Τρεις τύποι τον αναγνώρισαν καθώς έφευγε από το πανεπιστήμιο, τον σταμάτησαν και τον πλάκωσαν στο ξύλο.
Το παράπτωμά του ήταν ότι είχε εκφρασθεί υπέρ της πανεπιστημιακής Αστυνομίας.
Τι το ήθελε κι αυτός; Αφού τα πανεπιστήμια έχουν Αστυνομία, η οποία του απέδειξε τη δύναμή της με το ξύλο που του έριξε!
Μυστικοί αυτής της Αστυνομίας ήσαν οι τύποι που έδειραν τον φοιτητή. Τι χρειάζονται λοιπόν την πανεπιστημιακή; Φτάνει αυτή που υπάρχει.
Αρκεί, βέβαια, να βελτιώσει κι αυτή τις μεθόδους της. Διότι – το λέω με όλον τον σεβασμό στο έργο που προσφέρουν τα στελέχη της και στους κινδύνους που διατρέχουν καθημερινά από κάτι παλιόπαιδα σαν τον φοιτητή του χθεσινού περιστατικού – δεν γίνεται να είναι λιγότερο βίαιοι οι αστυνομικοί όταν εφαρμόζουν τον νόμο; Μόνο με το ξύλο, θέλω να πω, μπορούν να επιβάλλουν τον νόμο; (Τον δικό τους νόμο, βεβαίως…) Πώς θα πλησιάσουν την κοινωνία μόνο με την ωμή βία; Πώς θα αγκαλιάσουν οι φοιτητές τον θεσμό του αστυνομικού του αμφιθεάτρου;
Ας προσπαθήσουν να εφαρμόσουν ηπιότερες κατασταλτικές μεθόδους, όπως λ.χ. η κράτηση. Να μη δέρνουν, δηλαδή, τον παραβάτη επί τόπου κατά τη σύλληψη, αλλά να έχουν έναν χώρο κρατητηρίου (με όλα τα στοιχειώδη, εννοείται: λεκάνη τουαλέτας, νιπτήρα, κρεβάτι εκστρατείας – στρώμα δεν χρειάζεται) και να τον παραχώνουν εκεί μέσα, για όσο κρίνεται απαραίτητο. Μιλώ, βέβαια, για λογικά πράγματα. Ας πούμε, ο συλληφθείς να κρατείται για μερικές ώρες – τέσσερις πέντε, έξι, εξαρτάται από τη βαρύτητα του αδικήματος. Για εξαιρετικές περιπτώσεις, όπως του παλιόπαιδου που θέλει την πανεπιστημιακή Αστυνομία, να διανυκτερεύει στο κρατητήριο. Αλλά όχι ξύλο με την πρώτη αφορμή! Αν το ξανακάνει, ας τον κάνουν τούμπανο.
Απλό είναι αυτό που προτείνω, απλούστατο. Μόνο η θέληση χρειάζεται για να πραγματοποιηθεί. Δικά τους είναι τα πανεπιστήμια, ό,τι θέλουν κάνουν εκεί μέσα, δεν θα είναι πρόβλημα να εξασφαλισθούν οι κατάλληλοι χώροι για κρατητήρια. Οι πρυτανείες θα είναι συνεργάσιμες στο αίτημά τους, είμαι βέβαιος, διότι είναι απολύτως λογικό και συμβάλλει οπωσδήποτε στην άνοδο του επιπέδου της πανεπιστημιακής ζωής…
Να το διασκεδάσω προσπαθώ, περιγράφοντας μια αντεστραμμένη πραγματικότητα, στην οποία οι τραμπούκοι της Αριστεράς είναι ο νόμος, ενώ η ελευθερία της γνώμης διώκεται.
Ετσι όμως είναι η πραγματικότητα στα πανεπιστήμια: αντεστραμμένη. Στον θεσμό, που υποτίθεται ότι περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο συμβολίζει την ελευθερία της σκέψης, επιβάλλει τον νόμο της μια «Αστυνομία» της γνώμης. Δεν μπορώ να φαντασθώ πώς θα ήταν δυνατόν να αλλάξει αυτή η κατάσταση χωρίς σύγκρουση.
Και επειδή δεν μπορώ να το φαντασθώ...
προτιμώ να το διασκεδάζω…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου