Δεν έχω αισθήµατα ρεβανσισμού, είπε· αλλά η δεύτερη φορά θα είναι «αλλιώς».
Πώς συμβιβάζεται η πρώτη με τη δεύτερη φράση του Αλέξη Τσίπρα;
Η πρώτη αναφερόταν σε «θεσμικούς και οικονομικούς παράγοντες». Παραμονές των εκλογών, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης μοιάζει να θέλει να βεβαιώσει ότι δεν θα αναλωθεί στο κυνήγι κεφαλών, όπως είχε κάνει την «πρώτη φορά». Η επίσκεψή του στον Στουρνάρα είχε αυτόν τον δεδηλωμένο συμβολισμό. Το επίσημο «αλλιώς» του Τσίπρα προβάλλεται πλέον ως διαχειριστική ωρίμανση. Θέλει να πει ότι έχει μάθει να κυβερνά και θα το κάνει πιο ενάρετα, χωρίς να ενδιαφέρεται να ξεκάνει όποιον δεν είναι δικός του.
Είναι μια στροφή που άργησε τρία χρόνια. Ολο αυτόν τον καιρό η «δεύτερη φορά» του Τσίπρα δεν διέφερε αισθητά από τη «δεύτερη φορά» του Πολάκη. Απλώς ο δεύτερος υπέβαλε σε άγρια διερμηνεία τη θεωρία των αρμών που είχε διατυπώσει ο πρώτος. Ο πρόεδρος έλεγε ότι την πρώτη φορά δεν πιάσαμε τους αρμούς όπως έπρεπε. Και ο βουλευτής απαντούσε με δικές του εμπνεύσεις στο πώς θα τους πιάσουμε. Οσα έγραψε –και προκάλεσαν τη διαφαινόμενη εκπαραθύρωσή του– για τη δήμευση των τραπεζών, την απορρόφηση του κράτους από το κόμμα και το συριζαϊκό φυτώριο δικαστών, τα έχει λανσάρει από το 2019, ως εξειδίκευση του «αλλιώς».
Επαναλαμβάνοντάς τα, ο Πολάκης απαντούσε ευθέως στον πρόεδρο, που άρχισε να θεσμοφέρνει και να στουρναρίζει.
Πού βρήκε ο βουλευτής Χανίων τον ίσκιο, ώστε να αναμετριέται προεκλογικά με τον αρχηγό του, αποδομώντας δημοσίως τη στρατηγική του;
Είπαμε. Ο Πολάκης δεν έπαψε να είναι ο Πολάκης. Ο Τσίπρας αποφάσισε ότι δεν τον συμφέρει πια να είναι πολακικός. Συνειδητοποίησε ότι το ασύμμετρο βεληνεκές που είχε επιτρέψει στον σταρ της αψύτητας είχε όντως φτάσει να υποκαθιστά την επίσημη φωνή του κόμματος.
Λένε ότι τώρα είναι πια αργά. Οτι η όψιμη αφύπνιση του Τσίπρα δεν προλαβαίνει να ισοφαρίσει την παράλειψή του να «μετασχηματίσει» (δικιά του η λέξη) τον ΣΥΡΙΖΑ, από μηχανή ρεβανσιστικής και σκανδαλοθηρικής μισαλλοδοξίας, σε πειστική κυβερνητική εναλλακτική.
Αργά ή έγκαιρα, πάντως, ο Τσίπρας δεν απαλλάσσει απλώς το κόμμα του από έναν αδέσποτο ανθρωποδιώχτη. Απαλλάσσει συνολικά το πολιτικό σύστημα από...
έναν ραδιενεργό αντιδραστήρα, οι εκρήξεις του οποίου αρκούσαν για να δημιουργούν ένα οικοσύστημα πολιτικού δηλητηρίου· ένα κλίμα που έδινε και στους αντιπάλους του το άλλοθι να τον μιμούνται, επιστρατεύοντας τα ίδια μέσα για να τον αντιμετωπίσουν.
Τα κόμματα είναι τα μεγάλα φίλτρα. Τα χρειαζόμαστε όχι μόνο για να τηρούν τους γραπτούς κανόνες, αλλά κυρίως για να κρατούν τους άγραφους. Για να καλλιεργούν την πολιτική κουλτούρα που ρυθμίζει εθιμικώς τον δημοκρατικό βίο.
Ηταν ίσως η πρώτη φορά που ο Τσίπρας δεν άφησε τα φίλτρα του αχρησιμοποίητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου