρα στο χείλος του γκρεμού;
Το 1974 δεν υπήρξε Νέμεσις, δεν υπήρξε Πλαστήρας. Την πλήρωσαν λίγοι για κάποια πράγματα, αλλά το Αγος της Κύπρου, που περιλαμβάνει και την πρώτη μεταπολιτευτική κυβέρνηση, έμεινε ατιμώρητο, αιώνιο όνειδος.
Θυμηθείτε όλα τα σκάνδαλα, όλα όσα σημάδεψαν τη χώρα και τον λαό από το 1974 ως σήμερα.
Τι έκαναν κάθε φορά;
Φτιάχνανε μια κοινοβουλευτική επιτροπή. Θυμίζω πως η καμήλα είναι ένα καθαρόαιμο άλογο κούρσας που το έφτιαξε μια επιτροπή. Κατάφερε κάτι κάποια από αυτές; Πορδές στον άνεμο.
Θυμάμαι την κωμωδία της επιτροπής για την προδοσία Οτσαλάν, όταν γίναμε διεθνώς ρουφιάνοι, ρεντίκολο της οικουμένης. Κατέληξαν σε 7 ή 8 διαφορετικά πορίσματα κάθε κόμμα που μετείχε. Μέχρι και ο ανεξάρτητος τότε βουλευτής Κάκκαλος έβγαλε δικό του πόρισμα. Και τι έγινε; Μια τρύπα στο νερό. Ολοι ατιμώρητοι.
Τώρα τι θα γίνει;
Θυμίζω την περιβόητη «βίλα των οργίων», όπου επί δικτατορίας μαζεύονταν κάτι τραγουδιάρες, ηθοποιοί, επιχειρηματίες και έβγαζαν τα μάτια τους. Εγένοντο μοιχείες, τότε ποινικό αδίκημα, και διευκόλυνση ακολασίας αλλοτρίων, έτερο ποινικό αδίκημα. Ενεκα ψυλλιασμένου κερατωθέντος συζύγου, μπούκαρε η Αστυνομία και τους μπαγλάρωσε άπαντες, με τη γνωστή διαδικασία, γυμνούς με τα σεντόνια κ.λπ.
Στα γούστα των κυριών και των κυρίων που τους πέρασαν βραχιόλια συμμετείχε κι ένας… σκύλος. Ολοι, όμως, επώνυμοι, έχοντας άκρες στη στρατιωτική κυβέρνηση, ένας ένας έβγαιναν από τη δικογραφία και στο τέλος έμεινε μόνο ο… σκύλος, ο οποίος όμως ήτο ανέλεγκτος ποινικά και συνέχισε να κυνηγάει γάτες, να κατουράει δέντρα και κολόνες, και να κάνει ό,τι κάνουν οι σκύλοι.
Ελπίζω εν προκειμένω ο σκύλος να μην είναι ο σταθμάρχης. Κομμάτι δύσκολο, διότι εδώ πρόκειται για μια εκατόμβη αθώων ψυχών και δεν «καθαρίζει» κανένα κόμμα με επικοινωνιακή διαχείριση.
Ο Μητσοτάκης οφείλει...
να στείλει στο σκαμνί, αν χρειαστεί, ακόμη και υπουργό του και να τον κόψει από τα ψηφοδέλτια, αλλιώς είναι και ο ίδιος πολιτικά υπόλογος.
Να το κάνει με δική του πρωτοβουλία και φυσικά να καταργήσει τον νόμο περί ευθύνης υπουργών.
Ιδιες παραγραφές για όλους, ποινική δίωξη και πρόοδός της με τις ίδιες διαδικασίες για τους απλούς πολίτες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου