Οταν ακούμε για βίαιες ταραχές σε σχολικά περιβάλλοντα, η σωστή ερώτηση δεν είναι ποιος, γιατί, από ποιον πολιτικό χώρο.
Η σωστή ερώτηση είναι τι δουλειά έχουν οι βίαιοι ταραξίες εντός του σχολείου. Πώς μπαίνουν σε αυτό ανεμπόδιστοι, πώς μεταφέρουν και φυλάσσουν οπλισμό, πώς ενεργούν παράνομα για μεγάλα διαστήματα χωρίς καμία επίσημη αντίδραση.
Τα επιμέρους στοιχεία της ιστορίας στο ΕΠΑΛ Σταυρούπολης είναι δευτερεύουσας σημασίας: από μόνο του το περιστατικό βίας αποτελεί μια γιγαντιαία και ασυγχώρητη ήττα για την Παιδεία και τη δημόσια τάξη.
Η διάγνωση του προβλήματος πρέπει να ξεκινήσει από τις ευθύνες της πολιτείας, από το σύστημα που δεν καταφέρνει να προστατέψει τον εαυτό του, όχι από τους πολιτικούς αυτοπροσδιορισμούς των παραβατικών ακροδεξιών και ακροαριστερών.
Ασφαλώς, το περιστατικό στη Σταυρούπολη δεν εκπλήσσει κανέναν. Η δημόσια παιδεία στην Ελλάδα, σε όλες τις βαθμίδες της, είναι άλλοτε λιγότερο άλλοτε περισσότερο παραδομένη στην αυθαιρεσία και στο δίκαιο του ισχυρού. Οι μαθητές-ταραξίες είναι απλώς η φυσική εξέλιξη μιας δομικής στρέβλωσης που έχουμε εκπαιδευθεί να αγνοούμε ως αναπότρεπτη κανονικότητα.
Κόσμος κακομαθημένων
Η σχολική βία και η κουλτούρα των συμμοριών δεν είναι καινούργια φαινόμενα ούτε ουρανοκατέβατες καταστάσεις: αποτελούν παράγωγα μιας παιδικής ηλικίας εκτός πλαισίου. Η έλλειψη πλαισίωσης δεν είναι πάντα ένδειξη «παρατημένων παιδιών χωρίς οικογένεια» ή «αγρίως ταξικής κοινωνίας». Συχνά, είναι αποτέλεσμα τεμπελιάς. Τα παιδιά έχουν πάντα δίκιο, τα παιδιά είναι κατά βάθος αγνά, αλλά κάποιος τα παρασύρει, τίποτα κακό δεν συνέβη, είναι όλα μια παρεξήγηση κ.λπ. Η ελληνική οικογένεια και κοινωνία βαριούνται να ασχοληθούν με τα παιδιά τους, γι’ αυτό τα κολακεύουν με άμετρες ελευθερίες και πλήθος δικαιολογιών, πριν και μετά την «κακιά στιγμή».
Οι ανήλικοι αντιμετωπίζονται ως μωρά, ενώ παράλληλα τους χορηγούνται προνόμια ενηλίκων στην πιο καταχρηστική εκδοχή τους. Εντέλει, η ανύπαρκτη πολιτική αγωγή και η πλημμελής επίβλεψη έχουν γεννήσει ασύδοτα μικρομέγαλα, επικίνδυνα για τους συνομηλίκους τους και για τον κόσμο που τα περιμένει.
Η οικεία βία
Ακούγοντας κανείς τις δηλώσεις μαθητών του ΕΠΑΛ μετά τις συμπλοκές, δεν μπορεί να μην απορήσει μπροστά στην απαθή φυσικότητα με την οποία αντιμετωπίζουν την πραγματικότητα της βίας: κάποιοι «ειρωνεύτηκαν» κάποιους άλλους και οι άλλοι «αναγκάστηκαν να τους χτυπήσουν» για την «προκλητική συμπεριφορά τους». Ανήλικοι και οριακά ενήλικοι μαθητές εκτός εαυτού και θέματος, σκιώδεις εξωσχολικοί με ακροδεξιές έξεις και επαγγελματίες φασαριόζοι του περίφημου και ασαφούς φοιτητικού κινήματος (ποιοι φοιτητές και με ποια νομιμοποίηση ορίζουν αυτό το κίνημα άραγε;) επιλύουν τις διαφορές τους περίπου σαν μαφία, οικειοποιούμενοι χώρους και θεσμούς, ενώ ξεπλένουν την παρακμή με ταυτοτικά στερεότυπα: οι άδολοι μαθητές, οι τάχα αγανακτισμένοι με την αριστερή ηγεμονία, οι αντιφασίστες φοιτητές. Στην πραγματικότητα, όλοι τους νοσηρά σημεία ενός φαύλου κύκλου.
Φασισμός ως επιλογή
Το λάθος που έγινε με τη Χρυσή Αυγή, είναι ότι επί χρόνια πολλοί παθολογικά καλοπροαίρετοι συμπολίτες μας αναζητούσαν τα αίτια για την άνοδο της Ακροδεξιάς σε απλοϊκά σχήματα και ερμηνείες. Κάποιοι, δηλαδή, ήθελαν απεγνωσμένα να πιστέψουν ότι οι ακροδεξιοί γίνονται τέτοιοι επειδή θα ήθελαν εκατό ευρώ παραπάνω στον μισθό τους αλλά δεν τα έχουν ή επειδή είδαν τον Κασιδιάρη φιλοξενούμενο σε μια τηλεοπτική εκπομπή. Η αλήθεια είναι αρκετά πιο σύνθετη και τυχαία: κάποιοι φασιστοποιούνται βιωματικά: επειδή μπορούν, επειδή είναι εύκολο και δεν απαιτεί σκέψη, επειδή η ιδέα της αυθαίρετης βίας και εξουσίας μοιάζει ιδανική για όσους μεγαλώνουν χωρίς αρχές, επειδή η ιδιότητα του τραμπούκου που βαράει και κερδίζει είναι πιο θελκτική από του πολίτη που μορφώνεται και διεκδικεί. Οι ακροδεξιές δοξασίες και πρακτικές προκύπτουν ως συμπτώματα μιας ευρύτερης υπανάπτυξης με πολλά πλοκάμια.
Φάσμα της βίας
Θα ήταν, ωστόσο, υποκριτικό η ενδοσχολική και ενδοπανεπιστημιακή βία να μας συνταράσσει μόνο όταν συνδέεται με ακροδεξιούς κύκλους (οι οποίοι άλλωστε είναι τόσο ανόητοι και αδέξιοι που προδίδονται από μόνοι τους) και να μας αφήνει αδιάφορους όταν αναφύεται στο πιο σύνηθες, ακροαριστερό ενδιαίτημά της. Το πρόβλημα με την τυφλή βία δεν είναι το ιδεολογικό της περιτύλιγμα (συχνά προσχηματικό), αλλά η χρήση της ως εργαλείου επιβολής από δυνάμεις στις οποίες ο νόμος δεν εκχωρεί αυτό το δικαίωμα.
Αν στη Σταυρούπολη υπάρχουν νεοναζί που παρανομούν, εντός ή εκτός σχολικού περιβάλλοντος, έχουμε την απαίτηση από την αστυνομία να επιληφθεί της κατάστασης, τιμωρώντας τους υπαίτιους και θωρακίζοντας τους υπόλοιπους.
Αν η αστυνομία αρνείται να κάνει τη δουλειά της, απαιτούμε από τους πολιτικούς ιθύνοντες να τη συμμορφώσουν.
Αν οι πολιτικοί ιθύνοντες αρνηθούν, τους καταψηφίζουμε. Η δημοκρατία λειτουργεί θεσμικά, όχι με γκανγκστερισμούς και κινηματικές αυτοδικίες.
Το ότι η πολιτικοποίηση σε χώρους μάθησης έχει εξελιχθεί σε διαρκή εναγκαλισμό με το μίσος και τον χουλιγκανισμό είναι κάτι που επιδρά αρνητικά τόσο στην ποιότητα της μάθησης όσο και στην ποιότητα της πολιτικής. Οσοι λυμαίνονται τα σχολεία και τα πανεπιστήμια για να προωθήσουν την ατζέντα και να εκτονώσουν τα συμπλέγματά τους, πρέπει επιτέλους...
να οδηγηθούν εκεί όπου η δράση τους θα επιβαρύνει μόνο τους ίδιους: σπίτι τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου